Hoe ik als smulpaap deze pastelaria gemist heb? Geen idee! In mijn jonge jaren heb ik toch echt héél wat voetstappen in deze buurt afgelegd, al wachtend op mensen die bij ISCAL, het Instituto Superior de Contabilidade e Administração de Lisboa (Hoge School voor Accountants and Bestuurskunde van Lissabon) werkten. Ik weet nog goed dat er een McDonald’s vestiging in deze buurt kwam. De eerste in Lissabon. Dat was in 1991. Tot om de hoek stond de rij. In die tijd at ik goed en spotgoedkoop voor 125 escudos (1 gulden 25) in de kantine van de Universidade de Lisboa. Je kon toen kiezen tussen vlees en vis in de grote mensa. En vlak achter de Faculdade de Fármacia was nog een kantine waar je macrobiotisch kon eten. Daar liepen we zo’n beetje elke dag vanaf de Faculdade de Letras naar toe, want het eten was er bijzonder smaakvol en de kantine niet zo groot. Nee, ik heb dus niet in de rij gestaan bij de McDonald’s. Zonde van mijn geld. Tot op de dag van vandaag mijd ik McDonald’s. Als ik een hamburger wil eten, ga ik wel naar Casa do Bingre in Caldas da Rainha (die hebben trouwens nu een héél leuk terras voor hun zaak). De ‘prego de atum’, tonijnburger, is een aanrader en hun frietjes ook.
Ik denk dat ik Versailles aan de Avenida da República 15A, vlakbij metrostation Saldanha, gewoon gemist heb, omdat het er binnen zo sjiek uitzag. Daar ging je als student niet gauw zitten. De zaak bestaat al sinds 1922, dus ik móet er langsgelopen zijn.
Geschiedenis Pâtisserie Versailles
Pastelaria Versailles is in 1922 door Salvador José Antunes gesticht. Hij was dol op de Franse banketbakkerslekkernijen en de Louis XIV-stijl (Louis XIV leefde van 1643 tot 1715 en de Louis XIV-stijl wordt gekenmerkt door barokke elementen). Ik zou op het pand waar Pastelaria Versailles in gevestigd is het predicaat Arte Nova plakken, maar daar durf ik na de van de zomer gevoerde discussie over Art Deco en Art Nouveau helemaal niets meer over te beweren.
In de zaak aan de Avenida da República 15 zijn in ieder geval wandschilderingen van Benvindo Ceia te bewonderen. Deze kunstschilder, die in 1941 overleden is, heeft het interieur versierd met schilderijen die doen denken aan de meren van Versailles, het paleis van zonnekoning Lodewijk XIV.
In de echte gloriedagen van Versailles zijn er dagelijks beroemdheden te vinden. Zij genieten hier van koffie en gebak. In de jaren tachtig en negentig vertrekken steeds meer bewoners uit deze buurt bij de Avenidas Novas. In deze wijk tussen het museum Calouste Gulbenkian en Saldanha worden de woningen opgekocht om kantoren van te maken. Dit heeft zijn weerslag op de banketbakkerszaak Versailles. In 1987 krijgt het pand een historisch erfgoedstatus en de vernieuwingen van 1997 maken de honderdeneenjaar oude zaak toekomstbestendig. Ondertussen breidt de onderneming zich ook uit naar de wijk Belém (bij het Jerónimosklooster).
Uit alle lekkernijen wijs ik er een aan die me doet denken aan een Bossche bol. Later vertelt de ober dat dit hun specialiteit is. Dus voor wie trek heeft in iets Brabants: in Lissabon kun je aan je trekken komen. Alleen: deze bol heeft iets extra’s. Die laat een rumsmaak achter. Heerlijk!
Metrostation Picoas
Op de dag dat we Versailles bezoeken zijn we onchristelijk vroeg in Lissabon. Mijn nichtje Stefanie vliegt terug en we brengen haar weg en we maken er meteen een uitje ‘hoofdstad’ van. De auto parkeren we vlakbij het vliegveld onder het trein/metrostation Oriente (maximale dagtarief 7 euro – klik hier voor de link naar deze plek). Vanaf deze plek gaan we of even chillen aan de Taag bij het Parque das Nações of naar de stad. Ik wil ook nog wel eens het winkelcentrum Vasco da Gama bezoeken, maar niet altijd hebben mijn medereizigers daar zin in. In dit winkelcentrum springt de interieur- en hebbendingetjeswinkel Loja do Gato (de Winkel van de Kat) er beslist uit.
Met de metro van Gare do Oriente naar Saldanha reis je in een vloek en een zucht. Ten minste: als je je niet verliest in het fotograferen van al het moois dat op de stations te zien is. Hieronder een overzicht van het metrostation Saldanha:
Na onze versnapering bij Versailles stappen we niet weer op de metro bij Saldanha, maar lopen we naar het metrostation Picoas. Eén halte verderop. Dit station van de gele lijn is geopend op 29 december 1959. Het is gelegen aan de kruising van de Avenida Fontes Pereira de Melo en de Rua Tomás Ribeiro. Het station heeft tegeltableaus van kunstenaars Maria Keil en van Martins Correia.
In 1995 heeft de uitgang aan de Rua Andrade Corvo een prachtige ingang gekregen. Het Parijse metrobedrijf doet bij deze gelegenheid de Metropolitano de Lisboa een ingang cadeau die doet denken aan de twintigste-eeuwse ingangen in Parijs, ontworpen door de Franse architect Hector Guimard. Hoe leuk is het om een bezoek aan “Versailles” af te sluiten via een Parijs aandoende metrostation?
Altijd een volgend beeldverhaal van Zin in Portugal in je inbox ontvangen? Tik dan net als 740 andere volgers je e-mailadres in bij de volgknop!
Zin in Portugal? 