Na een zeer mooie zomer, begint de herfst in één keer goed. We zijn blij met de regen (al zullen toeristen daar anders over denken). Al had de regen ook weer niet allemaal in één keer hoeven te komen van mij. Het leek de zondvloed wel.

Over de Ark van Noah gesproken….Onze huiseigen Ark van Noah dreigt aardig uitgedund te worden. Door een bizarre speling van het lot zien we de dierenarts vaker dan ons lief is. De dood van Perdida hebben we al maanden zien aankomen. Het hondje dat zo’n jaar of dertien jaar geleden op het erf verscheen, achtergelaten door jagers, was totaal op. Maar door de medicijnen tegen artrose (Kimi Move Rapid) kon ze nog elke dag haar wandelingetje maken en stond ze om de haverklap kwispelend bij de tafel om iets te bietsen. Ik heb vaak gegrapt dat mijn moeder ook maar eens zelf Kimo Move Rapid moest nemen, eens kijken wat dat voor haar beentjes zou betekenen. Wat een wondermiddel was dat, zeg!

Helaas heeft Perdida al maanden geleden het besef verloren waar ze haar behoefte dient te doen. Dus elke dag is het wel een keer raak en krijg ik via de app foto’s van drollen in de huiskamer, in de keuken, in de badkamer. Gelukkig heeft mijn moeder een stenen vloer en nergens tapijt en een ijzeren wil om het zo lang mogelijk met haar hondje vol te houden.

De mensen uit de buurt kennen allemaal de oude Hollandse mevrouw die bij het uitlaten door een sterke hond door de straten wordt getrokken. Maar de laatste jaren is het omgekeerd: de buurt ziet een oude hond die in sukkeldraf achter haar baasje, ook niet meer de jongste, drentelt. En de laatste weken zijn helemaal triest geweest. Af en toe moet mijn moeder Perdida ophijsen om de kleine wandeling af te maken. Het tovermiddel Kimi Move Rapid is uitgewerkt en de bijna blinde Perdida heeft haar levenslust verloren. Ze bietst zelfs niet meer en kan niet meer overeind komen. Het is tijd om afscheid te nemen, dus we gaan naar de dierenarts die meteen voorstelt om het hondje in te laten slapen.

De aftakeling van Frans, daarentegen, hebben we niet zien aankomen. Die zag er de laatste tijd goed uit. Al is hij is nooit meer dezelfde levenslustige kat geworden na die stomme actie van jagers. Nare jagers hebben op hem geschoten, in het gunstigste geval, omdat ze dachten dat hij een haas was in het ergste ‘voor de leuk’, lees dit verhaal maar hier: Een mooi begin, behalve voor de kat! . Frans is daarna een poosje, ondanks dierenartsbezoek en van allerlei hulp, flink mank geweest, maar de laatste tijd liep hij weer als een kievit.

Bovendien heb ik zelden een kat gehad met de eetlust van een olifant. Werkelijk: het openen van de bestekla is jarenlang godsonmogelijk geweest als Frans ook in buurt is. Bij dat geluid gaan zijn batmanoortjes omhoog en springt hij op het aanrecht om het natvoer dat ik met een vork uit het blikje probeer te halen van mij af te pikken. Ik snap dit wel. Frans is te vondeling gelegd bij het industrieterrein en heeft moeten vechten voor zijn eten. Hij heeft hier een levenslang poezentrauma aan overgehouden. Arme Maria, zijn vierpotige huisgenote! Die tuthola eet heel parmantig. Eerst likt ze aan haar natvoer en dan neemt ze kleine, deftige hapjes. Ik denk dat haar poezenbrein vast signalen afgeeft dat ze er lekker lang van moet genieten. Maar met Frans in de buurt betekent dit dat zij moet oppassen. Frans heeft de nare neiging om in twee tellen het eten van zijn bord naar binnen te schrokken en dan Maria van haar bord weg te grommen. Dus geregeld staan wij te scheidsrechteren. De laatste maanden sluiten we Maria op in de badkamer, zodat zij ook rustig kan smullen. Dit levert dan weer een ijsberende Frans voor de deur van de badkamer op, mekkerend zolang de geur van het overheerlijke natvoer (waar ik altijd een beetje warm water aan toevoeg) nog zijn neus bereikt. Maar het interesseert Frans niet meer. Hij is doodziek. Ik mag het tot zaterdag proberen van de dierenarts. Ik blijf hoop houden, tegen beter weten in. De medicijnen zijn uitgewerkt, Frans is op. Ik realiseer me dat ik het nu meer voor mezelf doe, dan voor Frans. Van de dierenarts mag hij niet meer naar buiten, maar dat wil hij nog wel. Met de paar stappen die hij nog kan zetten, loopt hij naar zijn favoriete plekjes om van de zon te genieten. Ik loop dan mee en draag onze ooit zo stevige, krachtige en bloedmooie panter terug. Lieve, lieve Frans, wat ga ik je missen!

Toe aan comfort food dus

Regen teistert ons al dagen. We hebben alles wat los zat vast gezet, maar dat kon niet verhinderen dat een zwaar, oud houten vat, dat nu mooi staat te wezen met een vaas erop, door de wind is meegenomen. Als ik heel eerlijk ben, is het hier gewoon noodweer geweest. Gelukkig lijkt het weer de goede kant op te gaan. Maar wat een hoosbuien en een storm! Ik vind het ’s nachts, als ik in mijn bedje lig, heerlijk om de wind rondom het huis te horen gieren. Deze muren zijn dik en beschermen onze familie al meer dan honderd jaar, maar indrukwekkend is het wel als je het hoogste punt bent en het onweert. Hoe nietig ben je dan wel niet als mens?

Helaas voor de onze bezoekende vrienden en familie (het is herfstvakantie) gooit dit weer het beeld van ‘zonnig Portugal’ aardig in de war. Dus wij doen andere dingen. In de stad vind je ook in de regen altijd wel iets leuks. Zo zijn wij gisteren na een ‘piemeltocht’ in een chocolaterie geëindigd. En voor wie nu denkt: “lees ik dit goed? “. Ja, je leest het goed. Caldas da Rainha staat bekend als de stad van de piemels. Dus hoe leuk is het om met een klein meisje door de stad op zoek te gaan naar de dieren van Bordallo Pinheiro (de aapjes hangen in de bomen in de het park) én te grinniken bij elke fallus die je onderweg tegenkomt. In de Loja do Sapo hebben we onze ogen uitgekeken. Daar vind je ze in allerlei soorten en maten, als souvenir, hoor!

Meer lezen over deze traditie: Piemels spotten in Caldas da Rainha

Toen het harder ging regenen zijn we een chocolaterie ingedoken. Wat een aanwinst voor Caldas da Rainha: Chocolaterie Bless. Lekkere koffie, heel bijzondere thee (ik bedoel: heb je ooit cacauthee geproefd?) en fijne warme chocolademelk. Voor de chocoladeliefhebbers natuurlijk ook bonbons, die handgemaakt zijn door een Zwitserse mevrouw uit de buurt. Omdat twee van ons dachten “gaan jullie maar lekker in de regen door Caldas lopen, wij blijven wel thuis” nemen we voor de achterblijvers twee chocoladerepen uit Kameroen mee, in de hoop dat zij deze later die avond met ons willen delen.

Lichtpuntje: Rocco

Voor mijn moeder gloort er een klein lichtpuntje aan de horizon. We zijn bij Crapaa, het asiel, geweest en hebben gevraagd of er een oud hondje in het asiel zit.

Mijn moeder heeft op het terrein van Crapaa al even kennis gemaakt met een oud baasje. Ze mocht met hem wandelen. Voor mij was het belangrijk om te zien dat mijn moeder niet door hem omvergetrokken zou worden. Dat kan ze niet meer aan. Maar dit mannetje is negen jaar oud en trekt niet meer. Loopt zelfs lief naast haar. Overigens: Rocco is ook een perdido (perdida/perdido betekent verloren/kwijt), een vondeling dus.

Ze gaan hier niet over één nacht ijs als je een hondje wilt adopteren. Vandaag is de dame van Crapaa op bezoek geweest om het huis van mijn moeder te inspecteren en hij mag blijven.

Bij het asiel zijn ze dolblij als er mensen komen die een wat oudere hond willen meenemen. De mevrouw die ons heeft rondgeleid, vertelde dat er mensen van 86 komen die een jonge hond mee willen nemen… Daar gaan ze niet in mee, maar als jullie een lieve hond willen die bij je leeftijd past, ga dan naar Crapaa. De hondjes van deze organisatie, die van giften leeft en ook door de gemeente geholpen wordt, verdienen een liefdevol tehuis. En ze zijn dolblij met giften, want de honden worden gevoerd met voer dat betaald wordt uit wat de mensen aan geld doneren en af en toe staan ze bij de supermarkt en vragen ze aan mensen die boodschappen doen om voer te kopen. Mocht je willen bijdragen of eens willen kijken welke hondjes nu in het asiel zitten, neem dan een kijkje op hun website, facebook– of instagrampagina! Wil je simpelweg doneren, dat kan door geld over te maken naar hun bankrekening (IBAN: PT50 0045 5134 4014 8762 5973 3, BIC/SWIFT: CCCMPTPL – dit rekeningnummer vind je ook op hun website)

Wij zijn verheugd dat ‘Rocco’ sinds vanmiddag deel uitmaakt van onze familie. Rocco is trouwens vernoemd naar Rocco Granata, de zanger van Marina, Marina, het lijflied van mijn moeder. Zij zei er gekscherend bij toen ze de naam verzon: “en we leren hem dansen”.

Nou Rocco, ik hoop dat je de komende jaren samen met mijn moedertje nog de sterren van de hemel rockt!

Vind je het leuk om de beeldverhalen van Zin in Portugal voortaan te ontvangen? Tik je e-mailadres in bij de volgknop.

Até breve!