Zevenenzeventig! Mijn enige tante hier is zevenenzeventig geworden. Ze vertelt vol overgave dat haar vader, mijn opa, destijds geen enkele vroedvrouw zo ver heeft kunnen krijgen om de bevalling te begeleiden. Twee jaar eerder is het namelijk vreselijk mis gegaan. De geboorte van mijn vader verloopt zo rampzalig dat de net gebaard hebbende vrouw op sterven ligt en het jongetje de eerste vierentwintig uur waarschijnlijk niet gaat overleven. Om te voorkomen dat het arme kind niet in de hemel komt, wordt mijn vader meteen gedoopt. Maar het kereltje heeft genoeg levenswil en sterft pas vierenzeventig jaar later. Gelukkig maar, anders had ik hier niet rondgelopen.

Maar begin maart 1940 denken de vroedvrouwen uit de buurt: Moet die frêle vrouw weer bevallen? Nee, daar wagen we ons niet aan!

Tegen de tijd dat mijn opa terugkomt van zijn zoektocht naar ondersteuning heeft de kleine het levenslicht al gezien. Naar eigen zeggen loopt mijn overgrootmoeder met het hoopje mens in haar handen op mijn verbaasde opa af en ligt mijn oma gewoon uit te rusten in bed. Blakend van gezondheid en zonder noemenswaardige problemen komt Celeste op 2 maart 1940 ter wereld. Dit kleine meisje, onze tia Celeste, is nu 77 jaar verder. Hoera!

Zevenenzeventig! Dat moet gevierd worden. Tia eet het liefst Portugese kost. Maar voor de Chinees maakt ze een uitzondering. In de krant Gazeta das Caldas heeft ze gelezen dat er een nieuw Chinees restaurant is geopend. Of we daar niet willen lunchen op haar verjaardag? Natuurlijk, graag zelfs!

Restaurant WOK ONE

WOK ONE is gevestigd op het industrieterrein bij Caldas da Rainha in het voormalige pand van Restaurant Lisboa. Dat restaurant zit nu een paar honderd meter verderop in een nog groter gebouw (vandaar dat het nu Lisboa XL heet).

Het industrieterrein heeft zo zijn voordelen: je kunt er makkelijk parkeren en veel potentiële klanten (lees eters) werken in deze buurt. Lunchen doe je hier nog steeds warm. Bovendien is het voor mensen vanuit Caldas of vanaf de A-8 makkelijk aan te rijden. Én op weg naar het strand. Dus win-win, moeten de Chinezen gedacht hebben!

De inrichting is strak en heeft gelukkig iets meer sfeer dan destijds bij Restaurant Lisboa (die tent vond ik op een schoolkantine lijken: veel wit en tl-licht). Deze ambiance is nu weggepoetst door rode verf op de wanden en zwarte accenten. Ik mis alleen de Chinese lampionnen aan het plafond. Gemiste kans.

Over het eten: niets dan lof. Het buffet is zeer uitgebreid. Eigenlijk doe ik ze geen recht. Het is dan in naam een Chinees restaurant, maar ze serveren ook Japans (sushi!) en Portugees. Gelukkig maar, want net als mijn tante eten vooral oudere Portugezen het liefst iets dat ze kennen. En ook niet geheel onbelangrijk voor het succes van een restaurant: taart! Voldoende taart!

De prijzen van het buffet variëren van 9.95 euro tot 13,50 euro (drankjes apart). Door de week is een lunch 9,95 euro, ’s avonds betaal je 12,50 euro en in het weekend 13,50 euro. Voor wie geen buffet belieft: op weekdagen serveren ze in het rechtergedeelte van het restaurant tijdens lunchtijd een daghap van 4,95 euro!

Als je jarig bent en met meer dan vijf personen komt, eet de jarige voor niets. Bovendien krijgt het hele gezelschap een glaasje sterke drank (rijstwijn) van het huis. Toe maar!

Onze jarige is reuze in haar sas. En wij ook. Ik kan de zalm met verse champignons en broccoli die de kok ter plekke voor je klaarmaakt van harte aanbevelen. Net als de sushi’s en de loempia’s, overigens. Voor vegetariërs (mijn man is een flexje) is er daarnaast voldoende keuze. Kinderen kunnen vast ook wat vinden tussen alle lekkere dingen. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de chocoladefontein! Hemeltje, wat is die chocolade lekker over een stuk taart of vers fruit.

Memento mori en carpe diem

Omdat we halverwege de route naar Foz do Arelho lunchen, rijden we na de copieuze verjaardagsmaaltijd door naar het strand. Het is zo helder dat we de eilandengroep van de Berlengas kunnen zien liggen. Mijn moeder en tante bewonderen het houten wandelpad dat de deelgemeente op de rotsen heeft aangelegd. Wat een panoramisch uitzicht!

Daarna heeft de jarige nog één wens: of we naar de begraafplaats kunnen. Het is vandaag precies 25 jaar geleden dat haar moeder, die haar 77 jaar geleden zonder problemen op de wereld heeft gezet, is begraven. Kleine speling van het lot…

Getooid met de nodige plastic bloemen lopen we in de avondzon de begraafplaats van Alvorninha op. Liefdevol poetst tia de twee familiegraven. Voorzien van kleurrijke ‘verse’ bloemen verlaten we deze rustige plek met geweldig uitzicht een half uurtje later.

En nu we toch bezig zijn. Kunnen we ook nog even naar de begraafplaats van Vidais? Naar haar innig geliefde man? Ook alweer twaalf jaar dood. Ze mist hem elke dag hevig. Op het kleine portret op de koude steen neemt ze afscheid met een warme kus. Als we dit ritueel naderen, krijg ik steevast instructie over hoe te handelen na haar dood: “Niet in het graf van mijn man, want mijn schoonvader wil geen vreemd bloed in hun familiegraf, maar bij mijn moeder. Zorg dat de beenderen van onze voorouders netjes in een kistje met me mee gaan!”

Ja, tia. Memento mori….

Maar voorlopig is het nog niet zo ver! We gaan eerst maar weer eens taart eten. Ik verheug me namelijk al een halve dag op de verjaardagstaart van Pastelaria Bonjour . Uit volle borst zingen we eerst in het Portugees en daarna in het Nederlands Lang zal ze Leven. Vervolgens proeven we de taart. Oh, wat is die lekker: worteltjescake met sinaasappel vulling. De jarige is blij. Het is gelukkig weer CARPE DIEM!

Nuttige informatie

Pastelaria Bonjour maakt fantastische taarten. Ook als je eens een bijzonder model wilt (bijvoorbeeld een dinosaurus, een poes, bruidstaart).
Adres: Rua Professor Lalanda Ribeiro 2B, Caldas da Rainha
T: (+351) 262 186 597
Openingstijden: 8.00-23.00

Restaurante WOK ONE
Adres: Rua João dos Reis, lt 10A- Zona Industrial, Caldas da Rainha
T: (+ 351) 969767616
Openingstijden: 12.00-15.00; 19.00- 23.00