Altijd leuk een avondje Lissabon. Vrienden vragen vaak waar ik ga slapen. Meestal kies ik voor een hotel dicht bij de grote pleinen Restauradores en Rossio (iedereen kent dit plein als Rossio, maar de officiële benaming is Praça Dom Pedro).

Dit keer heb ik gekozen voor een hotel in een straat die ongeveer parallel loopt aan de lange Avenida da Liberdade. Iets meer uit de drukte en toch op loopafstand van de grote pleinen en lanen die naar de Taag leiden, het pleintje van Príncipe Real (een wijk in opkomst!), de Bairro Alto en Parque Eduardo VII. Stel je niet al te veel voor van dit park. Het is een strak aangelegde laan met in het midden een soort labyrint. Een typisch voorbeeld van fascistische architectuur: megalomaan, breed opgezet, imponerend. Maar park, nee.

Eurostars das Letras blijkt geen slechte keus. We krijgen een kamer met balkonnetje dat uitzicht biedt op de botanische tuin aan de Rua da Escola Politécnica. En niet geheel onbelangrijk: we kunnen onze auto voor de deur of in de garage kwijt!

Vanaf de rustige Rua Castilho nummer 6 lopen we in enkele minuten naar de Avenida da Liberdade, waar de barretjes tot laat open zijn. Het verbaast ons dat op een doodnormale maandagavond er zo veel levendigheid is. Er wordt gedanst en veel mensen flaneren. De terrasjes zitten vol.

Op de Avenida da Liberdade gaan we richting de Taag, naar Restauradores, een plein dat zijn bestaan dankt aan de onafhankelijkheidsoorlog. Na zestig jaar Spaanse overheersing was Portugal in 1640 weer een zelfstandige natie en het heuglijke feit dat ze eeuwen geleden aartsvijand Spanje het land uit hebben geslagen memoreren de Portugezen op dit plein nog elk jaar op 1 december.

Aan de Praça dos Restauradores is een bakkerswinkel tot laat open. Een hippe bakkerswinkel, trouwens. Bijna Hollands, met een fiets voor de deur. Bij A Padaria Portuguesa ( vertaling: De Portugese bakkerswinkel) verkopen ze ook ijs. Ik probeer op de late avond limoen met basilicum en een bol passievruchtijs met mint en gember. Apart.

En wil je een goedkoop ontbijt of een lekkere sandwich? Dan is dit ook een goed adres aan de broden en sandwiches die in de vitrines liggen te oordelen. Verspreid door Lissabon zijn er inmiddels meerdere winkels van A Padaria Portuguesa. Leuk concept!

Dan lopen we door naar een van de mooiste stations ter wereld, het Estação do Rossio. Nee, ik verzin dit niet zelf. Het Amerikaanse Flavorwire heeft het oude station in hartje Lissabon zelfs op nummer twee op de lijst van Most Beautiful Railway Stations staan. ’s Avonds is het Estação do Rossio verlicht. Lissabon met haar vele steegjes, vergezichten en pleinen nodigt sowieso uit tot het maken van sfeervolle foto’s.

We gaan het station in en nemen de roltrap. Op deze manier bereiken we de plek die vereeuwigd is op de cover van het boek ‘Nachttrein naar Lissabon’ van Pascal Mercier.

Toen ik de kaft zag, herkende ik meteen de achterkant van het station. Ontelbare malen ben ik als jong meisje door dit stukje Lissabon gelopen. Het aparte is dat er op dit station, Rossio, geen treinen uit het buitenland aankomen. Vanaf Rossio reis je naar Sintra, niet naar Spanje. De internationale treinen komend uit het Zwitserse Bern, waar vandaan de hoofdpersoon uit het boek vertrokken is, komt aan op Gare do Oriente of op Santa Apolónia. Maar ik kan me wel voorstellen dat de schrijver voor het Rossio-treinstation kiest. De omgeving leent zich perfect voor een boek. Noteer de straten die in het boek voorkomen en zoek ze op. Je waant je in een filmdecor.

Voor vertrek dus de film Nighttrain to Lisbon met Jeremy Irons in de hoofdrol bekijken en je bent meteen verknocht aan dit deel van Lissabon.

Achter het station heb je de ‘Escadinhas do Duque’ (Trappetjes van de Graaf) of, zoals ze in het echt heten: ‘Calçada do Duque’. Op de trappen kun je romantisch dineren met zicht op het Castelo de São Jorge. Boven aan de trap beland je in de Bairro Alto. Altijd gezellig. Op welke avond dan ook.

We lopen vervolgens richting de Miradouro de São Pedro de Alcântara, waar het beroemde gele trammetje – onder de graffiti helaas- de pleinen beneden met de hoge wijk (dat is wat Bairro Alto betekent) verbindt. De beloning is weids: voor ons strekt Lisboa zich uit. We zien het kasteel, huisjes en paleizen, straten en pleinen. In feite staan we nu achter het station, we kijken zelfs op het dak. Via de Rua Dom Pedro V vervolgen we onze weg naar het pleintje van Príncipe Real, waar overdag mensen neerstrijken om tot rust te komen en een boek te lezen.

Terug naar hotel Eurostars das Letras in de Rua Castilho is nu een fluitje van een cent. De lus die we door het oude centrum gemaakt hebben, heeft ons door laag en hoog Lissabon gebracht. Een wandeling die in elk seizoen de moeite waard is!

Handige links:
Hotel Eurostars das Letras, Rua Castilho 6, Lissabon. Ook te boeken via Booking.com.
A Padaria Portuguesa, keten van bakkers
Comboios de Portugal, Portugese NS, voor de dienstregeling van treinen
Trailer van de film Night Train to Lisbon