Lissabon: slapen in een stadspaleis en zoeken naar “A Hollanda” van Ramalho Ortigão

We krijgen meteen een Downton Abbey-gevoel bij het betreden van onze hotelkamer in Hotel Real Palácio. En dan hebben we de indrukwekkende betegelde trappartij nog niet eens gezien. Het hotel bestaat uit een klein oud stadpaleis en een groot gedeelte van recenter makelij.

Links het nieuwe gedeelte met de entree, rechts het oude stadspaleis. Wij hebben de kamer op de hoek (met drie ramen)

Onze kamer, nummer 135, op de eerste verdieping grenst aan een rustig straatje met zicht op een witte kerk. Het hotel ligt sowieso in een kalmer gedeelte van de drukke wereldstad Lissabon. Parque Eduardo VII, winkelcentrum El Corte Inglês, Gulbenkian en de verkeersader Marquês de Pombal zijn op een steenworp afstand.

De kamer doet denken aan een tijdperk waarin butlers genaamd Carson de baas waren over de huishouding en het opschudden van het beddengoed overlieten aan de dienstmeisjes.

Het is overigens een wonder dat dit paleisje de verschrikkelijke aardbeving van 1755 heeft weten te doorstaan. Veel andere onderkomens van rijke adellijke families zijn ingestort toen destijds op 1 november rond negen uur de grond bewoog. En wat nog overeind stond, kreeg een vloedgolf te verduren. Ik vermoed dat het water deze muren niet hebben bereikt, omdat het nét te ver van de Taag en te hoog op de heuvel ligt. Wat een mazzel.

Pastel de Nata

Vanuit het hotel is het prima wandelen. Via het Parque Eduardo VII loop je zo naar de rotonde van Marquês de Pombal. En vandaar over de Avenida de Liberdade bereik je downtown Lissabon (‘A Baixa). Of neem de dichtstbijzijnde metrohalte Parque (let dan vooral op de citaten op de betegelde wanden!) en reis op die manier door Lissabon. Een dagkaart is 6 euro en je mag er ook mee in de gele trammetjes, normale trams en in de bus! De kaart is 24 uur geldig vanaf het moment dat je hem valideert.

Veel metrostations zijn mooi betegeld. Het metrostation Parque heeft citaten op de muur.

Citaat van Fernando Pessoa: Mijn hoofd doet zeer en het universum.

Het is ondertussen tegen het vallen van de avond en we besluiten eerst een stukje te lopen voordat we de metro nemen. Vanaf ons balkonnetje zien we dat tegenover de kerk een klein café-restaurant is waar ze pastéis de nata verkopen. Proefondervindelijk constateren we dat de pastel de nata prima smaakt. Het custard cakeje krijgt van ons een 8. Op de volgende hoek zien we een bakker: Padaria Portuguesa. Jammer, het ontbijt zit bij de prijs van de hotelkamer inbegrepen, anders waren we hier zeker gaan ontbijten!

Twee pastéis de nata (enkelvoud is ‘pastel de nata’) voor 1,80 euro!

A Padaria Portuguesa heeft verschillende zaken in Lissabon. Je kunt er prima ontbijten, lunchen of een broodje eten. Rechts van de kerk is Hotel Real Palácio.

Op de top van Parque Eduardo VII kun je trouwens ook eten. Daar zit Eleven, een restaurant met michelin ster (waar je al gauw tussen de 50-100 euro per persoon kwijt bent). Wij willen geen deftige eetgelegenheid, we willen naar de nieuwe hotspot: Mercado da Ribeira bij Cais de Sodré. Daar hebben ze een gedeelte van de oude markthallen omgetoverd tot een foodcourt met allemaal eettentjes. Time Out Market heet deze plek. Maar voordat we erheen gaan, nemen we de metro en stappen we eerst nog uit in Baixa-Chiado. Waarom? Omdat daar in de Rua Garrett twee fenomenale boekhandels zijn. Een daarvan is de oudste ter wereld en de andere een antiquariaat.

Livraria Bertrand is de oudste boekwinkel ter wereld. Het is een boekhandel met verschillende kamers die door bogen aan elkaar geregen worden.

Rua Garrett

Deze straat is sowieso een aardige plek om uit te stappen. Je loopt zó de beroemde Bairro Alto, met al zijn eettentjes en vertier, in. Of je kiest voor de Rua Garrett waar Pessoa, in brons gegoten, nog altijd bij Café Brasileira op zijn kopje koffie zit te wachten. En mocht deze Rua Garrett je bekend in de oren klinken: deze straat komt voor in het boek Nachttrein naar Lissabon.

Ramalho Ortigão en zijn boek over Holland

Ik ben op zoek naar het boek “A Hollanda” (in de oude spelling is het Hollanda met dubbel ‘l’, tegenwoordig is Holanda met één ‘l’ juist). Schrijver Ramalho Ortigão (1838-1915) heeft eind negentiende eeuw Nederland tijdens een Grand Tour aangedaan en daar een boek over geschreven. Dát boek zoek ik. Het lijkt me enig om in een oude editie te lezen wat hij van Hollanders vond! Ik bof: ze hebben een exemplaar uit 1900 mét een geschreven aantekening uit 1947 waar mijn fantasie van op hol slaat. Ene Mia hoopt dat degene voor wie ze het boek heeft gekocht haar niet vergeet. De boekhandelaar en ik worden er bijna zeventig jaar later nog verlegen van.

Helemaal blij met dit oude boek over Holland vervolgen we onze tocht naar het einddoel van de avond: de eettentjes in de Time Out Market van de Mercado da Ribeira. Het is maar één metrohalte verder (en eigenlijk ook te lopen als je de straat richting de Taag neemt) . De metrohalte waar we uitstappen is Cais de Sodré, een belangrijk overstappunt in Lissabon. Mensen die aan de “Linha” wonen en forenzen, stappen hier dagelijks uit de trein die hen van Cascais naar Lissabon brengt. Tegenover Cais de Sodré zijn de markthallen waar we gaan eten. Maar daarover in een volgende blogpost meer!