“Het wordt tijd om naar de notenboom te gaan,” zei mijn tante onlangs. “We zijn eigenlijk al veel te laat.”

We dalen dezelfde middag nog af naar de boom en beginnen met rapen.

De noten zitten in een vies omhulsel, dat onze handen zwart kleurt. Stom eigenlijk. Nooit bij stilgestaan dat je noten uit een omhulsel moet halen.

Dit omhulsel, bolster genaamd, is aanvankelijk groen, maar als de noten ‘rijp’ zijn vallen ze op de grond en wordt de bolster al snel zwart. En wij zijn rijkelijk laat met rapen dit jaar, dus de noten die in de emmers belanden zien er nauwelijks uit als walnoten.

Idioot dat ik dit niet wist! Het dringt tot mij door dat ik voor het eerst met tante noten raap. Elk jaar krijg ik een plastic zak in mijn handen geduwd met de mededeling ‘onze noten’. En nu sta ik hier in het veld en kom ik tot de ontdekking dat ‘onze noten’ in een zwarte bolster zitten. Wat ben ik toch een stadsmeisje!

De stokoude notenboom in het dal bedeelt ons dit jaar  opnieuw uitbundig met noten. Ik begin me net een eekhoorn te voelen. Sprokkelend naar lekkere nootjes. Tegen het invallen van de schemering zeulen we een aantal emmers naar boven. De wintervoorraad is binnen!

Wat volgt is een minder prettig karwei: het schoonmaken. Een heel gedoe. Alle noten moeten allemaal ontdaan worden van hun zwarte bolster. Gebruik je geen handschoenen, dan zijn je nagels weken later nog zwart, verzekeren ze me van alle kanten. Vervolgens leggen we de noten een poosje te drogen. Een maand later op een zonnige zondag vinden we het tijd om ze te kraken.  De stoere binken onder ons doen dat gewoon met een ferme vuistslag. De softies, waar ik me toe reken, met een notenkraker…