Een dure regenbui

Het zit ons nog steeds niet helemaal lekker. En tante Tia al helemaal niet. Ze beweert tot op de dag van vandaag dat we een goedkopere versie van de paraplu die ze ons heeft uitgeleend hebben teruggegeven.

Zondagmorgen: Santana, vaste prik!

Op zondagmorgen gaan we naar Santana, de onvolprezen boerenmarkt op de grens van Benedita en Alvorninha. Zoals altijd pikken we tante Tia op. Bij Santana hoort een strakblauwe lucht en een zonnetje. Maar het weer slaat om en tegen de tijd dat we onze heuvel af zijn en de heuvel richting tante Tia beklimmen, komt de regen met bakken uit de hemel. We hebben geen paraplu meegenomen. Tante Tia is de beroerdste niet. Ze heeft nog wel een plu over. Iedereen blij en op naar Santana.

#zininportugal — Portugal is een heerlijk land om op de motor te rijden

Het weer slaat opnieuw om: de regen verdwijnt en een flauw zonnetje verschijnt.

Heerlijk, we kunnen de plu dichtvouwen en over de markt struinen. De zondagmorgen op Santana verloopt volgens een vast patroon: ik gooi iedereen boven de 75 bij het begin van de markt uit de auto (mijn tante Tia en mijn moeder) en probeer een parkeerplek op het immense parkeerterrein te vinden. De dames en mijn man, die op de motor gaat, wachten vervolgens geduldig bij het eerste eettentje. Daarna splitsen we op: tante Tia heeft altijd wel wat zaken te regelen en wij gaan linea recta naar ‘onze’ farturastent voor koffie en de nodige farturas.

Tegen half een komen we elkaar weer bij het beginpunt tegen en gaan we ergens eten. Zo ook die regenachtige zondag met een flauw zonnetje. Alleen raken die dag de familieverhoudingen enigszins verstoord…

Voor mijn moeder hebben de kramen met planten en bloemen een enorme aantrekkingskracht. Dat zal haar Hollandse inborst wel zijn. Er kan altijd wel een plantje bij! Vrienden hebben ooit op haar terras de plantenbakken geteld. Bij 250 zijn ze opgehouden. En ja, die plantjes moeten allemaal water en liefde. Een dagtaak! Maar het plantenhart van mijn moeder is groot en voor nog een plantje wordt ruimte gemaakt. Ook die zondag.

Omdat het niet meer regent, hang ik de paraplu aan de kraam van de plantenmeneer terwijl we afrekenen. Blij met weer een plantje lopen we weg. Het gaat voor de verandering miezeren. Dus we kijken naar elkaar en zeggen bijna tegelijk: “Jij had toch Tia’s plu?”.

Nee, hè! Ik sjees terug naar de kraam waar ik nog geen minuut geleden ben weggelopen. “Meneer, we hebben hier onze plu achtergelaten.”

“Chapeu de chuva?”, meneer de plantenverkoper heeft geen plu gezien, terwijl ik met een vrij grote plu bij zijn kraam heb gestaan. Aan zijn gezicht zie ik dat hier iets niet in de haak is. Ik blijf staan en zeg met een aan zekerheid grenzende stelligheid dat ik mijn paraplu toch echt nog geen minuut geleden aan zijn kraam heb gehangen. “Oh”, antwoordt hij laconiek, “dan heeft vast de klant na u hem meegenomen!”.

Tja, wat moet je dan? We zullen in ieder geval met de billen bloot moeten bij tante Tia. We zijn haar pluutje kwijt. Mijn moeder vindt het geen probleem, thuis hebben we zat plu’s, dus ze kan er zo een uitzoeken. En wil ze een nieuwe, dan haalt ze er zo een bij de Chinees!

Maar mijn moeder onderschat tante Tia. “Wat?!”, zegt die bij ons weerzien. “Het was een peperdure paraplu. Je oom heeft er 5000 escudos voor betaald!”. Ik kan mijn lachen nog net inhouden. Vijfduizend escudos? Vijfduizend escudos? In nog geen vijfduizend jaar zie ik mijn oom, en al helemaal niet mijn tante, een plu voor dat bedrag kopen. Vijfduizend escudos is omgerekend 50 gulden, en dus bijna 25 euro. Mijn moeder zit er mee in haar maag. Ik niet. Ik moet hier onbedaarlijk om lachen. Het escudo-tijdperk is in december 2001 geëindigd. De plu is meer dan afgeschreven, maar toch. Vijfduizend escudos! Ondertussen hebben we een probleem. Nu heeft mijn vader zaliger ons genoeg mooie en minder mooie paraplu’s nagelaten. Mijn moeder geeft na de lunch een van vaders mooiste paraplu’s aan tante Tia. Die met een zuur gezicht de plu aanneemt en erbij zegt dat deze véél minder mooi is dan de hare, die ze nu voorgoed kwijt is.

Een week later

Opnieuw een zondagmorgen op Santana.We lopen maar weer eens langs de bloemenkraam.

De bloemenman ziet ons al van ver aankomen: “Dames, dames, ik denk dat ik jullie paraplu heb!” Verrast kijken we hem aan. “Mijn vrouw zag vorige week de plu hangen toen het begon te regenen. Ze is ermee naar het parkeerterrein gelopen en toen stond u weer hier. Ik heb niet gezien dat ze de plu pakte. Maar hier heeft u hem weer”.

“Dat is mooi”, zegt mijn moeder droogjes. “Tia krijgt haar plu terug en ik die van je vader weer, die trouwens véél nieuwer en mooier dan die oude geleende plu was.”

En? Denken jullie dat tante Tia een sprongetje van vreugde maakte bij het weerzien van haar kostbare paraplu? Niets is minder waar. Tot op de dag van vandaag horen we dat ze een vod heeft teruggekregen. Het exemplaar dat we haar hebben teruggegeven, is slechts een slap aftreksel van de kostbare paraplu die ze aan ons heeft uitgeleend. Van mijn moeder mag ze de plu van mijn vader houden. Maar ook dat dimt haar niet in de veronderstelling dat ze bekaaid uit deze affaire is gekomen.

Ondertussen regent het al weken behoorlijk. Menig regenbui herinnert tante Tia ons aan het feit dat ze haar mooie pluutje kwijt is dankzij onze onoplettendheid. Wat mij betreft mag het dus gauw ophouden met regenen!