Reizen naar Portugal

Een scheur in mijn koffer! Mijn enorme Delsey ‘pain d’épice’, die ik twee jaar geleden bij Travelbags heb gekocht, rolde onlangs kapot van de band. Wat ontzettend jammer.

Een koffer die luistert naar de prachtige naam ‘Delsey Helium Air pain d’épice’ hoort onbreekbaar te zijn. Maar Schiphol bewijst het tegendeel. Jammer van de ‘pain d’épice’, mijn kruidkoekkleurige reiskoffer. Om heel eerlijk te zijn: ik heb even moeten slikken toen ik de via internet bestelde koffer uit de doos van Travelbags haalde. Ik had geen diarreetint verwacht. Maar wat een geweldige koffer! En met een leuke hoes van SuitSuit erover blijkt de koffer ineens heel hip. Vooral de macaron-kofferhoes scoort hoog bij lekkerbekken en de visjeshoes doet het altijd goed bij kinderen.

Omdat ik altijd alles bewaar, kost het me geen enkele moeite om de rekening én het garantiebewijs (10 jaar!) van Delsey te vinden. Ik mail daarom Travelbags met de vraag of de fabrikant – Delsey is ten slotte een groot merk- me misschien van een ander exemplaar kan voorzien. Ik krijg binnen 24 uur antwoord. De ‘pain d’épice’ wordt niet meer gemaakt. Wat een pech! Maar voor het aankoopbedrag mag ik van Travelbags een andere koffer uitzoeken. Ik sta versteld, wat een service! Een dag later wordt de op internet uitgezochte knalrode Samsonite al bezorgd. En mooi dat deze koffer is! Ik heb er in de huiskamer al een dansje mee gemaakt.

Reizen naar Portugal doe ik trouwens altijd met de TAP.

TAP – Take another plane?

Grappenmakers roepen wel eens: Take Another Plane. Nee, uit mijn mond geen negatief woord over de TAP! De nationale vliegtrots van Portugal. Ik vlieg geregeld tussen Portugal en Nederland. En het liefst met deze club. Altijd weer een verrassing wat voor een gerechtje (meestal een klein broodje) ze serveren. Maar ach, een gegeven paard neem je voor lief. Bovendien: de vaak behoorlijke wijn en de koffie of thee krijg je er ook nog eens gratis bij. Of een tomatensapje!

business_class_ontbijt — Ontbijtje in de business class

Dan hebben we het niet eens gehad over de hoeveelheid kilo’s die je mee kunt nemen : 23! Dus die reusachtige ‘pain d’épice’ komt goed van pas. En met een beetje geluk doen TAP-medewerkers niet moeilijk over een handtas plus nog een plastic tas of fototas. De keren dat ik met een budgetmaatschappij ( Easyjet/Ryanair) naar Portugal ben geweest hebben mijn doorgaans zuinige inborst niet overtuigd van de voordelen van zo’n goedkoop ticket.

Wat een gedoe! Handtas in cabinkoffer, handtas uit cabinkoffer, weer handtas in cabinkoffer als je de balie passeert en voor wat? Voor een vlucht die misschien íets goedkoper is? Ten minste, als je de verleiding kunt weerstaan om aan boord geen versnaperingen te kopen. Bij Transavia is een kopje thee al gauw 2,75 euro en voor een naargeestige sandwich betaal je ook de hoofdprijs. Koop je in Portugal nog wat leuke souvenirs dan past die handtas niet meer in je cabinkoffer en ben je genoodzaakt om extra bagageruimte bij te boeken. Tel uit je winst!

Historie van de TAP

Wat weinigen weten is dat de afdeling voor luchtvracht van de TAP, voluit Transportadora Aérea Portuguesa, in 1945 is opgericht door Humberto Delgado ( 1906-1965). Deze Humberto is destijds een prominent lid van de fascistische elite én nog lang geen tegenstander van Salazar. Pas nadat Humberto Delgado het heeft aangedurft Salazar uit te dagen bij verkiezingen, wordt generaal Delgado persona non grata. Met de oprichter van de TAP en zijn secretaresse loopt het slecht af: zij worden in 1965 vermoord teruggevonden. Hoewel de moorden nooit zijn opgelost, gaat men ervan uit dat er opdracht toe is gegeven.

Op 14 maart 1945 begint de TAP met twee Dakota vliegtuigen waar eenentwintig passagiers in kunnen. In de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw groeit de maatschappij, die nauwe banden met het fascistische regime onderhoudt. Naast Luanda en Lourenço Marques ( het huidige Maputo) brengt de TAP reizigers naar Parijs, Londen, Madrid en Sevilha, Casablanca en Tanger, Rio de Janeiro, Goa, Funchal, Sal en Bissau. In 1964 vervoert de TAP voor het eerst meer dan een miljoen passagiers.

Het vliegveld van Lissabon ligt aan de noordrand van de stad. Dit levert prachtige plaatjes bij het aanvliegen op!

Een jaar na de anjerrevolutie van 1974 gaat het bedrijf ‘TAP’, dat te boek staat als een zogenaamde ‘private onderneming’, verder als staatsbedrijf. In de periode na de anjerrevolutie overkomt de TAP hetzelfde als veel andere bedrijven: ze worden genationaliseerd. Onder druk van Brussel is het bedrijf in ruil voor noodsteun inmiddels weer gedeeltelijk geprivatiseerd. Een actie die veel Portugezen maar matig kunnen waarderen.

Vanaf 1980 neemt de TAP een grote vlucht. In Lissabon opent men een nieuwe cargoterminal. Daarnaast kunnen passagiers voortaan ook ‘executive class’ reizen en krijgen vliegtuigen en het personeel een nieuwe look.

Na de millenniumwisseling gaat het nóg sneller. Het aantal vliegtuigen stijgt naar 40 en in 2004 transporteert de TAP 6,5 miljoen passagiers. Met het oog op het Europese voetbalkampioenschap dat in 2004 in Portugal plaatsvindt, wordt de verouderde luchthaven van de hoofdstad vernieuwd. Tegelijkertijd krijgt de TAP een nieuw imago met een nieuw logotype. Tussen 2007 en 2009 hoort de TAP bij de tien veiligste luchtvaartmaatschappijen ter wereld en in 2009 is de TAP voor de vierde keer op rij de beste vliegtuigmaatschappij van de aardbol.

Met open armen

Vanaf 2005 is de TAP lid van Star Alliance, een groep vliegtuigmaatschappijen die de handen ineen heeft geslagen. In 2015 vliegen de 77 vliegtuigen van TAP naar 82 bestemmingen in 35 landen. Onder de vleugels van de TAP is dan ook de dochter PGA ( Portugália Airlines) opgenomen. De TAP is een grote speler op de transatlantische route naar Brazilië en de voormalige Portugese koloniën in Afrika.

In 2011, 2012 en 2013 roept het tijdschrift Global Traveller de TAP uit tot beste Europese luchtvaartmaatschappij. Ik kan me er wat bij voorstellen. Uit ervaring weet ik dat je als passagier blind kunnen vertrouwen op de piloten ( nog niet zo lang geleden heb ik een doorstart boven Lissabon meegemaakt omdat de piloot de rukwinden niet vertrouwde), dat je maar liefst 72 uur van tevoren kunt inchecken (zonder extra betaling zit je in de exit row als je er snel bij bent met inchecken), dat je fijn veel bagage mee kunt slepen (23 kilo!), dat je af en toe vertraging oploopt (ergste vertraging in 30 jaar TAP: 5 uur), dat de veiligheidsvideo geen suffe standaardvideo is, dat je met open armen met een vriendelijk ‘bom dia’ ontvangen wordt en dat met een beetje mazzel aan het eind van de vlucht op de schermen de clip van het aanstekelijke nummer ‘De Braços Abertos’ (met open armen) opgezet wordt. Als dat geen fijn thuiskomen is!