Het is hier echt een hype: wandelen. Artsen adviseren steeds: meer bewegen, ga toch wandelen! En het lukt: ze krijgen tegenwoordig hele gezinnen op zondag en na het avondeten aan de wandel. Elk weekend is er wel ergens een dorpsvereniging in onze buurt die een wandeltocht door de heuvels, aan de kust of langs bezienswaardigheden in de stad organiseert.

Maar nog vaker spreken dorpsbewoners af om ’s avonds na het eten samen te gaan wandelen. En dus loop ik op een donkere dinsdagavond begin mei ineens met twee buurvrouwen op paden die langs verlaten huizen en door eucalyptusbossen leiden. We dragen alle drie een lichtgevend vest en mijn buurvrouwen hebben een zaklamp bij zich. Verkeersveiligheid voorop, natuurlijk. We komen alleen weinig auto’s tegen…

Eigenlijk vind ik het doodeng, zo door dit beboste gebied, in het donker. Drie vrouwen, alleen. Mijn wandelgenoten kletsen honderduit. Die hebben duidelijk geen last van zulke duistere gedachtegangen. Zij maken bijna elke avond een flinke wandeling van anderhalf tot twee uur. Omdat ik vandaag voor het eerst meega, doen ze een klein rondje. Al gauw loop ik ontspannen mee.

De geuren, de maan en het wandeltempo verdrijven mijn angstige,  wellicht te stadse, gedachten. Ik heb geleerd op mijn hoede te zijn. Hier hoeft dat niet. Nou ja, misschien even opletten dat je geen everzwijn tegenkomt. Grapje. Alhoewel. Er zitten hier genoeg everzwijnen, maar die smeren hem zodra ze mensen ruiken. En dat is heel verstandig, want ze zijn hier dol op everzwijn aan het spit. Teentje knoflook erbij, vuurtje eronder en draaien maar!

Ik ken de route die we lopen goed, maar zo ’s nachts in de maneschijn is de tocht een belevenis. Voor ons uit dansen ‘pirilampos’. ‘Pirilampo’ vind ik een van de leukste Portugese woorden. Een ‘pirilampo’ is een vuurvliegje. Overal zie ik deze avond piepkleine lichtjes over de velden scheren. Wonderlijk.

Bij een kapelletje in het eerste dorpje dat we tegenkomen buigen we af, richting een wat grotere weg. We lopen na zo’n honderd meter langs een oud schoolgebouw. Wat een geblaf komt daar vandaan. Mijn buurvrouwen vertellen dat het verlaten schooltje wordt opgeknapt voor een opvang van straathonden en straatkatten. Vol overgave staan de honden naar ons te blaffen. Bij het hek valt een grote hond op: die blaft niet. Hij kijkt geamuseerd met kwispelende staart naar de voorbijgangers. Bijna majestueus staat hij daar. Mooi dier, misschien leuk om morgen even terug te gaan. Wie weet kan ik een stukje over deze opvang schrijven.

Gedrieën wandelen we na dit korte dierenintermezzo verder. We zijn pas halverwege en hebben nog een fikse klim voor de boeg. Met de auto merk je vaak niet hoe steil de heuvels hier zijn. Inmiddels weten mijn kuiten beter. Tot mijn vreugde komen we op een kruispunt een andere groep wandelaars tegen. Meer mensen zijn op het idee gekomen om op deze heerlijke avond de benen te strekken. Het is ondertussen kwart over tien. Er wordt enthousiast gezwaaid en verder gewandeld.

Na dik een uur en een kwartier zijn we weer terug bij het weggetje op de bergkam waar onze huizen aan liggen. Voordat ik ga slapen, bewonder ik nog even het weidse uitzicht. De straatverlichting op de heuvels tegenover ons zorgt elke avond weer voor een bijna feeërieke sfeer. Ontelbare malen heb ik bij dit raam in de huiskamer op de eerste verdieping staan mijmeren. Het panorama blijft bekoren. Daarna loop ik moe maar voldaan naar onze slaapkamer en val als een blok in slaap.

Douro, de straathond zonder baas

De volgende morgen ga ik samen met een van de twee buurvrouwen bij de dierenopvang kijken. Bij de poort springen meteen drie honden naar ons op. Een medewerkster, Leonor,  is net bezig alles schoon te maken. We vertellen dat we de avond ervoor langs gewandeld zijn en we vragen of we even mogen kijken. En daar is hij weer: de statige hond met vriendelijke blik.

De vrijwilligster van de stichting Rede Leonardo vertelt dat de hond altijd op straat heeft gezworven en nooit een baasje heeft gehad. Vriendelijke Engelsen gaven hem af en toe te eten, maar uiteindelijk is hij hier opgevangen. Hij is nog mensenschuw, maar komt toch aan je ruiken (ik krijg zelfs een likje). Terwijl andere honden vrolijk om me heen dartelen, besef ik: al deze honden verdienen een ander leven, maar deze in het speciaal. Weet je wat: we adopteren hem gewoon! Het komt vast goed met dit vriendelijke dier.
Leonor meldt rap dat ze geen honden meegeven om aan een ketting te leggen. En dat kan ik begrijpen. Het is hartverscheurend om honden aan soms kettinkjes van anderhalve meter te zien liggen. Ik ken een grote hond die zo zijn dagen moet slijten. Vreselijk!

Nee, deze hond kan voorlopig prima binnen de omheining van de ruime patio rondlopen totdat hij volledig aan ons gewend is en slapen onder het overdekte terras, waar we een gerieflijk hoekje voor hem zullen maken (als hij dat ten minste begrijpt, want hier slaapt hij buiten en kan hij schuilen in de hokken die overal staan opgesteld). Hopelijk went hij op die manier snel aan de overgang naar een leven in een mensenfamilie.

We noemen hem Douro, wat ‘van goud’ betekent en een verwijzing is naar zijn goudkleurige ietwat krullende vacht. Ik zie het al helemaal voor me: in de nabije toekomst wandelen we voortaan door de bossen met deze lieverd kwispelend aan onze zijde!

Meer informatie over de stichting Rede Leonardo die honden en katten opvangt

Donaties en hulp zijn echt heel erg welkom. Het geld wordt gebruikt voor eten voor de dieren en om te voorkomen dat de honden en katten zich voortplanten (steriliseren/castreren).

Wil je helpen? Het kan ook vanuit Nederland door wat geld op hun rekening te storten.

Honden en katten kunnen geadopteerd worden. Graag zelfs! Aan de stichting verbonden dierenartsen chippen de dieren op verzoek en zorgen voor de juiste (uitreis)papieren. Rede Leonardo regelt het, tegen een kleine vergoeding, voor je.

Is je huisdier aan de Costa de Prata weggelopen? Rede Leonardo helpt je met zoeken (hun facebooknetwerk is groot en vaak wordt de verloren hond of kat dankzij hen weer teruggevonden!)

Verder is deze vereniging altijd op zoek naar vrijwilligers die met hand- en spandiensten kunnen helpen. Misschien iets voor je als aan de Costa de Prata woont en je vrijwilligerswerk zoekt. Vaak staan deze vrijwilligers bij grote supermarkten en vragen ze mensen die naar binnen gaan of ze eten voor de dieren willen kopen of wat geld willen doneren. Doen hoor!

Hieronder een van de andere lieverds in het oude dorpsschooltje van Rede Leonardo. Zij verlangen net als Douro hartstochtelijk naar vriendelijke mensen bij wie ze de rest van hun honden- of kattenleven mogen doorbrengen!

Website van Rede Leonardo: www.redeleonardo.pt
Facebokpagina: www.facebook.com/redeleonardo
Telefoon: (00 351) 917412495
E-mail: associacao@redeleonardo.pt
Bankrekening: IBAN: PT50 0018 02390994020 06 (Banco Santander Totta) t.n.v. Associação Rede Leonardo da Vinci