Nee, we zijn niet in Ericeira om op een plank de golven te bedwingen. Daar zijn we net iets te stram voor. Of te oud, kan ook. We zijn in Ericeira, omdat ik zo vaak dromerig naar dat oude, kolossale hotel op de rotsen heb staan kijken.

Ik kan me heugen dat ik vroeger wel eens een LP voor mijn moeders verjaardag heb gekocht die ik zelf héél graag wilde hebben. Deze streken verleer je niet. Ik vond het daarom zéker te rechtvaardigen om mijn wederhelft een plezier te doen met een nachtje in Hotel Galé Ericeira ter ere van ons veertiende huwelijksjubileum eind december. Niets geks aan toch? Kon ik mooi eens in dat hotel slapen.

Eigenlijk kennen we Ericeira niet echt goed. Dit bezoek is dus een ontdekkingsreis door het oude vissersdorp dat nu surfvibes ademt. In het straatbeeld, zelfs hartje winter, opvallend veel sportieve lui. De ongedwongen sfeer is aanstekelijk. We worden met de minuut relaxter.

Blijkbaar heeft de rest van de wereld Ericeira ook ontdekt…

In Público las ik van de week dat Ericeira duurder is dan Barcelona, er zijn nog nooit zo veel expats geweest die in Ericeira willen wonen. In dit verband vind ik het woord expats altijd héél grappig. Een Portugees die naar Noord-Europa verhuist om daar te gaan werken is een immigrant. Een niet-Portugees die zijn geluk in Portugal wil beproeven en dus exact hetzelfde doet, is ineens een expat. Tussen immigrant en expat zit een wereld aan semantisch verschil…

Duidelijk is dat Ericeira, van oorsprong een vissersstadje onder de rook van Lissabon, een groei doormaakt door de toeristen en alle buitenlandse inwoners. Het gevolg is wel dat er nog maar weinig Portugezen zijn die er zich een huis kunnen veroorloven. Sterker nog, er zijn huiseigenaren die weigeren aan Portugezen te verhuren. De vragen die de krant stelt zijn “Overleeft de ‘ziel’ van het stadje de buitenlandse ‘invasie’? En, “Wat er op kleine schaal in Ericeira gebeurt, gebeurt dat niet in heel Portugal?”

Tja, ik denk dat het wel meevalt. Met die Portugese ziel zit het wel goed. Die zit in ons DNA. Ik moet altijd denken aan wat er in de oorlog gebeurde. Toen werd Portugal overspoeld door vluchtelingen uit Noord Europa. In Caldas da Rainha, destijds een provinciestadje met de nadruk op PROVINCIE, zorgde dit voor vooruitgang. Op de tennisbaan in het park stonden ineens dames in luchtige kledij te spelen. “Wacht eens even”, dachten de lokale dames die in lange rokken tennisten, “dat willen wij ook!”. Ik wil niet stellen dat de emancipatie van de dames uit Caldas op de tennisbaan begon, maar de meer ongedwongen omgang tussen man en vrouw die ze van de – meestal wat rijkere vluchtelingen – uit Noord- Europa zagen, heeft wel een kleine bijdrage geleverd. In het archief van Steven Spielberg over de holocaust en op internet zijn filmpjes te vinden over Joodse vluchtelingen die in Caldas da Rainha verblijven, wachtend op een overtocht naar de Verenigde Staten. In onderstaand filmpje zie je de veemarkt, Hotel Lisbonense (tegenwoordig Sana Silver Coast) en het gebouw van Café Bocage duidelijk in beeld.

Ik heb hier al eens eerder over Caldas da Rainha ten tijde van de Tweede Wereldoorlog geschreven toen we op zolder dozen vol met archiefmateriaal tegenkwamen over hoe onze familie de oorlog is doorgekomen.

Boter en Bacalhau in de oorlog, heb ik destijds mijn beeldverhaal uit 2015 genoemd.

Tot op de dag van vandaag wijs ik iedereen die nieuw in de familie komt het prachtige, steeds meer vervallen – helaas!-, gebouw aan op de hoek van het marktplein, boven Café Bocage. Onlangs nog had ik weer een slachtoffer: Connor, de vriend van mijn Engelse nichtje. Ik zag mezelf wéér wijzen naar het gebouw en vertellen over wat ik altijd over de Tweede Wereldoorlog en Caldas da Rainha heb gehoord. De geschiedenis ligt in Caldas da Rainha voor het oprapen!

Veel oude gebouwen uit Caldas en Óbidos zijn door een Manique.Illustration.Studio als aquarel vereeuwigd en kun je als ansichtkaart bij Citrus kopen of tijdens het chocoladefestival (nog tot 26 maart) in Óbidos.

Vissers, surfers en toeristen

“De opruimcoach is nog niet langs geweest”, grapt mijn man als we op de kade van de vissershaven rondstruinen. Omdat we zo belangstellend alle boten en het gereedschap bekijken, komen we al gauw in gesprek. We vinden de oude trekkers geweldig en we staan te kijken bij de aparte vissoorten die er hangen.

Vanaf het strandje naast de haven is ooit de koninklijke familie vertrokken. Op 1 februari 1908 zijn de koning en de kroonprins op het Terreiro do Paço (Praça do Comércio) tijdens een toer in een open koets doodgeschoten. Na de koningsmoord is het tussen Portugal en de monarchie niet meer goedgekomen. Er volgde een onzekere periode voor de resterende leden van de koninklijke familie die resulteerde in hun vlucht in 1910 vanaf het strand van Ericeira.

Ineens een beetje Rotterdam in Ericeira

Al gauw horen we dat een van de vissers hier de vis heeft geleverd van ons uitstekende vismaaltje dat we eerder op de dag hebben verorberd. Goed om te horen dat deze niet ergens in een verwegisthan is gevangen, maar gewoon door een lokale visser!

Bij het kleine kapelletje boven op de rots kom ik tegen het vallen van de avond opnieuw in gesprek met een oude visser. Hij komt elke dag de vogeltjes voeren, nu hij met pensioen is. Trots wijst hij zijn boot aan. Een boot waar zijn zoon nu op uitvaart. En hoe kwam hij aan het geld van de boot? Precies…. door als immigrant of expat, zoals u wilt, in Nederland, in Rotterdam om precies te zijn, het geluk te beproeven. Een paar jaar hard werken in het Hollandse heeft hem het geld opgeleverd om zijn droom in Portugal waar te maken. Een verhaal dat ik van velen ken. Het ontroert me iedere keer weer hoe blij mensen zijn als ik vertel dat ik in Rotterdam geboren ben. We halen herinneringen op aan de Provenierssingel en het Rotterdam van weleer. Ik herken iets van mijn vader in deze oude visser. Hij heeft dezelfde trots. Mijn vader zaliger, die zelf de zeeën ook heeft bevaren, en morgen 86 geworden zou zijn geworden.

Bij de makelaars constateren we eind december dat de prijzen best flink zijn. We schrikken ervan. Dus ja, het klopt dat dit voor veel Portugezen niet te betalen is.

Hotel Vila Galé Ericeira

Toch is een verblijf in het hotel waarin we zitten echt goed te doen. Geen idee wat het in de zomer kost, maar nu betalen we 99,90 euro voor een overnachting met ontbijt in Hotel Vila Galé Ericeira. Vila Galé is een Portugese hotelketen met hotels op bijzondere plekken.

Zelden zo’n wisselend schouwspel vanaf het balkon van onze hotelkamer gezien.

Kunst in Ericeira

Tot onze verrassing is er in het prachtige gebouw van het Casa de Cultura Jaime Lobo e Silva een mooie tentoonstelling. Sommige schilderijen lijken een beetje op die van de Spaanse kunstschilder Joaquín Sorolla, vonden we. In dit gebouw zit trouwens ook de plaatselijke bibliotheek.

De temperatuur is eind december aangenaam. We kunnen tot laat op een terras zitten. Dit gebied kenmerkt zich door snelle wisselingen van het weer, wat mooie wolkenpartijen oplevert en dus mooie foto’s. Kortom, fijn door het stadje kunnen struinen, heerlijk gegeten, goed geslapen en veel mooie dingen gezien. We prijzen ons erg gelukkig. Want eigenlijk zijn we dat allemaal toch? Gelukzoekers?

Ik snap wel dat mensen graag naar Ericeira willen. Good vibes daar.

Good vibes

Deze good vibes hebben we proefondervindelijk zelf ervaren:

Lunch bij Pátio dos Marialvas

Mijn man was bijzonder tevreden over zijn vissoep en ik heb gesmuld van mijn visje. Bovendien leuk plekje om om je heen te kijken.

IJs bij Gelataria Blue Ice

We hebben geen toetje bij onze lunch bij Patio das Marialvas genomen, want ik had natuurlijk allang gezien dat er twee panden verder een ambachtelijke ijssalon zat die te aanlokkelijk was om tijdens dit bezoek aan Ericeira over te slaan. En inderdaad. Goede keus. Ik denk dat ze me de volgende keer herinneren als die mevrouw op leeftijd die als een kind zo blij was met haar reuzencoupe! En mama: “Ik heb op mijn vitamientjes gelet. Zie je die berg fruit op mijn ijsje?”

Slapen in Hotel Vila Galé Ericeira

Als je lid wordt (membro) van Vila Galé krijg je meteen korting. Dus rechtstreeks boeken loont. Wij hadden een “1 x Quarto Standard Vista Mar Varanda com APA/BB” voor 99.90 euro. Een kamer met zeezicht en veranda plus ontbijt (27 op 28 december).

Terrasje pakken ’s avonds

Zelfs na een copieus middagmaal plus ijsje krijg je op een gegeven moment weer trek. In het centrum zit de bakker Pão da Vila. Je kunt daar gerust een tosti nemen of een burger. En terwijl je aan een mocktail lurkt het publiek dat voorbijtrekt bekijken. Gezellig!

Wandelen langs streetart

We hebben onze ogen uitgekeken! Ik heb al eens melding gemaakt van mijn afkeer van graffiti. Streetart is van een heel andere orde. En daar word ik steeds meer fan van. Misschien komt dat ook omdat mijn hart als Caldense deze week glom van trots toen bleek dat twee artiesten (een echtpaar) uit Caldas da Rainha op dit moment wanden van het hoofdkantoor van KLM in Nederland aan het verfraaien is. Ja, ingevlogen uit Caldas da Rainha, duh! Dat kleine provinciestadje boven Lissabon. Ik geniet van het enthousiasme waarmee dit jonge gezin even in Nederland is. Hun plezier straalt van deze belevenis af. Waar ik heel erg om moest lachen was hun post over dat iedereen in Nederland zo verbaasd was dat ze om zes uur ’s avonds nog lekker bezig waren aan hun muurschildering ‘Werken jullie zo laat nog door?’, werd er gevraagd. Wil je hun belevenissen volgen? Ga dan naar hun instagramapagina vanstudioop. Deze muurschildering is van hen (tegenover het CCC – culturele centrum in Caldas da Rainha):

Na Ericeira zijn we naar Azenhas do Mar (lees hier over dit bezoek) gereden en vervolgens weer naar huis. Eigen bed is ten slotte ook goud waard.

Maar voor wie geen genoeg van Ericeira kan krijgen, hieronder nog enkele foto’s:

Geen beeldverhaal van Zin in Portugal meer missen? Tik dan je naam bij de volgknop in. Een volgend beeldverhaal verschijnt dan in je inbox.