Je gaat in Benedita je verjaarsdagstaart bestellen en voor je het door hebt, ben je de gelukkige poezenmama van een klein blauwogig pluisje. Veel gekker moet het niet worden!
Bij Pastelaria Modelo, waar ze de lekkerste pastéis de nata mét appel maken, heeft een jong stel een briefje opgehangen. Ongeveer een maand geleden stopte er een auto in hun dorpje vlakbij Benedita : de deur ging open, er werd een ieniemiene poesje uitgezet en voor ze het doorhadden was de auto alweer met gierende banden vertrokken. Wie doet nou zoiets?
Ik heb het wel meer gehoord: mensen die zichzelf enorme dierenliefhebbers vinden, een paar katten te eten geven en als ze zich dan voortplanten de kleintjes dumpen bij restaurants, ‘want daar is altijd genoeg te eten’. Steriliseer de poezen, castreer de katers! En houd vooral op met beweren dat je van dieren houdt.
Nee, dan de jagers. Tjonge wat heb ik een bloedhekel aan lui uit Lissabon die op jachtdagen met tig hondjes in hun jeeps en aanhangers naar de dorpen gaan om op patrijzen en konijnen te jagen. Aan het eind van de jacht fluiten ze een paar keer en laden de honden in die terugkomen. En je snapt het al: niet alle honden zijn weer op tijd bij de wagen. Honden die niet voor de jacht geschikt zijn, willen ze ook nog wel eens niet meenemen (dure kostgangers, natuurlijk!). De heren rijden vervolgens doodleuk terug naar de hoofdstad, zonder één of twee hondjes, ‘want in de dorpjes is altijd wel iemand die ze te eten geeft’. En inderdaad, in dorpjes lopen mensen rond als mijn vader. Die tot zijn verrassing geadopteerd werd door een klein schichtig uitgemergeld scharminkel dat ineens op zijn erf stond en in hem haar Grote Verlosser zag. Tot op de dag van vandaag dartelt Perdida door het huis van mijn moeder. Tijdens het korte ziekbed van mijn vader week ze niet van zijn zijde en na zijn dood duurde het even voor ze weer lol in het leven had, maar ze is er nog steeds, waakzaam, bescheiden en enorm aan ons allen gehecht én wij aan haar!
Gelukkig zijn er in Portugal meer échte dierenliefhebbers! Bij Crapaa en Rede Leonardo bijvoorbeeld! Daar worden verwaarloosde en achtergelaten dieren gebracht en zoeken ze net zo lang tot die weer een nieuw tehuis hebben. Wat helaas niet altijd lukt, waardoor hun asiels soms overvol zijn.
Terwijl ik dit zit te tikken is de vondeling op schoot gekropen. Stil liggen is er niet bij: een eigen staart is natuurlijk reuze interessant en een hand die over een toetsenbord beweegt nóg interessanter. Als die genoeg verkend zijn, kun je altijd nog aan de ketting hangen van degene die een poging doet je een beetje op te voeden. Maar ach, wat maakt het uit! Vanaf het moment dat ik de foto bij de banketbakker in Benedita zag was ik al verkocht. En zodra ik haar optilde bij het sympathieke jonge stel, dat het poesje een maand lang te eten en onderdak had gegeven, bereikte ik het volgende niveau. Spinnend en kirrend vleide ze zich tegen me aan. Je ziet wel eens van die tekenfilms waar allemaal hartjes uit ogen komen. Nou zoiets! Meteen smoorverliefd en de liefde lijkt wederzijds. Poeslief heeft ze de korte terugreis op mijn schoot gezeten. En bij thuiskomst stapte madame uit alsof ze al jaren de enige huisgodin was. Kleine misvatting: onze grote grijze panter, Frans Jozef, kun je onmogelijk over het hoofd zien. We kennen Frans goed genoeg om te weten dat hij een bloedhekel aan ander katten heeft. Sinds meneer hier een voet tussen de deur kreeg, maait hij alles wat maar op een kat of hond lijkt van het terrein. Maar je denkt toch niet dat Princess Charming onder de indruk van een gespierde grijze kater is? Welnee, de orde in het kattenrijk was vanaf het eerste moment duidelijk: mevrouw is de baas! Net zoals ze mij heeft ingepalmd, gooit ze haar bevalligheid in de strijd om Frans te veroveren. En wat doet bij? Hij is verbaasd, verbijsterd (kijkt naar mij met een blik ‘Wat neem je nou mee?’) en legt zich erbij neer. Gelaten laat hij haar nu met zijn staart spelen, af en toe een corrigerende tik uitdelend. Soms kijken zijn groene ogen even naar me op, ‘kun je me van deze druktemaker redden?’ De momenten die hij rustig bij mij op schoot kan liggen spinnen zijn over: de kleine wil erbij! En wat doet onze Frans? Die maakt plaats en heeft er vrede mee. Zijn etensbak is nu haar etensbak en hij druipt af tot ze klaar is. Dit vind ik weer héél zielig, dus nu krijgt Frans buiten te eten, terwijl de kleine binnen gevoed wordt. Er zijn grenzen aan de poezenemancipatie!
Hoe madameke zich gedraagt? Bekijk het aandoenlijke filmpje maar! Starring Maria Isabel (klik hier!)
Meer lezen over Frans Jozef, Perdida en dierenbeschermingsorganisaties?
Geen beeldverhaal van Zin in Portugal meer missen? Bij de volgknop kun je je e-mailadres intikken, dan ontvang je elk volgend beeldverhaal meteen in je inbox!
Zin in Portugal? 