Met een kat op schoot in de vroege morgenzon een nieuw bericht voor zininportugal.com op je telefoon tikken is geen goed idee. Maar ja, Maria ligt in diepe slaap en je wilt geen priemende blauwe ogen op je gericht krijgen die duidelijk maken dat je vooral stil moet zitten, want madame wil nu rustig kunnen slapen (na een nacht de hort op te zijn geweest!).
Eigenlijk weet ze niet wat haar overkomt, want normaal gesproken is lang op schoot zitten uit den boze. Maar nu is het vakantie en heb ik ’s morgens alle tijd van de wereld, waar natuurlijk door onze kleine charmante prinses meteen misbruik van wordt gemaakt. Stilzitten is niet mijn sterkste kant, dus een kat op schoot is voor mij een lesje geduld oefenen. Ik dacht mijn tijd nuttig te besteden, door eens te proberen op mijn smartphone een stukje te tikken. Nou, dat had ik beter niet kunnen doen. Voor je het weet druk je per ongeluk op een knop als de dame op je schoot even anders gaat liggen en stuur je drie regels tekst naar je honderden volgers, die dan denken: oh, wat raar, er zitten geen foto’s bij en het stukje verschijnt niet op de site. Dat klopt, want zodra ik de vergissing had opgemerkt, heb ik aan damage controle gedaan en het stukje verwijderd. Dát lukte gelukkig wel. Iedereen mailen met de mededeling dat er iets verkeerds gegaan is. helaas niet. Dus peço desculpa (sorry)!
Hoe dan ook vakantie!
Turismo de Portugal heeft op dit moment een hele leuke poster op social media:
Ik onderschrijf dit volledig natuurlijk, maar ja, ik ben niet objectief. Van familie en vrienden krijg ik herhaaldelijk de vraag hoe veilig het hier is. Nou, ik voel me veiliger in Portugal dan in Nederland. En ja, ik ben in staat het te vergelijken, want heb met eigen ogen in juni en juli mogen aanschouwen dat men het in Nederland niet zo nauw neemt met de 1,5-meter (hier trouwens 2 meter)regel. En mondkapjes, ho maar! Ik laat me niet uit over de zin of onzin over een mondkapje, maar dat stomme lapje voor mijn halve gezicht zorgt er in Portugal wel voor dat ik de hele dag doordrongen ben van het feit dat er een pandemie heerst. En nee, op straat hoef je hier geen mondkapje op, dus dat is fijn. Maar zodra je een ruimte binnenstapt, gaat je mondkapje (ik noem het ‘mijn muilkorf’) weer op. Mensen worden inventief. Ik zag laatst een mevrouw die haar mondkapje aan een brillenkoordje om haar nek had hangen. En buiten wachten is hier ook geen enkel probleem. Nu schat ik zo in dat Portugezen over het algemeen geduldiger zijn dan Nederlanders (hè schat?) en van oudsher gewend aan in de rij staan. Dus als ik ’s morgens vroeg op straat me moet aansluiten in de rij om de lekkerste pastel de nata van de stad te bemachtigen, dan denk ik niet ‘geef mijn portie maar aan fikkie’, maar ga ik braaf staan wachten, want nu toch alle tijd van de wereld. Word ik ook nog eens héél zen van. En bovendien is het gezellig: je maakt al gauw een praatje met degene voor en achter je.
Aangezien ik toch zeeën van tijd heb, ben ik gisteren naar de nagelstyliste en pedicure geweest (een aanrader hier : manicure en pedicure – full treatment met scrub – plus gellak op hand- en teennagels kost in Caldas da Rainha 40 euro totaal, en soms ook iets minder, maar ik had gisteren geen zin om verder te zoeken).
Wat een voorzorgsmaatregelen worden hier gehanteerd! Mensen zijn hier zo panisch dat alles drie dubbel ontsmet wordt. Ook in eetgelegenheden. Gisteren hebben we geluncht bij Ondas Taverna op het strand van Foz do Arelho (neem de sopa de peixe -vissoep-, de camarão – gebakken grote garnalen – en de tosta de atum – conserven tonijntosti !) . Voordat we mochten gaan zitten, ging de desinfecterende gelspray flink over tafels en stoelen. Daarnaast bedient het personeel met een mondkapje op. Geweldig! Voor Nederlanders is het wennen, want zodra je opstaat van je tafel, gaat het mondkapje weer op. Dus mijn man roept tegenwoordig als hij even moet plassen en zijn mondkapje omdoet, lollig “Zo, Zorro gaat even naar het toilet”. Dat hij soms als Zorro door het leven moet, heeft ook te maken met het feit dat hij nog steeds zo’n mondkapje wel eens vergeet. Van de week had hij een afspraak bij de garage voor een beurt en was hij zijn kapje vergeten. Het enige dat hij onder zijn zadel had, was het gele vaatdoekje waar hij ’s morgens zijn scooter mee schoonmaakt. Maar een Fries is niet voor één gat te vangen: dus dat heeft hij gewoon vrolijk voor zijn gezicht gebonden en is naar binnen gegaan. Dat de mecaniciens hem niet voor een straatrover hebben aangezien is een wonder! En nee, ik mocht er, helaas, helaas, geen foto van maken, maar leuk was het wel!
In de buitenlucht hoef je eigenlijk geen mondkapje op, maar wél als je naar de markt gaat. De markt op maandagmorgen in Caldas da Rainha is tegenwoordig omheind en de politie controleert bij binnenkomst of je netjes je kapje op hebt en je handen desinfecteert. En nee, de politie is hier niet je beste vriend, dus ik doe altijd braaf en héél gedwee wat ze van me vragen. En dan zijn ze héél aardig, echt!
Soms is het leuk om voor je familie in Nederland te doen alsof zo’n mondkapje heel erg is en zet ik dat masker ook buiten op. Het went overigens best, zo’n ding. Misschien dat het scheelt dat ik zo weg ben van mijn stoffen Mondriaan, Van Gogh, Rembrandt-mondkapjes. Ik krijg nu tegenwoordig van vrienden zelfs commentaar als ze mijn Schilderijtjes niet vinden matchen bij mijn outfit (hè Mia?). Deze mondkapjes heb ik trouwens bij www.verkleed.nl besteld, want daar maken ze voor je een mondkapje van het schilderij /tekening/foto dat je maar wilt !
Ik snap Turismo de Portugal en hun slogan wel: “You can’t buy happiness, but you can buy a ticket to Portugal and that is pretty much the same thing”. Toen ik onlangs op Schiphol 9,60 euro voor een latte (galão) en een koffie moest betalen, stikte ik er bijna in. Om een idee te geven: hier betaal ik voor vier pastéis de nata, 2 lattes en een thee voor 6,70 euro bij Pastelaria Modelo in Benedita (een jaar geleden ging ik daar hun in de omgeving bekende pastel de nata met appel halen en kwam ik terug met een poes: Maria! Dus als ik nu opper om daar eens koffie te gaan drinken, roepen ze thuis in koor : ‘en niet weer een poes meenemen, hè!)
Wat een zegen is het trouwens om nu eens niet drommen toeristen door Óbidos te zien denderen. Ik heb zelfs een foto kunnen maken van de hoofdstraat zonder één levend wezen. Echt onvoorstelbaar.
Komt dat zien, boeren, burgers en buitenlui!
Natuurlijk: wat verder vertier betreft is het karig. Rummicub uit het jaar nul blijkt dan ineens als tijdverdrijf ’s avonds héél aantrekkelijk, hè mannen?
En om het niet al te saai te laten worden, gaan we zaterdagavond weer eens een échte avond uit beleven! Jawel, in het CCC (Centro Cultural de Congressos das Caldas da Rainha) is een marionettenvoorstelling. Nu heb ik mezelf nog nooit op enige belangstelling voor deze kunstvorm kunnen betrappen, maar ik laat me verrassen en zit me er al dagen als een peuter op te verheugen. Ook hier zijn de voorzorgsmaatregelen streng, dus je moet van tevoren een kaartje kopen (kost je de kop niet: wij waren voor 5 kaartjes het astronomische bedrag van 7,50 euro kwijt) en om je heen zijn de stoelen leeg. In het gebouw waar ook het theater gehuisvest is, zit een behoorlijk restaurant, die serveren op zo’n avond een aardige maaltijd, dus dit vooruitzicht alleen al verhoogt de voorpret enorm.
Zaterdag is er trouwens vertier in de stad. Straatartiesten treden 25 juli op en 1 augustus op. Dus het wordt vast gezellig rondom het oude marktplein!
En als je toch in Caldas da Rainha bent, heb je meteen de tijd om je ogen flink de kost te geven door de Bordallo Pinheiro keramieken beeldenroute te lopen of door gebouwen met streetart te spotten.
Nee, de slogan “You can’t buy happiness, but you can buy a ticket to Portugal and that is pretty much the same thing” is zo gek nog niet. Kijk alleen maar eens naar de foto’s die ik de afgelopen dagen van het eten heb gemaakt:
En wat doet de natuur? Die trakteert ons dit jaar op weelderige bloemen in de border (ik geloof dat de tuin er nog nooit zo mooi bij heeft gestaan). Heel fijn, nu we veel meer thuis zijn. Obrigada, natureza!
Bovendien schijnt het zonnetje weer eens uitbundig: dus wat wil een mens nog meer in deze aparte tijd ? Nee, hier zit een gelukkig mens met twee poezen die zo’n beetje gedrapeerd rondom mijn computerscherm liggen te tikken . Dus ja, you can’t buy happiness, but being in Portugal is pretty much the same thing. Bem hajam!
Meer weten over Maria en Caldas da Rainha?
En jawel, het is me wéér gelukt. Zonder het van plan te zijn, heb ik weer eens een lofzang op de stad van mijn voorouders geschreven. Kan er niets aan doen: Caldas da Rainha, de stad die koningin Leonor ooit uit dank heeft gesticht – nadat de zwavelhoudende heetwaterbaden haar van haar buikkrampen hadden verlost – zit diep, diep in mijn hart!
Meer lezen over Maria, haar vriendje Frans Jozef en Caldas da Rainha? Klik dan op onderstaande beeldverhalen:
Piemels spotten in Caldas da Rainha
Vijf musea in Caldas da Rainha
PLANTNET: reuzige handige app om de soortnaam van bloemen of planten op te zoeken
Onlangs vroeg een lezer wat voor een bomen er nou in Foz do Arelho aan de boulevard staan. Ik gebruik de app PLANTNET om dit op te zoeken. Je download de app (gratis), opent de app, maakt een foto van het blad (of bloem) et voilà het antwoord op de vraag: Tamarix gallica!
Niets meer willen missen van Zin in Portugal?
Word volger! Dit kun je doen door je e-mailadres in te tikken bij de volgknop. Dan ontvang je de volgende keer automatisch mijn nieuwe beeldverhaal.
Zin in Portugal? 
Leuk om over Caldas te lezen. We komen binnenkort zeker langs om de regio goed te beleven en om er achter te komen of dit de regio is waar we ons over 2 jaar willen gaat settelen. Mogelijk komen we elkaar dan ook nog tegen.
LikeLike