Op oudejaarsavond moeten we er even doorheen. De warme ruimte uit waar de houtkachel brandt. Hup, naar het feest en het vuurwerk van de gemeente voor de nodige gemeenschappelijke gezelligheid!

Blijkbaar heb ik niet goed opgelet, want als we in de enorme hal arriveren, staan Xutos e Pontapés de sterren van de rockhemel te spelen. Jammer dat ze er precies twintig minuten voor middernacht mee ophouden en het ineens stil wordt. We zien de bandleden meehelpen hun spullen van het podium te halen en ondertussen loopt de goegemeente de hal uit. Richting het vuurwerk, denken we. Wij erachteraan, want op alle aanplakbiljetten staat dat er als vanouds weer een groots vuurwerkspektakel is.

Het weer is aangenaam en we prijzen ons gelukkig dat het slechte weer geen roet in het eten gooit, zoals in Noord-Portugal waar veel festiviteiten zijn afgelast. Vol verwachting staren we om middernacht naar de lucht. Maar geen vuurpijl gezien. Blijkt het óók in Caldas dat Rainha niet door te gaan, zoals ik later op Facebook heb gelezen.

Natuurgeweld

We snappen er niets van, want alleen in het noorden zou het bar weer worden. Wij zouden gespaard blijven. Tweede misrekening.

We hebben op nieuwjaarsdag de halve dag zo’n beetje elk uur op IPMA gekeken en geconstateerd dat het in deze regio mee valt. Wel zie ik rond een uur of één het witte huis mooi afsteken tegen een inktzwarte lucht. Zo’n lucht zien we wel vaker. Ik maak er een foto van en stuur die de wereld rond.

Vijf minuten laten, zitten we in de rats: uit de donkere lucht komt zo veel regen en wind dat alles wat los staat, door de lucht vliegt. We staan voor het raam en kijken machteloos toe. Manlief zet Mozart wat harder om de storm die over ons raast te overstemmen. Kansloos. Wat voelt een mens zich op zo’n moment nietig. Geen seconde ben ik bang. Dit oude huis heeft al zoveel stormen en bevingen doorstaan. Ik heb er een grenzeloos vertrouwen in dat dit huis zijn bewoners beschermt. Om te voorkomen dat er een tafel door de ramen vliegt, ren ik naar buiten om te redden wat er te redden valt. Binnen een paar seconden ben ik doorweekt. Daar gaat mijn kunstig geföhnde haar, ik ben te laat voor de tafel, maar weet hem nog wel naar binnen te slepen, zodat die niet nog eens tegen het raam aanslaat.

Tien minuten duurt het natuurgeweld dat, naar later blijkt, plaatselijk te zijn en wij net de pech hebben gehad dat de wervelstorm precies over onze hoofden ging. We halen opgelucht adem, wij zijn veilig. In het dorp belemmeren bomen nu de doorgang, die liggen op drie plekken dwars over de weg. Een deel zit zonder stroom, omdat een enorme ceder op de elektriciteitskabel is gevallen. Er is een dak van een huis gewaaid en wij moeten op zoek naar het metalen kapje van de schoorsteen van de houtkachel. Dat vinden we gelukkig ergens in het dal. Ik weet nu hoe je een enorme ceder van de weg verwijdert (eerst met een cirkelzaag bijna doorzagen en dan met een 90pk trekker ertegen beuken). Tot onze verrassing komt de EDP (Portugese electriciteitsmaatschappij) meteen om poolshoogte te nemen. Ze constateren dat ze niet het benodigde materiaal hebben om het op te lossen en beloven snel terug te komen. Dat is een meevaller, want de laatste keer, vijftien jaar geleden, dat we zo’n rukwind over ons hebben gekregen, hebben we een week zonder stroom gezeten (en ja, dat betekende kerst in het schijnsel van kaarslicht, en nee, daar was niets romantisch aan). En de EDP houdt woord. Tegen het vallen van de avond hebben ze het gefikst en gaan de lichtjes van de kerstboom ineens weer aan. Obrigado EDP!

Horizonverbreding

Ik heb ooit een lezing van Margriet Sitskoorn bijgewoond. Deze hoogleraar klinische psychologie huldigt het standpunt dat het voor hersenen goed is om steeds iets nieuws uit te proberen. Ten minste, dat heb ik ervan onthouden. Juist voor een ouder wordend brein is het van belang om nieuwe dingen uit te proberen. Kom uit je comfortzone!

Loop je elke dag dezelfde route naar de bus? Neem eens een andere. Een poos heb ik met een aantal collega’s filmpjes heen en weer gestuurd met ‘Margriet Sitskoorn- momentjes’. Ik ben ermee gestopt toen ik de leer iets te ver doortrok. Je moet als ongeoefende rijder namelijk niet op een flinke trekker gaan zitten en een hellinkje met bocht af willen rijden. Dat het stenen kruis uit 1689 hier nog op zijn sokkel staat, is een wonder. Net op tijd heb ik een ruk aan dat stuur gegeven en onheil afgewend. Sindsdien mag ik van mezelf (en mijn omgeving) niet meer in de buurt van een trekker komen.

Ik zoek het nu in iets minder risicovolle ondernemingen, dus ik heb me opgegeven voor urban sketchles. Het ergste wat me hier kan overkomen, is dat ik mezelf onderklieder, lijkt me.

Tijdens de les leer ik dat urban sketching is overgewaaid uit Amerika en sinds 2007 bestaat. Overal ter wereld zijn urban sketch communities en Portugal kent een levendige gemeenschap die af en toe ontmoetingen organiseert. Een urban sketcher is iemand die ter plekke een tekening maakt. Je mag dus niet een foto maken of op straat beginnen en thuis afmaken. Wel mag je binnen schetsen. Dus een schets van cafébezoekers is prima. Maar je werk later inkleuren of verfraaien aan een bureau is uit den boze.

Ik hoor de juf zeggen dat je vooral bij het schetsen je hele onderarm dient te gebruiken, je een ‘landmark’ in je omgeving uitkiest en gaat schetsen. Wil je een behoorlijke tekening, dan zorg je dat je je verdwijnpunten goed hebt. Ik merk dat ik dit erg moeilijk vind. Geen idee of dit te maken heeft met het feit dat ik een lui oog heb, maar ik zie gewoon niet dat iets veel diepte heeft.

In het milde winterzonnetje beleef ik de Praça da Fruta waar ze net de markt aan het afbreken zijn mijn eerste schreden op het tekenvlak. Ik zie mijn omgeving ineens anders. De details, de kleuren, wát een leuke bezigheid! En Citrus voor koffie op een steenworp afstand. Mij heb je dan meteen gewonnen voor deze tak van sport!

Om de verdwijnpunten te oefenen lopen we tegen het vallen van de avond naar het park. Daar leer ik goed kijken naar gebouwen die ik al mijn hele leven ken. Het valt niet mee om eerst een beetje het schetsen onder de knie te krijgen en daarna de techniek van het aquarelleren. Het valt me op dat ik zo in deze bezigheid opga, dat ik niet maal om mijn piepende smartphone (waar ik zo’n beetje mee vergroeid ben). Wat een ontspannende bezigheid. Misschien komt het ook door mijn juf, die heel rustig en kundig mij het vertrouwen geeft dat oefening kunst baart. Na afloop lopen we naar Provoca Arte waar ik spontaan een schetsboek met aquarelpapier aanschaf, portloden, schetspennen en een reispalet met waterverf. Dezelfde avond nog lig ik op de bank in alle rust de kerstboom te schetsen. De houtkachel brandt, katten erbij en opnieuw geen enkele aanvechting om mijn smartphone op te pakken. Ik vind wel dat ik nog flink moet oefenen en binnenkort nog maar eens een lesje moet nemen. Maar wát is tekenen leuk!

Ook (privé of gezamenlijke) tekenles – urban sketch, strip, etc? Hier de link.

Horizonverbreding op het culinaire vlak?

De filosofie van Margriet Sitskoorn indachtig hebben we de afgelopen tijd ook nieuwe restaurantjes uitgeprobeerd. En geconstateerd dat we op dit vlak toch iets minder behoefte hebben aan nieuwe uitdagingen…

Coletivo

Mijn moeder en ik hebben vorige week geluncht op de plek waar voorheen Afinidades zat. Ik ben écht in voor iets nieuws, maar met je moedertje van bijna 83 aan zo’n lage tafel op een kruk zitten, hoort daar beslist niet bij.

Omdat we geen servetten kregen, informeerde mijn moeder bij mij of het wellicht hip was om je mond aan je mouw af te vegen. Het concept van Coletivo is zo verwarrend dat het ons een beetje duizelt: er zijn vier soorten keukens/gerechten: Mexicaans, hamburgers, pregos en ‘à bras’. En binnen die vier soorten heb je weer talloze variaties. Ik, lafaard, kies toch voor iets herkenbaars en neem een hamburger. Mijn moeder gaat voor iets meer avontuur, een maaltijd ‘à bras’. Het is niet slecht, maar echt warm lopen we niet voor dit concept.

Ik zie dat ze héél leuk met kinderen zijn. Die mogen in de nis bij het raam spelen en boekjes lezen.

Coletivo zit naast het VVV-kantoor (Posto de Turismo das Caldas da Rainha), op de oude plek van Afinidades. Ik heb nog geen website of FB-pagina gevonden, dus de link leid je naar het VVV-kantoor.

Reken op zo’n 12 tot 15 euro per persoon.

Funky Sushibar

Al een poosje wil ik graag een keer bij Funky eten. Het is vrijdagavond en ik trek voor de gelegenheid een opzichtige glitteroutfit aan. Meestal lunchen we warm, maar omdat we een avondje uit in gedachten hebben, wordt het nu eens een warm avondmaal. Over de Asian cuisine van Funky hebben we goede berichten gehoord, maar ik kan hier verder weinig over vertellen. Ons bezoek is als volgt verlopen: ik trek de deur open, mijn man hoort harde boem boem muziek en ik weet meteen dat dit geen gemakkelijke avond gaat worden. Dus we staan binnen twee tellen weer buiten, waarop mijn man verwachtingsvol oppert of we dan alsjeblieft naar zijn favoriete sushirestaurant Mishi Mishi, naast het busstation, kunnen gaan. In deze TL-buistent zijn de sushi’s uitstekend, is de prijs meer dan prima en krijg je in ieder geval genoeg. Alleen…. ik zie er wel een beetje te opzichtig uit voor zo’n doorsneerestaurant. En inderdaad, de eigenaresse informeert vriendelijk of we vanavond een avondje uit gaan, want ‘ik zie er zo feestelijk uit’. Tja…

Maria dos Cacos

Tijdens het struinen door de straten is mijn oog al een paar keer op een bar/restaurant gevallen waar een kolossale giraf een kroonluchter vasthoudt. We zijn er vandaag gaan lunchen.

De inrichting is Noord-Europees hip. Het eten navenant. Maar we gaan er nooit meer heen.

Ziet dit eruit als een ‘tarte de limão com crumble de figo’? Citroentaart met vijgencrumble? Nee, toch? Als ze hadden gemeld dat de taart op was, hadden we iets anders gekozen, maar dit op zo’n enorm bord serveren als tarte de limão valt bij ons helemaal verkeerd. Bovendien willen we na afloop alle drie nog een broodje halen. Natuurlijk is dit onze ervaring en ik zou zeggen: ga het zelf uitproberen. We hebben vast pech gehad. Misschien is het ’s avonds anders, als je er misschien voor de petiscos (‘tapas’ ) zit.

Link naar de Facebookpagina van Maria dos Cacos. Dit restaurant zit ook vlakbij de dagelijkse fruitmarkt. In de straat die naar de rotonde van de koningin leidt. Adres op Google Maps: klik hier. Leuk weetje: ik heb me laten vertellen dat dezelfde eigenaar ook het naastgelegen 19 Tile Boutique Hotel, dat in een prachtig groen betegeld pand zit, en de tennisbaan “Felner” bij de Bowling bezit. Dat verklaart waarom er bij Maria dos Cacos een jongeman in tenniskleding zit te lunchen – Caldas da Rainha staat in Portugal en daarbuiten bekend als de plek waar jonge tennistalenten trainen om prof te worden. Ik heb al eens een meisje uit India ontmoet dat speciaal hiervoor met haar ouders naar Caldas da Rainha was gekomen.

Reken op zo’n 20 – 25 euro per persoon.

Ik ben nog gaan kijken wat zo’n giraf kost bij Mini Designers Studio in Caldas da Rainha (waar ze zo’n giraf in de etalage hebben staan). Voor 3500 euro heb je zo’n spektakelstuk in je huiskamer…

Resumindo e concluindo (samenvattend en concluderend) – zoals de Portugezen zo mooi zeggen – houden we het op culinair gebied voorlopig bij onze vertrouwde plekken! Wat dat betreft doen we toch het liefst zo min mogelijk aan horizonverbreding…

Ik heb onlangs namelijk prima geluncht bij Lareira (12.50 euro voor 3 gangen) én bij het busstation (de caldo verdesoep van Capristanos vult enorm). Uiteraard zijn dit mijn persoonlijke ervaringen.

Mocht ik binnenkort nog eens in een van bovenstaande etablissementen belanden en mijn ervaring is anders, dan zal ik dit weer posten bij Caldas da Rainha: uitjes en uit eten, het beeldverhaal waar ik regelmatig updates plaats over wat er in Caldas da Rainha en omgeving te beleven valt.

Never a dull moment met mijn moedertje

Deze week heb ik bij Calé, een pastelaria, mijn moeder uit het herentoilet moeten bevrijden. Bij Calé kun je prima een lichte maaltijd en gebakje nuttigen. En je kunt er naar het toilet. Dan is het wel handig dat je de tekens op de deur goed leest en niet zoals mijn moeder een man voor een vrouw aanziet, dan in je onnozelheid bij het mannenpoppetje naar binnen gaat, de deur op slot doet en vervolgens denkt ‘wat is dit voor een vies hol?’. Om dan te constateren dat je niet meer uit dit hol kunt, want de deur geeft niet mee en de toiletten zijn boven, dus niemand hoort je.

Maar gelukkig is mijn moeder, net als haar dochter, vergroeid met haar smartphone, dus dankzij dit moderne communicatiemiddel kan ze haar dochter bellen, die beneden nietsvermoedend net een slok van haar meia de leite direta wil nemen en niet snapt waarom haar moeder haar belt, want die is toch even naar het toilet.

Sorry mam, ik was gezellig aan het kletsen en had je nog niet gemist, maar ik was je na een half uur toch echt gaan zoeken, hoor!

Nog te doen tot Driekoningen (of daarna)

De kerststallenroute van Vidais staat dit jaar in het teken van duurzaamheid. Dus wil je een kerststal zien die opgebouwd is uit petflessen, kurk of dakpannen? Rijd dan ’s avonds langs de stalletjes van de deelgemeente Vidais. De lichtjes branden nog tot Driekoningen (6 januari).

Koren en koetsen

Zaterdag 7 januari kun je luisteren naar verschillende koren (o.a. kinderkoor) in Museu José Malhoa in het park. Dit alles ter ere nog van Driekoningen (Driekoningen is officieel op 6 januari, trouwens).

En om 17.00 uur is er 7 januari een tocht met koetsjes langs de kerstverlichting in Caldas da Rainha. Mensen met paarden kunnen zich trouwens opgeven!

Lichtjes en vuurwerk

De lichtjes in Caldas da Rainha zijn nog tot 7 januari te bewonderen. Daarna wordt het even doorbijten in het donker tot carnaval. Ik stond laatst in een winkel waar mensen al heel opgetogen elkaar aan het vertellen waren wat ze gingen aantrekken. Hopelijk wordt het weer een Carnaval als vanouds!

Ik heb nog nergens gelezen wanneer de vuurwerkshow die in oudejaarsnacht is afgelast nu plaatsvindt. Er zou een nieuwe datum bekend gemaakt worden. Oudejaarsavond 2023 ligt voor de hand, maar er zijn vast eerder ook leuke feesten (Carnaval?) die wel wat vuurwerk kunnen gebruiken!

Fado

Ook leuk, naar een Fado-avond!

Geen maandagochtend markt bij de Mata

Handig om te weten: de traditionele markt op maandagochtend boven op de helling, vlakbij de Mata gaat i.v.m. bouwwerkzaamheden twee keer niet door:

Meedoen met striptekenwedstrijd?

Ben je creatief? Doe dan mee met de wedstrijd die door de gemeente Caldas da Rainha is uitgeschreven voor striptekenaars. Het thema is A Paz (De Vrede):

Gezellige avond in dorpje Mosteiros (Vidais)

Wil je een ouderwets gezellige avond in de dorpssoos van een klein dorpje in de deelgemeente Vidais? Ik heb goede herinneringen aan deze feestjes in pré-coronatijd. Uiteraard wordt er naast fado en muziek ook gegeten en gedronken! Misschien is dit ver uit je comfortzone, maar hé, 2023 is hét jaar van nieuwe ervaringen 😁.

Sinterklaas voor Oekraïnse kinderen

En verder: er zijn 200 Oekraïense gezinnen in Caldas da Rainha opgenomen, lees ik in de Gazeta das Caldas.

Zij hebben op 19 december Sinterklaas gevierd. Ja, op 19 december. De Sint legt cadeautjes onder de kussens van de kinderen. De levendige Oekraïense gemeenschap die hier al woonde heeft het dit jaar voor de vluchtelingen georganiseerd. In de Gazeta das Caldas las ik dat ze tegenwoordig kerst tegelijk met ons vieren en niet meer op 7 januari, volgens de kalender van de orthodoxe kerk. Bijzonder, dit wist ik niet. Wat ik ook niet wist is dat ze zitten te springen om jassen en warme dekens. Dus wil je het nieuwe jaar met een goede daad beginnen; speel sinterklaas en help de Oekraïense gemeenschap!

Geen blogpost van Zin in Portugal meer missen? Tik je e-mailadres in bij de volgknop. Dan verschijnt een volgend beeldverhaal meteen in je inbox!

Binnenkort: Good vibes in Ericeira ( dit gaat nu eens niet over surfen). Gevolgd door een beeldverhaal over onze ‘Cinque Terre’-beleving in Azenhas do Mar.

Próspero Ano Novo para todos e até breve, hoor!