Tweehonderd en vier! Ik heb al tweehonderd vier berichten voor Zin in Portugal geschreven. De laatste dagen ben ik druk bezig geweest met het updaten van mijn vorige beeldverhaal over corona. Maar nu heb ik zin ander ‘nieuws’, dus beeldverhaal nummer tweehonderd vijf gaat over hoe het ons de afgelopen jaren is vergaan.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Wat ooit begon als een poging om Portugal en dan met name de Zilverkust (inmiddels moet je ‘Região Centro de Portugal‘ zeggen) op de kaart te zetten, is nu een website waarvan de teller op 188.357 bezichtigingen staat. Steeds meer lezers (421!) ontvangen het beeldverhaal rechtstreeks in hun inbox en op Facebook groeit het bereik ook (1300 trouwe volgers). Reuze leuk, vooral omdat ik dan toch het idee heb dat mijn verhaaltjes niet alleen door mijn moeder gelezen worden.

Alleen vreemd dat Instragram niet aanslaat. Misschien doe ik er zelf te weinig aan: ik heb simpelweg geen tijd om te reageren op posts van anderen. Dus de teller op Insta blijft steken op 295. Jammer, want ik vind het zelf erg leuk om foto’s te posten. Maar ja, niemand zit er blijkbaar op te wachten….. Snik.

Over elk verhaal doe ik tussen de vier en tien uur: foto’s uitzoeken, foto’s verkleinen, tekst schrijven, herschrijven en publiceren. Soms zit er een maand tussen twee stukjes, soms een dag. Het is maar nét hoeveel zin ik heb. En tijd, natuurlijk, want ik heb een week- en vaak weekendvullende baan. Leuk werk: elke dag weer anders, laten we maar zeggen.

En in dit coronatijdperk nemen pogingen tot afstandsleren een vogelvlucht, dus ook nog eens hectisch, vooral als je de nobele taak hebt mee te helpen met het regelen van de achterliggende organisatie. Maar gelukkig zijn de meesten nog gezond (houden zo!!). Al schrok ik gisteravond wel van de mededeling dat het inmiddels zo ver is dat er verregaande plannen zijn om het paviljoen van het sportcomplex in het park achter het districtsziekenhuis in Caldas da Rainha als noodhospitaal in te richten. Af en toe denk ik in een surrealistische B-film beland te zijn.

Omdat ik mijn werkende en schrijvende bestaan graag uit elkaar houd, vind ik het niet erg om op de achtergrond te blijven. Het grappige is wel dat ik onlangs in Caldas da Rainha aan mijn schapenvachtbodywarmer herkend werd en nu door mijn naasten lacherig als ‘wereldberoemd in Caldas’ word weggezet.

Af en toe krijg ik het verzoek of er een banner of advertentie op mijn site geplaatst mag worden. Daar heb ik weinig zin in. Ik hoef deze site niet te schrijven om er geld mee te verdienen. Sterker nog, Zin in Portugal kost me elk jaar een paar tientjes aan abonnementskosten van WordPress. Ik haal mijn voldoening uit het idee dat ik een heel klein beetje bijdraag aan de bloei van het land van mijn vader, een land waar ik innig mee verbonden ben. Toen ik een keer vlak boven de landingsbaan een heftige doorstart op het vliegveld in Lissabon beleefde en dacht dat mijn laatste uur, wat zeg ik, mijn laatste seconde, geslagen was, schoot door mijn hoofd “Oh, ik stort neer op Portugees grondgebied. Gelukkig!” Hier moest ik zo om grinniken dat ik verbazingwekkend rustig werd en die hele doorstart zonder al te veel angst verder heb doorleefd.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

De afgelopen jaren hebben we flinke gezinsuitbreiding gekregen: de viervoeters Frans Jozef en Maria Isabel verrijken tegenwoordig de dagen van hun tweebenige personeel. Poeslief Maria palmt iedereen sinds deze zomer met één zwoele blik van haar blauwe ogen in en Frans blijft een grijze panter, die na de ontdekking van een stuk hagel (bedankt, hè, jagers !?!) nooit meer dezelfde kat is geweest.

Er zijn mensen die naar kattenfilmpjes kijken om te ontspannen. Ik snap dat volkomen. Maria en Frans vormen een 24/7 kattenfilm: zij gaat huppelend door het leven, her en der een tik tegen een blad, bal of gordijn gevend. En als het even kan is de staart van Frans natuurlijk ook leuk speelmateriaal. Zó jammer dat hij daar anders over denkt.

Perdida, de hond die mijn vader zaliger had geadopteerd – of was het andersom? – , is ondertussen een oud besje aan het worden en sleurt mijn moeder niet meer door de straat. Een keer is ze gevallen tijdens een wandelingetje: gevolg 10 hechtingen boven haar oog. En nee, het kwam niet doordat Perdida aan het trekken was, maar wel doordat ze de riem niet los wilde laten uit angst de hond kwijt te raken toen ze door een oneffenheid in de stoep iets sneller dan gehoopt kennis maakte met de zwaartekracht. Tegenwoordig loopt mijn moeder monter voorop, Perdida sloffend achter zich aan trekkend.

Verder hebben mijn moeder en tante Tia inmiddels de respectabele leeftijd van 80 bereikt en kunnen ze nog steeds geen vijf seconden op de achterbank zitten zonder dat ik tussenbeide moet komen om de boel te sussen. Zodra de een instapt en er wordt gevraagd ‘hoe gaat het?’ escaleert het negen van de tien keer, want de belevingen van wat hierop geantwoord hoort te worden verschillen en op die leeftijd ben je het sociaal wenselijke voorbij.

Ons huisdierenpark is sinds eind februari ook nog eens uitgebreid met een lammetje. Nog even en het begint op een ware ark van Noah te lijken…

Pasen staat voor de deur, dus de grappen vliegen me natuurlijk om de oren: ‘teentje knoflook erbij en in de oven’. Nee, Leonor belandt niet op de paastafel. Zachte Leonor wordt samen met een ander lammetje de grasmaaier van dienst. Hoe Leonor in ons leven is gekomen? Eigenlijk een beetje zoals de andere dieren. ’s Morgens weet ik niet dat ik ’s avonds de dag met een extra kat, of in dit geval, een extra schaap, eindig. Het zit zo: een buurvrouw koopt eind februari voor haar man als cadeautje voor vaderdag in maart alvast een lammetje. Dezelfde middag komt ze langs met de mededeling dat een lam het niet leuk vindt om alleen te leven. Schapen zijn immers kuddedieren. Of ik geen belangstelling heb om zelf een lammetje te kopen… De verkoopster heeft er gelukkig nog twee, à raison van vijftig euro per stuk, in de aanbieding. Dus dan ga je maar voor de bijl. Je wilt toch niet dat er ergens een grasmaaier vereenzaamt ten slotte. Nu kunnen ze gezellig samen grazen. Niet dat de wollen wichten ons gebaar konden waarderen. Man, wat hebben die twee de eerste nacht om mamaschaap gehuild (lees: gemekkerd). Ik vrees dat het hele dorp er wakker van heeft gelegen!

Ook leuk: in de plaatselijke krant Gazeta das Caldas viel mijn oog een paar maanden geleden op een artikel over een kunstenares die in Valado de Santa Quitéria een lief plattelandsschooltje heeft opgeknapt en tot atelier omgetoverd. Wat een geweldig initiatief! Ik heb haar gevraagd om voor vrienden een workshop tegels schilderen te organiseren. En sindsdien doet ze dit geregeld. Ze maakt ook de mooiste tableaus, dus ik ben erg met haar in mijn sas! Ze is op Facebook te vinden, dus mocht je nog iets zoeken voor een kinderfeestje (of grote mensenfeestje) of een tableautje willen: denk aan de goedlachse Laura!

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

In hetzelfde Valada de Santa Quitéria (dorpje niet ver van Caldas da Rainha, Alcobaça, Alfeizerão, São Martinho) zit ook een geweldige kaasboerderij. Ik ben dol op de kaas van Flor do Vale. Kaas die je heerlijk kunt uitlepelen en op je toastje of brood kunt smeren. Jammie! Ginja of Abafado erbij en je dag is goed!

Ontelbare malen zijn we al in Foz do Arelho geweest. Elke keer weer als we de kustweg vanaf de oude discotheek Green Hill afdalen, constateer ik dat het uitzicht wonderschoon is. Elke keer weer. Je zou toch verwachten dat je er op een gegeven moment aan gewend raakt. Nee, elke keer weer prijs ik mezelf gelukkig dat ik dit mag aanschouwen.

Ook de weg langs de lagune, die diep landinwaarts gaat, is bij ons erg geliefd.

Mijn man vindt het geweldig om dit tochtje op zijn scooter te maken. Eigenlijk moet ik zeggen: motorscooter. Het is een 125cc motor in de vorm van een scooter. De scooter is er gekomen na een val met de grote motor. Zo’n Yamaha Virago is een mooi ding, maar veel zwaarder en beslist minder wendbaar dan een scooter. Bovendien, als je achter je vrouw rijdt en die stopt plotseling met haar autootje, is het makkelijker om je onder een scooter vandaan te plukken, dan onder een weliswaar beeldschone, maar loodzware chopper van Yamaha.

Het leuke is: iedereen met een rijbewijs mag op zo’n 125cc motorscooter rijden! Overigens: leer van mij, ga niet zonder enige ervaring op zo’n ding zitten. Ik reed met de scooter de eerste keer bijna de deuren van de adega aan gort (wist ik veel dat zo’n vehikel als een dolle accelereert!). Allemaal erg jammer voor me. Een trekker vertrouwen ze me ook al niet meer toe, nadat ik bijna de sokkel van een enorm kruis uit 1689 op een haar na had geraakt. Jullie snappen dat het vertrouwen in mijn stuurmanskunst bij de mannen in mijn omgeving ondertussen tot het nulpunt is gedaald. En dat terwijl ik zelf vind dat ik zo goed kan rijden…

Het wordt binnenkort weer Pasen en de zomer komt eraan. Het lijken nu duistere tijden, maar als we niet bij de pakken neerzitten (aldus de president van Portugal), komt de zon sneller dan we denken (aldus moi). En zo niet? Dan moeten we met zijn allen op bedevaart naar Fátima! (aldus mijn mama). Alleen….in hoeverre dát in dit coronatijdperk in de categorie van een ‘deslocação necessária’ – noodzakelijke verplaatsing – valt, is nog maar de vraag.

Meer lezen over Maria Isabel, Frans Jozef, Perdida, motoren, Caldas da Rainha en tante Tia? Klik dan op de onderstaande linkjes:

Welkom poes

Een mooi begin, behalve voor de kat

Frans Jozef, de grijze panter

Piemels spotten in Caldas da Rainha

Perdida, de verloren hond

Op de motor naar het Montejuntogebergte

Transwhite en hoe vervoer je een motor naar Nederland

Vier jaar lagere school en heel slim

Waar gaan we eten als we in Caldas da Rainha zijn?

Een beetje Rietveld in Portugal

Keramiekfabriek Bordallo Pinheiro

Gerrit Komrij: Brieven uit Alvites

Huis kopen in Portugal

Op zoek naar een filmlocatie?

Kaasboerderij in Valado de Santa Quitéria

Een intrigerende ansichtkaart uit 1901

Enerverend dagje Lissabon

Delft in Portugal

Benfica: in het nest van de adelaar

Fátima

En hartstikke leuk als je me wilt volgen. Dit kan door bij de volgknop je e-mailadres in te tikken. Dan ontvang je de volgende beeldverhalen automatisch in je inbox. Of like de pagina op Facebook, dat kan natuurlijk ook!