Ik eet hier elke dag een ei. Vaak gaan mijn gedachten dan terug naar mijn oma. Niet aan mijn Portugese oma, maar aan mijn Duitse, de moeder van mijn moeder.

De oma die ons haar geboortejaar leerde door dat jaar te linken aan de ondergang van de Titanic. Twee wereldoorlogen overleefd, vijf kinderen gebaard en altijd intens van het leven, dat écht niet altijd makkelijk is geweest, genoten. Een oma die eindeloos kon vertellen over haar Duitse jeugd.

Als ik weer eens een te hard gekookt ei uit het water vis, moet ik steevast denken aan een andere specialiteit van mijn Duitse oma: zoals zij eitjes kon koken! Ik zie haar nog staan, in een bloemetjesjurk, watergolfje in het dunne haar, vleeskleurige panties én met een wekker in haar hand. Op het vuur een pannetje water met eitjes. Heen en weer wiegend op haar benen, wacht ze totdat de eitjes precies goed zijn: lekker om in te soppen. En dan het übermoment: hoe ze met een mes in één ferme tik het kapje van het perfect gekookte ei kon wippen. Ongelooflijk! Mij is het nooit gelukt.

Toch heb ik haar liefde voor eieren geërfd. Ik ben meestal degene die vol overgave voor iedereen eieren klutst, kookt, bakt. Creatief met ei, lekker los gaan op een omelet. Mijn geheime ingrediënten: bakken in olijfolie en vooral goed klutsen.

Gelukkig doen onze kippen erg hun best om mijn eierliefde bij te houden. Ze proberen braaf elke dag een ei te leggen. Soms na een vermanend toespraakje mijnerzijds. Dan verwijt ik ze dure kostgangers te zijn en me arm te eten. Waarna ik met het ultieme dreigement de ren weer sluit: ‘Ik ben dol op kippensoep, hoor!’

Maria Magdalena, Ruth, Sarah, Rebecca, Susanna, Hannah, Esther, Judith en Tamar hebben helaas zo nu en dan een off day. Gezellig collectief in eistaking. “Op vakantie”, noemde mijn vader dat. En de haan, papa Franciscus, kan er uiteraard niets aan doen. Die is sowieso niet erg op mijn hand. Hij jaagt mij liever de stuipen op het lijf. De laatste tijd vindt Franciscus het reuze leuk om me met gespreide vleugels aan te vallen. De eerste keer dacht ik nog dat het een vergissing was. Dat hij op de emmer met voer af kwam. Maar nee, meneer ontwikkelt een patroon. Hij moet mij hebben. Dus tegenwoordig is de emmer mijn beste vriend: de buffer tussen mij en een razende Franciscus. Waarop ik hem meestal toebijt ‘je verdwijnt binnenkort in de pan, makker.” Niet dat hij onder de indruk is. Parmantig paradeert hij verder. Want mooi is hij!

Nee, dan de vorige kippen! Onze koninklijke ren. Gekocht op toen nog koninginnedag. We hebben de dames daarom allemaal koninklijke namen gegeven. Dertien in totaal, luisterend naar alle meisjesnamen van het koninklijk huis die we maar konden verzinnen. En ineens was daar ook een haan. Verstoten uit een ren bij buren. Prinsheerlijk opgenomen door onze koninklijke damesfamilie. Onze eigen Bernhard. Sympathieke kerel: hij liet de dames altijd eerst eten voordat hij zelf zijn gang naar de voederbak maakte. Heel anders dan de haan van nu. Die is er als de kippen bij.

Onze koninginnetjes, prinsesjes en prins Bernhard zijn gruwelijk aan hun eind gekomen. Wat hadden we ze een dood uit ouderdom gegund! Maar in december 2014 ligt de voltallige koninklijke familie op een hoop in de hoek van de ren. Morsdood. Een soort ‘Romanov-dynastie’ déjà-vu.

We staan voor een raadsel. Bij de ren zien we sporen die lijken op een grote hond. Lopen er inmiddels wolven in dit gebied? Nee toch? Alhoewel, ze zijn al wel in de binnenlanden van Portugal gesignaleerd. En everzwijnen hebben we ook genoeg. Vossen dan? Nee, daarvoor zijn de sporen te klein. Het gat in het gaas van de ren laat zien dat het een fiks beest geweest moet zijn. Mijn fantasie slaat op hol. Beren? Wolven? Ik zie ze in mijn dromen voorbijkomen.

We kopen en krijgen nieuwe kippetjes en beschermen deze met dubbel gaas, een spiraal van een oud bed, golfplaten en houten planken. Hun onderkomen oogt niet al te fraai. Een soort kippengevangenis.

Maar het gebrek aan design deert ons niet: we horen de dames in deze nieuwe, nu niet koninklijke, maar Bijbelse ren te beschermen. Het is ten slotte bijna kerstmis, dus luisteren de dames nu naar namen uit de Bijbel. Na twee nachten is het raak. Tot onze stomme verbazing zien we ’s morgens dat ‘het beest’ opnieuw heeft geprobeerd toe te slaan. Hout en golfplaten zijn van de ren getrokken. Een naar idee ook, dat er ’s nachts een moorddadig beest op het erf rondstruint. Onze buurman bedenkt een val. De kippen worden zo afgesloten dat daar écht niets bij kan en in een ander deel van de ren leggen we een groot stuk vlees. Aan het vlees een touwtje naar de deur. Pakt ‘het beest’ het vlees, dan knalt de deur van dit deel van de ren in het slot.

Dezelfde nacht is het om twee uur bingo: een harde knal. Hebbes! Met een grote bijl in onze handen gaan we richting de ren. Je weet maar nooit wat je daar aantreft. Tot onze stomme verbazing zitten er twee hondjes in, duidelijk een teefje en haar jong, en een derde grote hond springt moeiteloos door een gat naar buiten. In de korte tijd dat hij vast zit, heeft dit beest alweer een gat door het gaas weten te bijten. Drie boosdoeners dus. Drie boosdoeners die de buurt al weken terroriseren: ze bijten onze kippen dood, vernielen her en der dingen, zetten hun tanden in 26 konijnen bij andere boeren. Iedereen heeft er schoon genoeg van. En nu zitten twee van de drie hier. Een heterdaadje. De angst slaat me om het hart. Nee, hè, twee honden erbij. Lekker vals ook nog. Verzot op kippen en konijnen. Boffen wij even!

Maar de volgende ochtend wordt de eigenaar in het plaatselijk café achterhaald. Hij miste twee van zijn drie honden. Geen wonder: die zaten op hem te wachten in ons kippenhok!