We proberen al weken om kaartjes voor een wedstrijd van Benfica te bemachtigen. Op dinsdag 26 juli speelt Benfica vriendschappelijk in het Estádio da Luz in het kader van de Eusébio Cup tegen het Engelse Newcastle. Mijn moedertje, groot fan van Benfica, heeft voor haar 82e verjaardag – in januari jongstleden – van mijn man het bijwonen van een wedstrijd van Benfica cadeau gekregen. Leuk vooruitzicht voor ná corona. En nu is het zo ver, maar lukt het niet om online kaartjes te bestellen. Afijn, als de berg niet naar Mohamed komt, gaat Mohamed maar naar de berg, dus wij gaan naar Lissabon om in de Benficawinkel eens poolshoogte te nemen in de hoop tóch nog kaartjes te bemachtigen.

Het is lang geleden dat we echt een dagje in de hoofdstad zijn geweest. De bezoeken aan Lissabon hebben zich twee jaar lang beperkt tot het strict noodzakelijke : Hospital Santa Maria, controle bij specialist, en vliegveld. Dus we kijken uit naar een bezoek aan de Baixa! En het eerste dat op het programma staat : natuurlijk de Benficawinkel in de Rua Augusta, in de Baixa van Lissabon!

Zoals altijd parkeren we onze auto bij Parque das Nações onder het treinstation, Gare do Oriente. Prima, ruime overdekte parkeerplaats. En niet duur (we hebben er uurtje of 8 gestaan voor 6,25 euro).

Voor mensen die met het vliegtuig gaan ook nog eens handig, want vlakbij vliegveld én in leuke moderne buurt. Dus als je ooit een paar uur te overbruggen hebt en niet al te ver van de luchthaven de tijd wilt verpozen, dan is deze plek een aanrader : je kunt er flaneren langs de Taag, shoppen in het mooie winkelcentrum (met dakterras en foodcourt) of het Oceanium, een enorm aquarium, bezoeken. Klik hier voor het adres van deze parkeergarage : Gare do Oriente Parque de Estacionamento. Je vindt er ook een ruimte om bagage op te bergen, dus mocht je je koffer in een kluis willen doen, dan kan dat hier ook.

Vanaf Gare do Oriente kun je makkelijk met de metro de stad in. We kopen een dagkaart die 24 uur geldig is en toegang geeft tot metro, bus en trams van Metroplolitano de Lisboa en de Carris, de metro, bus en trammaatschappij in de hoofdstad. Zo’n dagkaart is 6,40 euro (plus 50 cent voor het fysieke kaartje waar het tegoed op wordt gestort). Dit kaartje geeft ook toegang tot de ‘lift van Eiffel’ en de ‘elevadores’ die steile hellingen toch aangenamer maken.

A Baixa, downtown Lissabon

Om vanaf Gare do Oriente naar de Baixa, downtown Lissabon, te komen, nemen we de rode lijn en stappen we op Alameda over op de groene, richting Rossio – eindpunt van deze lijn is Cais do Sodre (treinstation met treinen naar de badplaatsen zoals Estoril en Cascais) .

De halte Rossio is een mooie plek om te beginnen. Rossio is een groot plein. Aan de ene kant heb je de lanen die naar de Taag leiden en aan andere zijdes nog twee pleinen, Praça da Figueira en Restauradores. Tussen dit plein en het plein van Restauradores zit het mooie treinstation Rossio. Vanaf dit station vertrekken trouwens de treinen naar Sintra.

Voor ons is het tijd voor koffie. Het is elf uur en al warm, dus we zoeken een tafeltje met parasol op het pleintje schuinachter het station, vlakbij de trappetjes die omhoog naar de Bairro Alto leiden (Calçada do Duque).

Omdat we hier nu toch zijn, doen we meteen een remake van de cover van Nachttrein naar Lissabon. Het mooie boek van Pascal Mercier, dat zich deels rond dit gebied afspeelt. Over dit boek, en hoe het is om met de nachttrein naar Portugal te komen, heb ik al eens een beeldverhaal geschreven. Wil je het nalezen, dan raad ik je aan om op deze link te klikken : Nachttrein naar Lissabon

Voor de treinliefhebbers, kleine kanttekening. Inmiddels is er geen nachttrein naar Lissabon vanuit Hendaye Irún (Frans Spaanse grens) meer. Uit recente ervaringen (juli 2022) van onze vrienden Bert en Norbert weten we dat je prima met de trein vanaf Hendaye /Irún via Vigo en Porto naar Lissabon kunt reizen. Je doet er wel iets langer over dan voorheen. Voor mensen die niet van vliegen houden of liever met de trein reizen een mooie uitkomst. En al helemaal als je er een dagje Porto met overnachting bij inplant!

Benficawinkel

Dom, dom, dom. Ik ga er blindelings van uit dat alles na corona nog hetzelfde is gebleven, dus ik sta in de Rua Augusta (ja die laan met grote boog) vreemd te kijken als ik nergens de grote Benficawinkel meer ontdek. De winkel van Sporting Lissabon zit er nog wel, maar die van Benfica, foetsie.

Ik klamp iemand aan en die weet me te vertellen dat er in de Baixa nog wel een Benficawinkeltje is, vlakbij Restauradores. Hè bah, daar komen we nét vandaan en één van ons loopt niet makkelijk. Dat het binnen een kwartier twee worden die moeite hebben met lopen, wisten we toen nog niet gelukkig…

We besluiten om eerst naar Praça do Comércio, het enorme plein aan de Taag, te gaan en van het uitzicht te genieten. We zijn er nu toch.

Op dit plein stappen we op de metro terug naar het plein Restauradores. En dan gaat het mis, we zien de metro aankomen, de dames in her gezelschap die voorop lopen roepen ‘rennen’ en zetten er de pas in. Mijn man ziet in het donker op de trap een trede niet en valt lelijk. Sorry, lieverd 😥. Haastige spoed, zelden goed: enkel verzwikt en zere schouder. Na de eerste schrik en constatering dat lopen ‘nog wel gaat’ (met pijn) besluiten we de metro alsnog naar Restauradores te nemen en daar een farmácia (apotheek) te zoeken voordat we naar de Benficawinkel in de Rua das Portas do Santo Antão (nummer 55) gaan. Met een drukverband om wandelt onze bikkel meteen weer een stuk beter.

Tot onze grote vreugde en in tegenstelling tot de berichtgeving online zijn er nog enkele kaartjes beschikbaar in het ruim 65.000 tellende Estádio da Luz van Benfica. Deze Portugese voetbalclub telt maar liefst 45.000 seizoenkaarthouders (!) en die krijgen voorrang bij zo’n vriendschappelijke wedstrijd, vertelt de vriendelijke medewerker van deze kleinere Benficawinkel, op een hoek in een achteraf straatje. Er zijn dus nog kaartjes, maar die zijn wel op de derde ring én met beperkt zicht.

Het kan ons weinig schelen. We willen 8 kaartjes, meteen! Dát gaat niet zo makkelijk. Het allervriendelijkste winkelpersoneel wil van ieder van ons een identiteitsbewijs zien. Zonder deze gegevens in te voeren, mogen er geen kaartjes gereserveerd worden. Een deel van het gezelschap dat mee naar Benfica gaat, vertoeft nog in Nederland. Zie dan maar eens snel identiteitsbewijzen op te trommelen,  terwijl de optie voor 8 kaartjes binnen een kwartier verloopt. Maar het lukt! Van blijdschap koop ik spontaan een hoodie (mijn eerste ooit) met de geweldige tekst, tevens slogan van Benfica, ‘pluribus unum’. En mam, je weet het nog niet, maar je leest het goed:  voor jou hebben we een roze T-shirt met groot in zilver ‘Benfica’ meegenomen. Je mag alleen mee als je dit aantrekt, hoor 😉.

Casa do Alentejo

In dezelfde straat als de Benficawinkel, rua das Portas de Santo Antão lopen we langs een deur, waarachter tot onze verrassing een stadspaleis zit mét restaurant.

In dit Palácio Alverca, waar nu Casa do Alentejo in huist, vind je prachtige zalen. Delen van dit gebouw zijn uit het einde van de 17e eeuw. We kijken onze ogen uit voordat we in een van de twee zalen van het restaurant op de eerste verdieping belanden.

En het goede nieuws is : je kunt er prima eten! Volgens mijn man is de Arroz de Tamboril (rijst met zeeduivel) zó lekker dat deze nu zijn referentiekader is voor de volgende keer dat hij ergens Arroz de Tamboril bestelt. Verder kunnen we de Carne de Porco Alentejana aanbevelen, een gerecht met blokjes varkensvlees, blokjes gebakken aardappelen en kokkels die in olijfolie met wijn, laurier en knoflook zijn gekookt. Heerlijk én typisch Portugees (een gerecht uit de streek Alentejo).

De tonijn is ook goed, maar steekt wat ‘gewoontjes’ af tegen de andere gerechten. Omdat ik een vrij zware behandeling aan mijn gebit heb ondergaan en ik van de tandarts alleen ‘zacht voedsel’ mag eten, ben ik voor de Gazpacho Alentejana gegaan. Bij gazpacho denk je aan gepureerde koude tomatensoep, maar dit is een wat flauwe heldere bouillon met kleine stukjes tomaat, paprika en ui. Ik was er niet zo weg van en al helemaal niet omdat mijn tafelgenoten werkelijk goddelijke maaltijden hadden.

Wil je ook een keer hier eten? Het restaurant zit aardig verstopt, dus bij dit beeldverhaal een foto van de deur en hoe je vervolgens bij het restaurant aan de Rua das Portas de Santo Antão 58 komt. Wij hadden niet gereserveerd, maar wil je zeker zijn van een plekje of eten in een bepaalde zaal, dan is reserveren verstandig. Ze hebben twee zalen, één met kleurrijke tableaus aan de patio en één met blauwwitte tegeltableaus. Verder is er een schitterende balzaal. Dus heb je iets groots te vieren? Deze zaal in hartje Lissabon, vlak achter de pleinen in de Baixa Lisboeta lijkt me helemaal geweldig! Voor reserveren of meer info ga je naar : Casa do Alentejo

Verstuikte enkel

Wat doe je met iemand in je gezelschap die een verstuikte enkel heeft? Dan zoek je een lekker plekje! We nemen het gele ‘elevador’ naar boven richting het uitzichtpunt van de Miradouro de São Pedro de Alcantâra, waar de zielepiet lommerrijk over de stad kan uitkijken en zijn zere voet in koud water kan koelen.

Overigens, de ooit gele Elevador de Santa Justa, aan het plein Restauradores, is állang niet geel meer. Dit stuk is vergeven van geklieder van lui die het nodig vinden om erfgoed te vernielen.

Terwijl mijn man aangenaam verpoost in het parkje bij het uitkijkpunt, lopen wij nog een klein rondje in de buurt. Ik ben dol op het pleintje Praça do Príncipe Real op een steenworp afstand van het uitkijkpunt. Natuurlijk kun je vanaf het uitkijkpunt ook de Bairro Alto ingaan, maar ik ga liever naar een stuk waar je het echte leven in Lissabon ervaart. Het pleintje van Príncipe Real is prachtig met oeroude bomen en omringd door aardige gebouwen. Loop even naar binnen in het stadspaleis waar Embaixador op staat (daar is trouwens een toilet!) of drink koffie met chocolade in het ieniemie topzaakje van Bettina & Niccolo Corallo, gevestigd in het oude pand van Casa das Cortiças. Beter nog : neem op een warme dag hun chocolade-ijs. Je moet er echt even naar vragen, want staat niet aangegeven. Daarna wordt er ter plekke het lekkerste donkere chocolade sorbetijs dat je ooit zult proeven gemaakt : zacht, zonder ijskristallen!

Naast dit zaakje zit een van de weinige zaken van Benâmor. Ik ben dol op de olie en crème van dit oude Portugese cosmeticamerk (en nee, ik word niet betaald om dit te zeggen). De laatste koningin van Portugal gebruikte al de lijn Rose Amélie van Benâmor. Deze lijn ruikt heerlijk naar rozenblaadjes. Heb altijd een kleine tube handcrème in mijn tas hier. Ik geloof dat je in Nederland tegenwoordig Benâmor bij de Bijenkorf kunt krijgen. Officiële winkels van dit merk heb je alleen in Porto en Lissabon, maar in het hele land verkopen de betere parfumeriezaken dit merk ook. En volgens mij kun je het ook op de luchthavens krijgen, maar helemaal zeker ben ik daar niet van.

Aan het plein Praça do Príncipe Real zit ook een restaurant van Jamie Oliver, Jamie’s Italian genaamd, zag ik. En voor de liefhebbers van botanische tuinen, in de Rua da Escola Politécnica 56 zit op een steenworp afstand de Jardim Botánico de Lisboa, die tegen betaling te bezoeken is van 10 tot 20.00 uur.

Mijn wandeling van vandaag gaat via de Rua do Monte Olivete naar beneden richting Largo Agostinho da Silva. Het doel : Praça das Flores! Ik heb pre-corona goede herinneringen aan dit plein waar ook een leuk gelegen tentje zit om iets te nuttigen : Pão de Canela (kaneelbrood). Via de Rua da Palmeira loop je dan weer omhoog naar het beginpunt Praça do Princepe Real.

Onderweg bekijk je de huizen waar de Lisboetas in wonen en krijg je de sfeer mee van hoe het is om in deze wereldstad in een van de oudere wijken te wonen. Wij hebben de wandeling in anderhalf uur gedaan en ook nog ijs bij Bettina&Niccolo Corallo gegeten en iets gedronken op de Praça das Flores bij Pão de Canela.

Ondertussen heeft mijn man zich bij de Miradouro de São Pedro de Alcantâra vermaakt met een imperial (bier uit de tap) en de optredende straatartiesten. Iedereen blij!

Baat het niet, schaadt het niet

Ik weet het, ik ben een hopeloze believer, maar ik geloof in de kracht van een bezoek aan Fátima, dus de dag na Lissabon eindig ik laat in de middag lopend over het plein van dit bedevaartsoord met een voet van kaarsenvet onder mijn arm. De zielepoot van de familie is met zijn verstuikte enkel thuisgebleven om met zijn been omhoog  “De Wording van Gerrit Komrij” van Arie Pos te lezen (dank voor het lenen Norbert!).

Terwijl ik in Fátima bij het vuur waar de kaarsen worden gebrand met mijn kaarsenvoetje sta, constateer ik dat er blijkbaar linker- en rechtervoeten zijn. Toen ik mijn voet kocht in het winkeltje met religieuze artikelen heb ik dat kleine detail over het hoofdgezien. Wat suf! Nu sta ik hier met een rechtervoet en het is toch echt de linkervoet die in Lissabon verstuikt is geraakt 🙈.

Ach, het gaat om het gebaar, toch? Tegen mijn ongelovige medereizigers zeg ik bijna verontschuldigend als ik met de voet boven het vuur hang en mijn gebed zeg ‘Ik geloof hierin hoor!’. Waarop Bert droogjes antwoordt : ‘Dat mag’.

Geen blogpost van Zin in Portugal meer missen? Tik je emailadres bij de volgknop in. Dan verschijnen de volgende beeldverhalen in je inbox.

Tip van de dag

Tip van de dag voor mensen die in de buurt van Caldas da Rainha vertoeven: Restaurante Ti ‘Ascenção in het dorpje Fanadia. Wij hebben daar de dag met zijn allen afgesloten en voortreffelijk gegeten.

Dit restaurant heeft ook enkele vegetarische gerechten op de kaart, wat in onze contreien best bijzonder is. De cannelloni de espinafres is heerlijk (spinazie cannelloni). Voor vleesliefhebbers, ga voor de bife da vazia en wie bacalhau wil, kiest bijvoorbeeld de canneloni de bacalhau. Alles was uitermate verzorgd én de bediening uiterst vriendelijk (spreken ook nog eens Engels). Voor zes euro heb je daarnaast een liter uitstekende huiswijn. En toe, kregen we Bagaceira, brandewijn, gemaakt door Chris&Helga uit Cortém, een nabijgelegen dorp. Volgende week vrijdag hebben ze een fado-avond (reserveren verplicht). Inclusief eten en drinken 25 euro!

De dag na bezoek Fátima

De zwelling in de verstuikte enkel is weg, mijn man loopt weer, alleen nog niet als een kievit, dus tennissen slaat hij vandaag nog even over. Zie je nou wel, Bert!