Het is hondenweer. Ja, ook in Portugal kan het regenen. En behoorlijk, als je pech hebt! De toeristen die deze week de tocht naar het westen van het Iberisch schiereiland hebben ondernomen, zien een overwegend grijze lucht. Maar hé, bij de houtkachel is het gezellig. En terwijl de regen op het dak klettert, zitten wij behaaglijk te lezen. Alhoewel, met tante Tia in de buurt lukt lezen maar moeizaam. Ze zit op haar praatstoel.

Hoe we op het onderwerp komen, weet ik niet. Maar Tia dist een verhaal op van hoe ze als jong meisje, samen met haar moeder, iemand uit een put heeft moeten trekken.

In de gloriedagen van de familieboerderij werken er veel dagloners op het land. Zo ook twee goede vrienden. Dankzij mijn opa, die zijn hele leven nogal ‘opschrijverig’ is geweest, kan ik uit het archief halen wie in de jaren zestig voor ons heeft gewerkt. Altijd handig. Soms pakken we die oude schriften erbij en kijken we wie er nog in leven is. Dat zijn er niet veel meer, helaas.

Bij het bestuderen van de boekhouding, viel me al snel één ding op: op maandag is de bezetting steeds minimaal. Vreemd! De opheldering heb ik van mijn vader zaliger gekregen. Die merkte ooit droogjes op dat op maandag de roes uitgeslapen moest worden. Na een liederlijke zondag met veel wijn en goed eten lukte het menigeen niet om zich op maandag bij een boer aan te bieden als dagloner.

Daarnaast is maandag traditioneel de dag dat dorpelingen naar de stad gaan om inkopen te doen of zaken bij het gemeentehuis te regelen. Zelfs anno 2018 is dit nog zo. Afgelopen maandagmorgen was ik even in Caldas da Rainha en heb ik twee rondjes op het grote parkeerterrein bij de brandweer moeten rijden voordat ik een plekje had bemachtigd!

Maar terug naar mijn tante Tia en haar verhaal uit de oude doos.

Ooit, heel lang geleden, heeft mijn opa twee vrienden, João en António, opdracht gegeven een put in de buurt van het huis verder uit te diepen. Dat was aan twee jonge sterke kerels wel toevertrouwd.

Aan het eind van de dag meldde alleen António zich bij zijn werkgever om het dagloon te innen.

“Waar is João?”, heeft mijn opa nog gevraagd.

“Geen idee!”, was het antwoord.

“Maar jullie zijn toch altijd samen?”

“Vandaag niet” en daar kon mijn opa het mee doen. “Maar geef het loon van João maar. Ik zal het later overhandigen.”

Tegen het vallen van de avond hoorden mijn oma en tante vanuit de keuken waar het avondmaal werd voorbereid gejammer. Mijn opa was nog niet thuis en het duurde even voordat ze op onderzoek uit durfden. Langzaam kregen ze door dat het gehuil uit de diepe put kwam. En jawel, daar beneden, in het pikkedonker, stond João in het water te jammeren.

Wat was er gebeurd? João en António hadden tijdens het uitdiepen mot gekregen. João stond beneden te graven en António haalde de emmers naar boven. Op een gegeven moment moet António gedacht hebben ‘stik erin’ en is vertrokken, João zonder mogelijkheid om eruit te klimmen achterlatend.

Drijfnat en ijskoud heeft hij daar uren gezeten, totdat mijn oma en mijn tante hem er uit hebben gevist. Hij geneerde zich. Zijn vriend had hem maar mooi te pakken gehad. Enigszins beschaamd heeft hij hen gevraagd of ze het niet verder wilden vertellen…

Waar de ruzie over ging? Een vrouw natuurlijk!

Tegen de tijd dat Tia uitgepraat is, kunnen we gaan lunchen. Vandaag staat de Indiër, Delhi Darbar, vlakbij het oude park in Caldas da Rainha, op het programma. De eigenaar heeft zijn zaak gemoderniseerd. Jammer, de warme kleuren (paars, oranje en rood)hebben plaatsgemaakt voor helder wit. Het doet me eerder denken aan een Chinees dan aan een Indiër. Maar mijn tafelgenoten zijn het niet met me eens. Die vinden het veel beter. Hmmm. Wat niet is veranderd: de tijdschakelaar op het toilet. Binnen vijftien seconden gaat het licht uit. Nog steeds. Gelukkig! Toch iets hetzelfde gebleven. Een toiletbezoek betekent doorgaans flink in beweging blijven. Iedere keer je arm in een soort Hilteriaanse groet strekken, anders zit je in het pikkedonker.

Hier eten blijft ongelooflijk: voor 7,50 euro kun je door de week lunchen – curry (wij bevelen nummer 74 van harte aan, Navratan Korma – een vegatarische superzachte groentecurry), plus naanbrood, rijst, inclusief drankje en koffie toe. ’s Avonds en in het weekend hanteren ze ‘gewone’ prijzen. Dan ben je ongeveer tussen de 12 tot 15 euro per persoon kwijt. Op onze Nederlandse familieapp las ik net dat familieleden in Milaan vijf euro voor een colaatje hebben moeten betalen. “Waarom niet meer mensen naar Portugal komen, snap ik niet”, merkte mijn moeder daarna op.

Na de heerlijke lunch willen we eigenlijk weer terug naar huis, maar we zien richting het strand van Foz do Arelho blauw in de lucht. Hé, zou het daar zonnig zijn? We gaan een kijkje nemen! En besluiten meteen langs het gedeelte te rijden dat vorige jaar zo in brand heeft gestaan (lees het beeldverhaal van vorige zomer!). We hopen dat de natuur het landschap weer groen heeft gekleurd. Teleurgesteld concluderen we dat dit nog niet het geval is. Misschien dat de regen van de laatste dagen en de komende tijd daar verandering in gaat brengen. Laten we het hopen!

De luchten van vandaag zijn schitterend. Wat een feest voor fotografen! Met een graadje of 17 is het verder prima toeven langs de lagune van Obidos.

De regenachtige dag krijgt dus een gouden randje. En al helemaal als vanavond Caldas Sport Clube de eerste halve finale-wedstrijd van de Taça de Portugal wint. Dan zijn we übergelukkig (heb even moeten zoeken naar de maximaal overtreffende trap van gelukkig). Onze jongens verdienen het! Ze hebben de afgelopen tijd de ene na de andere profclub verslagen. Mijn buurmeisje wist me te vertellen dat de sommige voetballers voor de eerste wedstrijden vrij hebben moeten vragen bij hun baas en verlofdagen hebben ingeleverd. In het team zitten fabrieksarbeiders, werklui en studenten. Nu zitten ze in de halve finale! Ze hebben al aardig wat tonnen verdienende profvoetballers verslagen. Hoe cool is dat? Vanavond spelen ze de halve finale uit tegen Aves. Veel bussen met aanhangers zijn vandaag naar het noorden vertrokken (op kosten van de gemeenschap, dat wel…). Zelf konden de voetballers gisteren pas na de lunch richting de uitwedstrijd. Veel spelers moesten nog gewoon werken tot de lunch…

Mijn moeder en ik zijn er ook een beetje bij. Niet in Aves, maar in de grote hal van de gemeente, ExpoOeste. Alle inwoners zijn uitgenodigd om daar vanavond vanaf 20.15 uur de voetbalwedstrijd live te volgen. En als ze winnen? Dan kan de dag helemáááál niet meer stuk! Zelfs niet nu de regen weer met bakken uit de hemel komt. Força Caldas da Rainha!

Update ná de wedstrijd

Helaas, de voetballers van Caldas Sport Clube hebben verloren (0-1). Een penalty tegen werd ze fataal. Maar we zijn vol goede moed. Op 18 april om 15.00 uur is de thuiswedstrijd in Campo da Mata (in het bos boven het provinciehospitaal).
En voor iemand die nooit een voetbalwedstrijd bijwoont, was het live meekijken met een paar honderd man een hele belevenis. Wonderbaarlijk: er stonden maar twee politieagenten. De sfeer bleef ondanks het verlies goed, er was genoeg te eten (caldo verde en bifanas), ik kreeg niet de indruk dat er ‘festivalbier’ werd geschonken, kindertjes mochten vooraan op het rode tapijt zitten (moesten die niet allang in hun bedje liggen eigenlijk?) en alle toeschouwers (het was duidelijk een familieuitje) zaten keurig op stoelen. Leuk hoor! Gaan we vaker doen, nietwaar mama?

Voor wie een paar seconden wil meegenieten:

Geen enkel beeldverhaal meer missen? Vul je e-mailadres in bij de volgknop (rechtsonder). En, no worries, ik heb net zo’n hekel aan spam als jij 😉 !