Het heeft even geduurd voor ik het op kon schrijven: Douro, de prachtige gouden hond uit het asiel is dood. Heb je gemist hoe ik tijdens een wandeltocht verliefd word op een statige – maar zwaar mishandelde en mensenschuwe – hond? Lees dan de blogpost: Aan de wandel.

Een noodlottig ongeval

Drie weken nadat Douro tot de familie toetreedt, wordt hij beneden in het dal geraakt door een auto (die volgens boze tongen veel te hard reed). De tijd die Douro bij ons heeft doorgebracht is kort geweest. Te kort. Het is ons helaas niet gelukt om de getraumatiseerde hond een veilig thuis te bieden.

Ondanks onze veiligheidsmaatregelen om Douro aan mensen te laten wennen, lukt het hem namelijk steeds wéér te ontsnappen. We spannen gaas, knippen struiken (zodat hij ze niet als springplank kan gebruiken), maken met comfortabele kussens een reuzenmand en kopen goed voer. Zijn drang om te ontsnappen blijft helaas onverminderd groot. Talloze malen bijt Douro het gaas kapot (steeds in een ander stuk). Vooral ’s nachts is hij er meester in om de zwakke plekken in onze verdediging te vinden. Tegen de tijd dat hij honger heeft, verschijnt hij aan het eind van de dag weer. Ondertussen hebben we de boel natuurlijk versterkt. En nee, Douro heeft geen slecht onderkomen gehad, zoals veel zielige honden in Portugal, die het moeten doen met een hok van twee bij één. Tijdens de korte tijd onder ons heeft Douro gebruik kunnen maken van de omheinde patio van zo’n 120 vierkante meter, waar hij naar hartenlust kon rennen. Maar voor een vagebond is alleen de wijde wereld groot genoeg. En uiteindelijk de uitgestrekte velden in het hiernamaals.

Geen vogel meer veilig

In zo’n beetje dezelfde periode als het overlijden van Douro doet een kater zijn intrede. Door de toestand rondom Douro heb ik onze mooie Frans Jozef echt te kort gedaan. Maar dan nu, in de spotlights: Frans Jozef Maria Henrique (Frans Jozef voor intimi –maar alleen als hij zich gedraagt!).

Hoe hij aan deze bespottelijke naam komt? Welnu:  we krijgen via via te horen dat er op het industrieterrein tussen Caldas da Rainha en het strand van Foz do Arelho een parmantig katertje rondzwerft: grijze vacht, groene ogen.

Elke avond meldt hij zich uitgehongerd bij een buurtbewoner. Deze kan hem niet binnenlaten, want ze heeft een ongesteriliseerde poes. Ze geeft hem wel te eten, waardoor de grijze panter steeds terugkomt.

We besluiten hem aan te nemen als muizenvanger. Betaling: goed voer. Mooie ruil, toch? Een rasmuizenvanger kunnen we in de schuur altijd wel gebruiken. Achteraf blijkt hij een bijzonder slechte keuze, maar dan heeft meneer ons al zo ingepalmd dat we niet meer zonder die smaragdgroene ogen en dat ranke grijze lijf met lange spinnepoten kunnen. Ondanks zijn streken, is hij in rap tempo mijn oogappeltje geworden. En de liefde is wederzijds. Ten minste dat beeld ik me in. Als ik Frans Jozef roep, komt hij altijd hard aanrennen. Ook als ik een poosje niet op de boerderij ben geweest.

Vrienden voor altijd zijn we geworden, nadat ik hem een keer ’s avonds met gevaar voor eigen leven van het dak heb geplukt. Luid miauwend is hij op een zomeravond aan het ijsberen op het dak van de adega (oude wijnopslagplaats). Hij komt gelukkig gewillig naar de richel als ik hem roep. Maar vastpakken is nog een hele toer als je – als tweebenige – tussen de buitentrap en het dak hangt. Maar goed, hij heeft het gered en ik ook. Tot groot vermaak van de buurman overigens, want die schijnt hem al eens met het grootste gemak van de wereld van hetzelfde dak te hebben zien komen. Frans Jozefs dankbaarheid na mijn nachtelijke reddingsactie is groot, wel twintig stevige kopjes zijn mijn deel. En daar doe je het ten slotte voor!

We besluiten de nieuwe aanwinst al gauw Frans te noemen, omdat hij arriveert op de dag dat Paus Franciscus Portugal een bezoek brengt. Al gauw hoor ik mezelf de kleine grappenmaker in een vlaag van opkomende ergernis Frans Jozef noemen. Hij deponeert namelijk doodleuk ineens een jonge mus halfdood aan mijn voeten terwijl ik nietsvermoedend mijn ontbijt sta klaar te maken. Als je pogingen doet om een kat een vogel af te pakken, bekt Frans niet lekker, dus het wordt Frans Jozef. Het vogeltje hebben we nog geprobeerd te reanimeren, maar vertrekt uiteindelijk toch naar het vogeltjeswalhalla.

Helaas voor ons, heeft onze recent aangenomen rattenvanger zijn scherpe hoektanden nog in geen enkele muis weten te zetten. Jammer, jammer! Want veldmuisjes weten soms de weg naar binnen te vinden en vreten van alles kapot. En ja, sinds de film Ratatouille heb ik écht een zwak voor muisjes. Maar aan ongenode gasten in de schuur en vileine muizengebitjes die gaten in mijn jurken vreten,  blijf ik een broertje dood houden. De ratjes hebben tot nu toe mazzel, omdat Frans Jozef zijn neus ophaalt voor muizenvlees. Hij houdt voornamelijk van exquisere hapjes: volaille, gevogelte, met als speciale voorkeur piepjonge mussen.

Bij elk poging een vogel te redden uit de klauwen van Fransje Jozef komt er een naam bij. Wijlen vogel nummer drie is ten hemel gegaan terwijl ik te keer ga tegen ene Frans Jozef Maria. Bij vogel nummer vier hoor ik mezelf Frans Jozef Maria Henrique roepen. Daarna heb ik het opgegeven.

Naast het terroriseren van mussen, kan Frans Jozef Maria Henrique ook in het bijzonder genieten van het op stang jagen van de kippen. Hij is al enkele keren in het kippenhok gesignaleerd (en eruit geplukt, voordat hij schade aan kon richten). De boef! En hij weet het allemaal dondersgoed. Als hij lief is, luistert hij uitstekend naar het liefkozende Frans Jozef (meestal op een rustige manier uitgesproken). Zodra hij vier namen hoort, neemt hij de benen, want dan weet hij: zijn tweebenige baas is weer eens boos!

Geen enkele blogpost meer missen? Meld je aan als volger door je e-mailadres in te vullen (rechtsonder op deze pagina). Of like de pagina Zin in Portugal op Facebook!