Steeds meer heb ik het met haar te doen: ons Kaalnekje.

De rest van het kippenbestand, gezegend met een dos veren in de nek, pruimt haar voor geen meter. Toen haar kaalnekkerige zus nog leefde, was die haar steun en toeverlaat. Maar zuslief is door haar poten gezakt. Een kip die hier een natuurlijke dood sterft, is een rariteit. En je staat inderdaad gek te kijken als er ineens een dood kippetje in het hok ligt. In deze contreien belanden de meeste kippen in een pan of aan het spit. Zo maakte mijn tante vroeger de lekkerste ‘canja’ (kippensoep) die er is. Tegenwoordig heeft ze geen kippen meer en dus ook geen ‘canja’. Een gemis voor de mensheid.

Frango Piri Piri versus Frango Novo Sabor

Iedereen kent natuurlijk de beroemde Portugese Frango Piri Piri. En alle andere varianten van onze gevederde vriendinnen die hun carrière aan het spit eindigen. Sinds een paar weken staat in het dal op zaterdag en zondag een jonge vrouw tijdens de lunch met een kraam waar je spareribs en kip aan het spit kunt kopen. Ze heeft haar kraam heel gevat ‘Novo Sabor’ (nieuwe smaak) gedoopt. Met een nieuwe marinade probeert ze de markt te veroveren. En ik moet zeggen: het lukt haar aardig. Niks geen Frango Piri Piri meer, maar Frango Novo Sabor van Vanda! En haar aardappeltje zijn ook om van te smullen! Volgende week komt ze met haar kraam ter plekke op mijn verjaardag voor alle gasten kip, spareribs en aardappeltjes braden. Ik verheug me er nu al op.

Stelletje heksen in de ren

Maar terug naar onze dames in de ren. De oh zo schattige kippen mogen hier op de boerderij als dank voor hun brave eierproductie blijven leven tot ze erbij neervallen. Mooie deal toch? Het dood neervallen gebeurt alleen helaas na anderhalf jaar steeds vaker. Eigenlijk is dat helemaal niet gek. Ik verbaas me er elke dag weer over dat uit die kleine lijfjes zulke joekels van eieren worden geperst.

Maar goed, de dames hebben er weinig moeite mee en leggen braaf door. Af en toe aangespoord, dat wel. Als ik een paar dagen wat minder eieren raap, kan ik het nooit laten om -terwijl ik het voer in hun bak stort- te grommen dat ze binnenkort in de pan verdwijnen. Wonderlijk: het helpt altijd! Prompt komt mijn legbatterijtje weer op gang. Mijn vader noemde zo’n periode steevast ‘de dames zijn even op vakantie’. Om eraan toe te voegen dat hij dure kostgangers had.

Op scholen hebben ze allerlei soorten pestprogramma’s. Daar weten ze wel raad met pesters. Maar wat te doen met een kip die buitengesloten wordt? Eerst dacht ik nog dat ik het me inbeeldde. Dat ik de mensenwereld in het kippenhok geprojecteerd zag. Maar ik weet het zeker: de dames zonder kale nekken spannen samen tegen de enige zonder veren in haar nek. Kaalnekje wordt voortdurend gepikt, achternagezeten en opgejaagd. Ze hoeft maar in de buurt van de voederbak te komen of ze kan een stevige uithaal verwachten. Het liefst in haar toch al kale nek. Stelletje heksen daar in het hok.

Hoe vermanend ik ze ook toespreek, niets helpt. Uit nijd heb ik een keer besloten om de pesters een halve dag geen eten te geven. Ik heb demonstratief Kaalnekje gevangen (was nog een hele toer) en haar buiten het hok vrij op het erf laten lopen mét goed in het zicht van de heksen in het hok een flinke bak vol heerlijk voer. Die dag zaten de gevederde pestkoppen de ganse tijd op hun stok naar buiten het hok te loeren. Ik kon me niet aan de indruk onttrekken dat de loeders in de ren er flink de pest over inhadden. Missie geslaagd, dacht ik. Ik regel het voortaan zo: Kaalnekje mag buiten leven en de rest binnen. Gewoon gescheiden voerbakken en iedereen blij. Een situatie die meteen ook goed voor mijn gemoedsrust is. Maar Kaalnekje at niet en nam de benen. Nee, hè! Want voor je het weet, is Kaalnekje voer voor een loslopende hond. Gelukkig koos Kaalnekje eieren voor haar geld en tegen het vallen van de avond liep ze weer in de buurt van haar ren.

Volgende probleem: zie maar eens een angstige kaalnek erin te krijgen terwijl een stuk of tien andere soortgenoten naar buiten willen (en jouw bloed ondertussen wel kunnen drinken; wat zich vertaalt in het flink pikken van je met oranje nagellak opgefleurde teennagels). Met wat hulp is het uiteindelijk gelukt. Ik strooi voortaan een deel van het voer in de bak, waar de gevederde heksen meteen naar toe stormen. De rest kiep ik los achter in de buitenren. Kan Kaalnekje toch op een zorgeloze manier eten. Dat ik daar nou niet eerder aan gedacht heb!