Lissabon: trouwen in Downton Abbey-sfeer

Toe maar : Pestana Palace Hotel. Ik heb even met mijn ogen geknipperd, want dit stadspaleis in Lissabon is sjiek de friemel. Bij de aankondiging van de bruiloft had de aanstaande bruidegom nog iets in de trant van ‘het wordt iets kleins’ gemompeld.

Ik ben dol op bruiloften en doopfeesten. En ik ben blij dat het trouwseizoen na alle lockdowns weer is geopend. Niet dat we veel uitnodigingen verwachten, maar goed, deze in de hoofdstad is er in ieder geval een. En ik ben ruim voorzien van jurken, want midden in de coronaperiode heb ik in een dwaze bui drie lange jurken gekocht. Die waren natuurlijk enorm afgeprijsd, want er viel in de zomer van 2020 en 2021 toch niets te vieren. Een van deze gewaden komt nu mooi van pas. Regeren is vooruitzien, nietwaar?

Speciaal voor de bruiloft ga ik ’s morgens in Caldas da Rainha langs Cristina, de kapster. Als ik haar vertel dat ik ’s middags om 16.00 uur in Lissabon in het Pestana Palace een bruiloft heb, doet ze nóg meer haar best om mijn manen mooi te föhnen. Drie kwartier later en 10 euro lichter stap ik als een heuse Portugese dame haar zaak uit (lees: mijn coupe lijkt verdomd veel op die van Beatrix en kan op zijn minst windkracht 9 doorstaan – Cristina is niet zuinig met versteviging geweest…).

Op de familie-app zijn de commentaren dan ook voorspelbaar bij de foto van mij en mijn big-hair-coupe. Mijn moedertje “Jeetje dit kan echt niet, wat een Elisabeth Tailor kapsel. De wind zal er niets aan veranderen, want er is geen wind“. Mijn peettante: “Als ik Daan was, ging ik er niet naast lopen“. Mijn oom: Zo had mijn moeder het ook. Voor de oorlog. Was toen mode“. Mijn nichten: “Mein Gott!! Deze kapper leeft nog heel ver terug in de vorige eeuw! Zelfs Beatrix zou dit te gortig zijn!“.

En alsof dát nog niet genoeg is, zeggen de blikken van Frans en Maria als ik in vol ornaat verschijn genoeg…

Je ziet dat poezenbrein denken ‘***Is ze het nou wel of is ze het nou niet*** !?‘
(ze mochten niet langs mijn jurk strijken, iets wat het poezenspul natuurlijk ook al totaal niet kon plaatsen)

Zijn enige colbertje..

Mijn man draagt al sinds hij de gelukzalige staat van een pensionado heeft bereikt, geen colbertjes meer. Maar een jaar of zeven geleden moest hij er toch aan geloven: een uitnodiging voor een bruiloft viel ons ten deel. Hij dacht slim te zijn door gauw een zwart colbertje te kopen. Goed voor bruiloften en begrafenissen, zei hij er opgewekt bij. Bij mij ging wel even een wenkbrauw omhoog, maar goed, inderdaad, handig zo’n zwart colbertje.

Omdat hij het bij de die ene bruiloft bleef en er gelukkig geen doden te betreuren vielen, hing het zwarte colbertje keurig bij mijn moeder in de kast. Alleen…. jammer dat mijn moeder altijd bereid is te helpen, dus als mensen om mooie kleren komen vragen, dan is mijn moeder de beroerdste niet. Er hangt ten slotte genoeg. Laat ze nou uitgerekend het enige zwarte colbertje weggeven aan iemand die om een nette outfit verlegen zit. Gelukkig hebben we dagelijks contact, dus bij het enthousiaste verhaal dat ze een trouwlustige blij had gemaakt met een mooi colbertje van Giovanni Galli, ging er bij mijn man een belletje rinkelen. “Toch niet een zwarte, hè?”, vroeg hij nog hoopvol. “Huh, ja, een zwarte”. Ik kan nóg lachen om wat daarna volgde “Gitta, je hebt kasten vol hangen en nu geef je uitgerekend mijn enige goede zwarte colbert voor bruiloften en begrafenissen weg. Hoe is het mogelijk. En nu ligt het al bij de kleermaker? Nou bel maar om het terug te laten brengen’. Tja, wat doe je als je schoonzoon op zijn zachts gezegd not amused is. Dán bel je de kleermaker in de hoop dat die nog niet zijn schaar in de mouw van het jasje heeft gezet. En hoe los je het dan op de met de trouwlustige die alle hoop op een nette outfit had gevestigd? Dan geef je gewoon het blauwe trouwpak van je andere schoonzoon aan de kleermaker…

Sinds deze toestand, controleert mijn man geregeld of zijn enige zwarte colbertje nog in de kast hangt. Je weet het maar nooit met zo’n schoonmoeder. Maar sinds kort heeft het zwarte colbertje voor bruiloften en begrafenissen gezelschap van een vrolijker en zomerse variant. Nu hopen dat mijn moeder onthoudt dat ook dit colbertje niet een weggevertje is!

Trouwbusiness

Bij de lokale fotograaf sta ik vaak te gluren naar de trouwfoto’s in de etalage. En van degene die ons net voor zijn huwelijk heeft uitgenodigd, weet ik dat je tegenwoordig niet alleen op de dag van de bruiloft een fotograaf erbij hoort te hebben, maar dat zo’n fotograaf, of meestal een team, ook van tevoren nog foto’s maakt. Dit keer was de fotograaf van dienst niet een fotograaf van Foto Franco maar een boomlange sympathieke jongeman, Marco Teixeira, die heel relaxed de hele dag foto’s maakte en de link naderhand opstuurde. Ideaal, voor het nabestellen. Leuke bijkomstigheid: hij wil heel graag Nederlands leren, dus dat schept een band (Marco Teixeira Photography ).

Ik ben op de site van casamentos.pt eens gaan kijken wat er allemaal op trouwgebied te beleven valt en dat is veel (en er hangt een prijskaartje aan). Een fotograaf kost al gauw 700 euro en voor een gast ben je op een van de vele locaties die voor trouwerijen geschikt zijn al gauw zestig euro of veel meer kwijt. Leuk dat ik ook vragen voorbij zie komen of AliExpress nog levert of dat de goederen bij de douane blijven hangen, want je wilt natuurlijk ook alle gasten nog een kleine ‘lembrança‘ (herinnering) meegeven.

Voor een gast is een trouwerij ook een kostbare business. Ik heb het voor de zekerheid nog even nagelezen, maar daar staat toch echt 100 /150 euro per deelnemer of in ieder geval de prijs van de versnaperingen die je op zo’n dag aangeboden krijgt (en reken maar: dát zijn er veel!). Ben je getuige of ooit bij de doop tot peetmoeder/peetvader van de bruid of bruidegom gekroond, dan zijn de verwachtingen nóg hoger gespannen. Van bekenden weet ik dat zij jaren geleden benaderd zijn door een stel dat net gehuwd was en om een lening vroeg. De jongelui hadden gedacht de trouwpartij met het geld van de gasten te kunnen betalen. Helaas bleken er een paar lege enveloppen in de de mand te liggen, waardoor ze in de problemen kwamen.

Tegen de tijd dat het trouwseizoen weer geopend is, doorgaans in de zomer, houden mensen soms hun adem in. Als er in je familie of vriendenkring enkele trouwlustigen rondlopen, kan dat een flinke financiële aderlating betekenen. Oh, en wil je schitteren als bruidsmeisje? Denk er even bij na! Mijn enthousiasme voor die rol is ooit ernstig bekoeld, toen bleek dat er van mij verwacht werd de bruid op te luisteren in een vreselijke zalmroze jurk met spaghettibandjes die ik ook nog eens zelf moest betalen.

Pestana Palace Hotel

Maar deze laatste zaterdag van maart voel ik me net Lady Mary uit Downton Abbey als ik de trap bij de monumentale entree oploop. Wat een sjieke bedoening, dit stadspaleis. “Gelukkig zit mijn haar goed “, roep ik olijk naar mijn moedertje!

Mijn man ontdekt al gauw dat deze trappen niet door de minsten der aarde zijn beklommen en troont me mee naar de ‘wall of fame’. We zien daar dankbetuigingen van Madonna, Prince, Catherine Deneuve, presidenten van veel naties en menig voetballer. Madonna heeft uiteindelijk niet ver hiervandaan zelf een achttiende-eeuws stadspaleis in de Rua das Janelas Verdes aangeschaft. Een van haar kinderen heeft een poosje bij de jeugdopleiding van Benfica gevoetbald en dan is een thuisbasis in Lissabon wel handig. Mijn moeder wist te vertellen dat ze er nu niet meer zit. Aanvankelijk was Lissabon verguld van de komst van zo’n enorme ster, maar al snel had de buurt genoeg van alle paarden en auto’s die de spaarzame parkeerplaatsen inpikten en was het uit met de liefde van de Lisboetas voor Madonna.

Samen met de oude moeder van de bruidegom, die wij uit het verzorgingstehuis in Óbidos hebben opgehaald en naar Lissabon hebben meegenomen, worden we naar een prachtige zaal geleid, waar de bruidegom ons al zenuwachtig staat op te wachten. De bruid is in alle staten, want de ceremonie in de kapel staat over drie kwartier gepland en haar vader is nog niet gearriveerd. En aangezien deze beste man de bruidsjurk zou ophalen en meenemen, lijkt me dit inderdaad ietwat stressverhogend op zo’n dag.

Mijn mama is trouwens ook naar de kapper geweest, eentje die iets minder de big-hair-coupe aanhangt.
Aan haar arm bungelt een tasje met kleine kraaltjes en parelmoeren handvat uit Azië dat nu beslist vintage genoemd mag worden – het eerste cadeau dat mijn vader zaliger ooit aan mijn moeder heeft gegeven. Op deze manier is hij er toch een beetje bij!

Voordat het officiële gedeelte begint, hebben we dus nog drie kwartier om het gebouw te verkennen. Wat een grandeur heeft dit Valle Flôr – stadspaleis! We lijken wel figuranten op een filmlocatie.

Vanuit de tuin, kijk je zo op de Ponte 25 de Abril.

Tijdens onze tocht door het gebouw ontdekken we de muziekzaal waar we later op de avond zullen dineren. Ziet er mooi uit, hè?

Onze tafel is mesa 3. Later blijkt dat we aan mesa 2 hadden moeten zitten, dichter bij het bruidspaar. De bruidegom verontschuldigt zich nog hiervoor. Ach, who cares? We mochten bij de huwelijksvoltrekking ook al op eerste rij, dat was al mooi genoeg.

Om 16.00 uur zitten we allemaal braaf in de kapel en staat er een bruidegom reikhalzend uit te kijken naar zijn toekomstige echtgenote. Om 16.01 uur zegt iemand naast me: ‘Zeg, vier uur is vier uur. Komt ze nog?’. Mijn eigen echtgenoot is niet iemand die van wachten houdt en hier wordt zijn geduld al een minuut op de proef gesteld. Ik durf te wedden dat hij – toch al niet de meest trouwlustige man op aarde – als ik niet op tijd verschenen zou zijn, gedacht zou hebben ‘nou, dan niet‘ en ergens ontspannen een biertje zou zijn gaan drinken. Maar hier zal hij toch zijn ziel in lijdzaamheid moeten bezitten, want we zijn te gast. Om zestien uur zestien klinkt eindelijk het Ave Maria en schrijdt de bruid aan de arm van haar vader de kapel binnen in een trouwjapon die door haar eenvoud iets prachtigs heeft. Iedereen valt stil. In de ogen van de bruidegom in spe zie ik tranen opwellen en in de ogen van mijn eigen echtgenoot oprechte opluchting dat we maar zestien hele minuten op de bruid hebben moeten wachten.

Het betreft een tweede huwelijk, dus er is geen kerkelijke inzegening. Maar wel mooi dat dit oude stadspaleis over een inpandige kapel beschikt, zodat er toch een religieus tintje aan de ceremonie gegeven kan worden. Een ambtenaar van burgerlijke stand leest – en dat vond ik wel enigszins gênant – met het wetboek naast haar alle details van dit huwelijk voor, dus ook het convenant, hoe het met kinderen is geregeld etc .

Na de voltrekking van het huwelijk volgen de foto’s met de aanwezigen. Dit keer krijgen we na afloop een link, zodat we zelf de foto’s kunnen downloaden. Heel fijn, want ik kan me bruiloften herinneren waarbij de fotograaf tijdens het diner een overzicht van de foto’s op de wand plakte in de hoop dat de gasten de foto van zichzelf met het bruidspaar kopen.

Terwijl de gasten zich in een zaal te goed doen aan drankjes en amuses, gaat de fotograaf met het bruidspaar naar de tuin voor een fotosessie. Tegen half acht worden we uitgenodigd om naar de muziekzaal te komen. Door het kaarslicht heeft deze zaal nu écht iets van een kostuumfilm weg. Ietwat verlegen nemen we plaats. We komen niet elke dag op zo’n plek en we kijken onze ogen uit. Het doet ons goed om te zien hoe liefdevol de echtelieden met elkaar omgaan en hoeveel knuffels het zoontje van de bruidegom voor de kersverse vrouw van zijn vader over heeft. De tranen springen me in de ogen, zó aandoenlijk.

Tijdens het diner is mijn moedertje zo in haar sas, dat we haar tot een uitspraak verleiden, waar we haar zéker aan gaan herinneren als ze in 2025 de respectabele leeftijd van 85 jaar bereikt – en we hebben het idee op bewegend beeld, kijk maar hieronder!

Tegen tienen beseft mijn man dat het een latertje gaat worden, want we zijn nog niet eens aan de laatste gang van het menu toe. En dan moet de bruidstaart ook nog volgen. Eigenlijk wil mijn wederhelft het liefst naar huis, dus hij stuurt me met een list naar de bruidegom: “Moeten we niet op een redelijke tijd weer in het verzorgingstehuis je moeder afleveren?”. Oei, dát blijkt niet zo te zijn. We mogen haar op elk moment vannacht afzetten, dat heeft hij met de nachtdienst geregeld. “En de bruidstaart moet nog aangesneden worden. Die staat voor half twaalf gepland. Daar wachten jullie toch wel op? “, vraagt de bruidegom hoopvol. Terug aan tafel 3 zetten mijn moeder en haar schoonzoon grote ogen op: “Half twáálf, je maakt toch zeker een grap?”

Als de taart eindelijk binnenkomt, prijs ik de patissier om de mooie taart. Die zal wel gedacht hebben: “Deze vrouw heeft geen verstand van taarten“.

Wat is het geval? De bruid en bruidegom snijden alleen de kleinste en tevens bovenste laag aan – voor de foto. Terwijl ze dit doen, deelt het personeel van het hotel meteen stukjes taart aan de aanwezigen uit. Kortom: de onderste twee lagen zijn gewoon van opgeleukt wit piepschuim. Wat een nep! Nu snap ik waarom hij de taart zonder veel moeite op een arm droeg, die taart was natuurlijk zo licht als een veertje !

Na de taart wordt nog een uitgebreid toetjesbuffet klaargezet. Maar dat trekken mijn wederhelft en zijn schoonmoeder niet meer. Jammer, het ziet er aanlokkelijk uit, maar we gaan op pad. Voordat we vertrekken, kijken we nog één keer achterom. Als normale stervelingen zullen we niet snel weer in Pestana Palace neerstrijken, of nou ja, misschien toch wel, over iets minder dan drie jaar… Als mijn moeder 85 wordt! Familie en vrienden opgelet: datum alvast reserveren! Ga je alvast sparen, mama?

Om half drie zijn we weer bij het verzorgingstehuis in Óbidos om de moeder van de bruidegom (de zus van mijn overleden oom, man van tante Tia) aan de zorg van het nachtpersoneel toe te vertrouwen. Wel jammer dat de moeder van de bruidegom mij tijdens de dag een aantal keren ‘madrinha‘ noemde. Ze is ietwat in de war, daarom zit ze ook in een verzorgingstehuis (of moet ik me zorgen maken en ga ik met het verstrijken van de jaren steeds meer op mijn tante Tia lijken?).

Voor degenen die de link nog niet helder hebben: mijn tante Tia is toch echt al 47 jaar de peetmoeder, de madrinha, van de bruidegom. Op de ochtend van de bruiloft heb ik serieus nog een poging gewaagd om haar over te halen naar de bruiloft van haar petekind te komen, maar mijn tante Tia peinsde er niet over! Ik laat wijselijk in het midden waarom…

En de bruid en bruidegom? Nou, die leefden natuurlijk nog lang en gelukkig.

Geen beeldverhaal over het (boeren)leven in Portugal meer missen? Of op zoek naar tips en weetjes over het meest westelijke deel van het Iberisch Schiereiland? Tik net als de 640 anderen je e-mailadres bij de volgknop in. Dan verschijnt een volgend beeldverhaal meteen in je inbox. Of doe als de andere 2233 volgers op Facebook: like die pagina ;-)!

In de buurt en opzoek naar bezigheden in het algemeen?

Neem een kijkje op Caldas da Rainha: uitjes en uit eten voor leuke uitjes, restaurants en tips.

En terwijl ons leven zo goed en zo kwaad doorgaat (en we ons langzaam steeds vaker afvragen of de prijsverhogingen ons aan de bedelstaf doen geraken), woedt er een oorlog die slachtoffers maakt en mensen op de vlucht doet slaan. In het licht daarvan valt elke aanslag op onze portemonnee mee. Wij slapen ten minste gelukkig nog in ons eigen bed. In het beeldverhaal Zingen voor Oekraïne vertel ik over de band tussen Portugezen en Oekraïners. In Caldas da Rainha is een grote Oekraïense gemeenschap. Het is dus ook niet wonderlijk dat de gemeente Caldas een pamflet in het Oekraïens heeft opgesteld om (toekomstige) vluchtelingen goed op weg te helpen. Chapeau voor de gemeente van dit kleine provinciestadje!