Trots, apetrots ben ik op Portugal. Ze organiseren toch maar mooi even het Eurovision Songcontest!

In de Nederlandse tak van de familie hebben ze lang gesproken over het primitieve van het land van mijn vader. Geen wonder: in 1963 moesten ezels de masten naar boven brengen om de televisieuitzending Benfica-Feyenoord mogelijk te maken. En kijk ze nu eens! De staatszender RTP (Radiotelevisão Portuguesa) organiseert een festival van formaat. Natuurlijk, de akoestiek in de Altice Arena, de concerthal aan de Taag die elke vijf jaar van naam lijkt te veranderen, helpt een handje mee. Ooit hebben we hier een legendarisch concert van Leonard Cohen meegemaakt. Ik zie de mensen in de middenpaden tussen de tribunes nog walsen toen Cohen zijn onvergetelijke Take this Walse zong.

Team Waylon

Alleen mijn oude moeder heb ik zo gek gekregen om mee te gaan naar Lissabon op donderdag 10 mei, de dag dat Waylon in de halve finale de honneurs voor Nederland waarneemt. We arriveren met de bus van 11 uur ’s morgens op Campo Grande en reizen meteen door naar Eurovision Village op het enorme plein van Terreiro do Paço (ook bekend als Praça do Comércio). Extra leuk: we stappen op metrostation Rossio uit en lopen door de Rua Augusta langs de Benfica-fanshop om een rompertje van deze club voor de laatstgeborene in onze Hollandse familie te kopen. Kortom: de cirkel is rond!

De entree is gratis in Eurovision Village, waar songfestivalliefhebbers zonder kaartje de verrichtingen van hun zanghelden op een groot scherm kunnen volgen. Ik heb een kaartje voor de show in de Altice Arena, dus mijn moeder en ik nemen tegen twaalven een taxi naar het – een paar kilometer verderop gelegen- Parque das Nações. Kosten: 9 euro. De taxi is in Lissabon een prima vervoermiddel, want niet duur en je staat meteen voor de deur!

Zo oud als het centrum is, zo nieuw is het gebied bij Parque das Nações. Voor wie met de metro reist: neem station Oriente; dit station is trouwens tien metrominuten van het vliegveld verwijderd. Ik ken dit stuk van Lissabon nog van vroeger. En vroeger was in dit geval beslist niet beter. Toen ik studeerde, was hier de petrochemische industrie gevestigd (en wilde je er nog niet dood gevonden worden). Maar nu: nu probeert tout welvarend Lissabon een plekje te bemachtigen in de buurt van dit strak gestylede deel van de stad. Hier wonen betekent status! Ik kan me er wat bij voorstellen. Het is bijzonder goed toeven aan de Taag en het winkelcentrum met het mooie overkapte treinstation is ook niet verkeerd.

Mijn moeder en ik lunchen snel op het buitenterras van het winkelcentrum Vasco da Gama. Op de bovenste verdieping is een foodcourt en bijna altijd komen we (als we in de buurt zijn) uit op het terras met uitzicht over de concerthal en de Taag, die in de verte traag voortkabbelt richting de oceaan.

De keuze is reuze als het om eten gaat. Wij gaan voor twee salades, een met quinoa en een met kip en geroosterde amandelen. Ik moet me haasten, want om half twee hoor ik in de concerthal (die van boven eruit ziet als een vliegende schotel) te zitten. Mijn moeder bedankt voor de songfestivalexperience. Die vindt een middagje shoppen in ‘a capital’ leuker.

Tot mijn verbazing staat er bij Altice Arena veel security. Vanaf het terras van het winkelcentrum zie ik politieagenten tassen controleren. De rij wordt allengs groter. Dus ik ren naar beneden zodra ik mijn salade op heb. Er zit behoorlijk wat in mijn damestas en ik baal dat ik weer eens te veel heb meegenomen. Tot mijn verbazing moet ik alleen mijn selfiestick bij de garderobe afgeven. Weg gedroomde foto van mijzelf en het optreden van Waylon. Na deze controle ben ik weer een ronde verder. Voor de tweede keer moet ik de inhoud van mijn tas laten zien. Een vrolijke, niet geheel onknappe, jonge politieagent vraagt of ik bommen en wapens bij me heb. Ik grap dat ik mijn selfiestick al heb afgegeven en dus nu ongevaarlijk ben. Hij kan er hard om lachen.

Binnen is het moeilijk om alle songfestivalparafernalia te weerstaan. Ach, kan mij het schelen, ik doe dit één keer in mijn leven, dus ik koop een oranje sjaaltje met The Netherlands erop én een Portugees vlaggetje. Zo verloochen ik geen van mijn roots.

In de zaal schrik ik behoorlijk: die is namelijk half leeg. Sterker nog: meer dan half leeg. Misschien zelfs voor maar een derde gevuld. Voor het spektakel begint, krijgen we een warming up van een gangmaker. Wat me bij blijft, is dat er bijzonder veel aandacht voor de vluchtroute is:”Kijk goed wat u moet doen als er brand uitbreekt! Kijk nu waar de dichtstbijzijnde nooduitgang is”. Tijdens de show krijg ik door waarom… Er zijn acts met vuurwerk en vuur, heel veel vuur. . Als dat maar goed blijft gaan, heb ik een paar keer tijdens de voorstelling gedacht (Portugal en vuur, een niet al te beste combinatie…..).

Voor mijn kaartje op Balcão 18 heb ik maar liefst vijf hele euro’s neergeteld (maanden van tevoren al een kaartje gekocht, trouwens). Zelden heb ik zo veel plezier van vijf euro gehad. Het was schitterend om te zien hoe arbeidsintensief zo’n festival is, hoeveel technici, schoonmakers, decorbouwers en artiesten er meedoen. Hoe de vier Portugese schoonheden die het presenteren door de regie her en der door de zaal geleid worden. Waar de performers lopen, waar de banken zijn voor deelnemers die al gezongen hebben. Echt een belevenis! Ik vond het zo geweldig dat ik na de voorstelling gauw naar buiten ben gerend om een kaartje voor de liveshow in de avond te bemachtigen. Maar helaas, die was wel uitverkocht.

Waylon en zijn dansers

Vanuit Nederland krijg ik het ene na het andere Whats Appje. Waylon dit, Waylon zus, Waylon zo. Prima allemaal, maar ik kijk met Portugese ogen. En die zien een jongen die kan zingen, een act die staat als een huis en niet onder doet voor al het andere eurovisiegeweld! Dus ik heb in die lege zaal staan zwaaien als een dolle met mijn sjaal en mijn best gedaan tijdens het oefenoptreden van Waylon. Blijkbaar heeft het geholpen, want Waylon is door…

Meer informatie

Reis je binnenkort naar Lissabon of misschien zelfs zaterdag 12 mei al om bij het Songfestival te zijn? Kijk dan op onderstaande beeldverhalen met filmpjes van hoe je van het vliegveld naar de metro, shuttlebus of taxi gaat. Of klik op de fotoverhalen met tips over deze stad aan de oevers van de Taag.

Lissabon: net geland en dan? Met de metro, bus of taxi!

Lissabon: negen tips voor fenomenaal uitzicht

Nachttrein naar Lissabon

Lissabon: fietstochtje langs de Taag

Lissabon: het MAAT museum, een nieuwe attractie in Belém

Avondje Lissabon: een sfeervolle wandeling door het oude centrum

Lissabon: slapen in een stadspaleis en zoeken naar “A Hollanda” van Ramalho Ortigão

Lissabon: eettentjes in oude markthallen

E para sábado 12 de maio de 2018: Força Waylon en natuurlijk Força Portugal (alhoewel het voor de staatskas niet te hopen is dat Portugal dit festival zo snel nog een keer moet organiseren…..)