Oh Lord, OS LORDS zijn in aantocht!

Ja hoor, de bomen hangen weer vol met aanplakbiljetten voor dorpsfeesten. Elk zichzelf respecterend gehucht heeft uiteraard zo’n feest. En dat betekent: veel eten, een kerkgang en tot diep in de nacht muziek. Berucht zijn OS LORDS. Kilometers ver kun je hun muziek horen, fijn echoënd tegen de berghellingen lig je vanaf een uur of twaalf in je bedje te genieten van de laatste hits.

Zodra de aanplakbiljetten van het feest in Santa Marta hangen, weten we: óf we gaan naar het feest óf we slapen een paar nachtjes wat minder. De keren dat mijn echtgenoot woest om drie uur op is gestaan om de ramen dicht te doen zijn niet op de vingers van één hand te tellen. En hij is nota bene behoorlijk doof! “Het geboem hoor ik toevallig uitstekend”, bromt hij steevast slaperig vanuit zijn bed als hij er genoeg van heeft. En dit terwijl de muren hier soms bijna een meter dik zijn!

Altijd vraagt hij zich af waarom die feesten tot het ochtendgloren duren. Tja, traditie! Bovendien: die feesten zijn ware huwelijksmarkten. Met een beetje mazzel ontmoet je er je toekomstige partner of je komt je oude liefde weer eens tegen. Zo is mijn tante Maria aan mijn oom geraakt en zijn mijn buren verliefd geworden. Tegen de tijd dat je te oud bent voor een onstuimige liefde, kijkt bovendien niemand op als je met je stramme ledematen nog steeds over de dansvloer schuifelt, desnoods met iemand van je eigen geslacht (mannen gaan ook in Portugal eerder dood). Dames van in de tachtig die midden in de nacht als danspaar over de dansvloer zwieren zijn op dorpsfeesten geen uitzondering.

Dorpsfeesten zijn voor jong en oud dolle pret: tot een uur of tien wordt er gegeten. Iedereen kan aanschuiven. De bands zijn duur en worden betaald uit de inkomsten van de collecte én van het eten (meestal sardientjes of frango piri piri). Mijn opa bleek een gulle gever, getuige de afschriften die we in het archief hebben gevonden. Een echte feestvierder dus. Hij leende zelfs zijn laadtruck uit als podium. In tegenstelling tot mijn vader, overigens. Die had een enorme hekel aan dansen en probeerde hoe dan ook het jaarlijkse feest te ontlopen. Als dorpsgenoten geld voor het feest kwamen ophalen, verstopte hij zich. En de dagen van het feest was hij na zonsondergang onzichtbaar. Dit tot groot ongenoegen van mijn moeder.

Dorpen aan de Costa de Prata, die hun zaken voor elkaar hebben,  nodigen Os Lords uit. Een erekwestie. Zonder Os Lords is een feest geen feest. De bandleden van Os Lords hebben een moordend schema als je de aankondigingen op de aanplakbiljetten mag geloven. Ze spelen elke avond wel ergens van Peniche tot Fátima. Wie denkt dat ze het simpeltjes aanpakken, heeft het mis. Een enorme vrachtwagen vervoert de apparatuur. Mét eigen geluidsinstallatie en voor noodgevallen een aggregaat. De shows van Os Lords, en ook van Bico d’Obra trouwens, zijn beslist geen suffe bedoening!

Hollands chagrijnig worden van het lawaai van zo’n gezellig dorpsfeestje heeft geen zin. Nee, dan kun je maar beter deelgenoot van de pret zijn! Dus zo stond ik vorige zomer aan de voet van een helling om twee uur ’s nachts op het dorpsfeest van Mosteiros met vriendinnen de ZUMBA te dansen. Totdat de elektriciteit uitviel: kortsluiting… Maar geen nood: binnen tien minuten stonden we weer op de dansvloer. Kwestie van een aggregaatje aansluiten. Dus waar is dat feestje? Nou eh, overal ….

Wil je nieuwe berichten automatisch in je inbox ontvangen?
Vul dan rechtsonder bij de ‘volg-knop’ je e-mailadres in.

Je kunt me ook liken op Facebook. 
Ga daarom naar de Facebookpagina van Esa Caldas – writer.
Steeds als er een nieuw blogbericht gepost wordt,
verschijnt er op Facebook een melding.
Zo mis je geen enkel bericht