“Mijn vader had vroeger altijd werk in de eerste maanden van het jaar”, zegt João.  Met de zaag in zijn handen is hij ondertussen ijverig in de weer. Het is eind februari en het wordt tijd dat de stokoude olijfbomen eens goed gesnoeid worden.

Dit jaar is de oogst totaal mislukt. De zestig nieuwe bomen die in 2008 geplant zijn, hebben niet één olijf opgeleverd. De koude natte maand maart van 2014 en de ‘olijfvlieg’ hebben de oogst om zeep geholpen. Mooie boel! En van de oude bomen moeten we het niet hebben, die staan er voor de sier. Onze familie geeft er wel eens een cadeau. Bij een bruiloft of zo. Een goede oude, enorme boom is toch al gauw een paar honderd euro waard. Wil je zo’n oude boom verkassen, dan heb je een graafwerker nodig om hem uit te graven en een trekker om hem te verplaatsen. Januari is een mooie maand voor zo’n klusje. Meestal aarden de bomen weer goed op de nieuwe plek. Zo’n kolossale olijfboom is ontzettend mooi. Maar wil je olijven oogsten, dan hoort hij goed gesnoeid te worden. En dat is een vak apart.

João heeft het vak van zijn vader afgekeken. Snoeien gebeurt altijd in de eerste maanden van het jaar. Omdat er vroeger aan de Costa de Prata veel boerderijen -quinta’s zoals die in Portugal heten- waren met landerijen vol olijfbomen, had de vader van João van december tot maart genoeg werk. Langzaam is de olijventeelt uit het gebied verdwenen. Appel- en perengaarden zijn ervoor in de plaats gekomen. We zijn blij dat João, een krasse tweeënzeventigjarige, het leuk vindt om nog een keer in een paar van onze oude bomen te hangen om ze toekomstbestendig te maken. Andere dorpsbewoners zijn bang de olijfbomen te ruïneren, omdat ze niet precies weten welke takken er af moeten. “Het is een hele kunst om het goed te doen”, horen we overal.

Ondertussen zijn onze bomen vrolijk doorgegroeid en belemmeren het uitzicht uit mijn jeugd, toen we mijlenver vanaf de poort konden kijken. Bovendien willen we wel weer eens olijven van de bomen uit de tijd van mijn grootouders proeven. João kwebbelt vrolijk door en zaagt de ene na de andere tak af. In een rap tempo verschijnt er het uitzicht dat ik me herinner: vanaf onze bergkam kunnen we weer uitkijken tot aan de bergen van de Serra do Candeeiro.

Terwijl João uit een van de bomen klimt, roept hij enthousiast, “Binnen twee jaar hebben jullie weer een mooie volle boom, mét olijven!” Ik help het hem hopen…En ach, misschien hebben we geen olijven, maar het uitzicht hebben we in ieder geval terug!