“Het lot heeft in een gril, mij in de maand april, naar het zonnig Portugal gezonden.

Ik had niet veel idee, maar heb er voor ons twee, een heerlijk paradijs gevonden.”

“En zo is het maar net”, dacht ik meteen bij het horen van deze tekst. Hoe ik hier op kom? Nou, gisteren heb ik weer eens naar Coimbra van Amália Rodrigues geluisterd (dit nummer durf ik, niet gehinderd door enig zangtalent, altijd lekker mee te blèren). Ik vroeg me af waarom ze ineens overging in het Engels naar een ‘April in Portugal’. De link tussen het bezingen van de universiteitsstad Coimbra in het Portugees en het Engelse April in Portugal kon ik maar moeilijk leggen.

Natuurlijk: Coimbra is een romantische stad voor studenten. Dat was in Lissabon ook lang zo (en nu waarschijnlijk nog steeds, maar op een iets andere manier). In ieder geval was het algemeen bekend, toen ik eind jaren tachtig op de Faculdade de Letras rondliep, dat zonen, die op de technische of rechtenfaculteit studeerden,  van hun mama’s vaak de opdracht kregen om toch vooral eens in het meidenbolwerk van de Letterenfaculteit rond te kijken. In Coimbra zal het decennialang niet veel anders zijn geweest.

Maar de tekst van April in Portugal slaat als een tang op een varken als ik deze met de originele vergelijk. Ze horen totaal niet bij elkaar.

Tot mijn verbazing kom ik op YouTube een groot aantal bekende artiesten tegen die dit nummer van Amália als cover hebben opgenomen. Zo wordt de tekst waarmee ik vandaag deze post ben begonnen door Eddy Christianni gezongen. Luister maar (je duikt meteen de romantiek van de jaren vijftig in):

Benefietshow Marshall Plan in Berlijn

Amália Rodrigues – geboren 1920 en gestorven in 1999 – is vanaf begin jaren ’40 van de vorige eeuw een rijzende ster. Internationaal breekt ze voorgoed door in 1950. Als vertegenwoordigster van Portugal zingt ze in Berlijn tijdens een benefietshow ter ere van het Marshall Plan het nummer April in Portugal. De oorspronkelijke tekst van Raul Ferrão uit 1947 die Coimbra bezingt, is door Jimmy Kennedy in het Engels tot een ode aan de maand april gevormd. Prettig neveneffect: iedereen wil sindsdien naar Portugal in die maand!

In 1953 zien we Amália in een overigens bijzonder kokette jurk met Eddie Fisher op tv. Ze zingt één regel in het Engels en schakelt meteen over naar het Portugees. Vooral hoe ze Portugal in April in Portugal uitspreekt, doet me vermoeden dat ze liever de tekst in haar moerstaal zingt dan in het Engels.

Het nummer wordt een enorm succes. Hieronder vele artiesten die het in het Engels, Frans en Spaans hebben opgenomen. Ook instrumentaal kun je verschillende versies vinden.

Bing Crosby’s versie van April in Portugal valt te beluisteren op :

Jane Morgan zingt het op een zoete vrouwelijke manier:

In het Frans klinkt Avril au Portugal gezongen door Eartha Kitt als volgt:

En Julio Iglesias bezingt april in het Spaans (hier zit zo’n typische Iglesias-beat onder):

Nee, dan Louis Armstrong met zijn jazzy vertolking uit 1953 :

Ik heb zo’n idee dat ik mijn moeder een groot plezier doe met dit beeldverhaal. Ja, hé, mam? Die houdt wel van muziek uit haar jeugd. Nou, ik vind het de ontdekking van de dag. Vooral de vertolkingen van The Whisp’ring Serenade (zo wordt April in Portugal ook wel genoemd) door Bing Crosby en Louis Armstrong!

Eddy Christiani zet ik om af te sluiten nog even op. Ik hoor hem zingen:

“April in Portugal, een bloemenfestival, waar elke jonge liefde snel ontluiken zal.”

En Eddy Christiani gaat verder:

“Bij het zien van zoveel pracht, heb ik meteen gedacht:

Is hier waar het geluk op mij wacht?”

Ja dus!

Geen beeldverhaal meer missen? Rechtsonder bij de volgknop kun je je e-mailadres invullen. Elk volgend verhaal verschijnt dan meteen in je inbox.

Binnenkort bezoek ik een Leistenendorpje, vertel ik over restaurants in de buurt van Caldas da Rainha, neem ik je mee naar de lekkerste pastel de nata-zaken in Lissabon en verhaal ik over een gearrangeerd huwelijk. En nu ik over Amália heb geschreven, staat een bezoek aan het huis van deze fado-zangeres in de Rua de São Bento in Lissabon natuurlijk bovenaan mijn verlanglijstje! Ten minste, als mijn moeder nu eindelijk eens die foto vindt van mij als klein meisje samen met Amália (ik ben ooit als kleuter bij een concert van Amália Rodrigues in de stierenvechtarena van Caldas da Rainha geweest, na afloop heb ik haar een handje mogen geven). Hoe cool is dat?