In de week na het bezoek van de Paus heb ik op weg naar kippenvoer Radio Comercial aanstaan. Carminho wordt geïnterviewd. Deze jonge Portugese fadozangeres heeft op de zaterdagavond van de Wereldjongerendagen het lied Estrela (Ster) ten gehore gebracht bij de wake die ter ere van het bezoek van Paus Franciscus op het programma staat. Anderhalf miljoen mensen zijn daarbij aanwezig en velen zijn in de buitenlucht blijven slapen om ook de laatste dag van de Wereldjongerendagen, zondag 6 augustus, mee te maken. Aan de beelden te zien, zal het een gezellige nacht (dolle boel?) zijn geweest.

Laat het even tot je doordringen: anderhalf miljoen mensen, voornamelijk jongeren hebben doodstil naar een lied geluisterd. Op de radio zijn de presentatoren het erover eens: kippenvel! Carminho vertelt dat ze het een hele eer vindt om voor de Paus te zingen, niet als performer, maar als praktiserend katholiek, en dan vooral dit lied dat ze zelf heeft geschreven. Ze is bovendien erg geroerd om voor zo veel jongeren te mogen optreden. Dát snap ik, want welke (pop)ster kan nou zeggen dat ze voor anderhalf miljoen mensen een lied ten gehore heeft gebracht?

Carminho is niet de enige Portugese artiest die voor de Paus heeft opgetreden. Zo heeft Mariza een werkelijk goddelijke uitvoering gegeven van Foi Deus (“Foi Deus que deu me esta voz a mim“, is één van de prachtige zinnen uit dit oude lied dat ook door Amália werd gezongen: Het is God geweest die me deze stem heeft gegeven).

Voor wie denkt dat alleen Portugese muziek tijdens de Wereldjongerendagen op het programma staat, die heeft het mis! Genoeg buitenlandse muziek voorbij horen komen (o.a. Barbieworld, haha).

Tussen de bedrijven door (missen, kruisgang, wake) wordt er de hele tijd gedanst. Op de TV spat de jeugdige vrolijkheid er dagenlang vanaf. Een groep van 50 jongeren uit alle windhoeken van de wereld is voorafgaand aan dit evenement zes weken vanuit een artist residence bezig geweest om het evenement kleur te geven. Dát is aardig gelukt. De krant Público heeft er een mooie compilatie van de vele muzikale bijdrages gemaakt. Ik vind de Cante Alentejano prachtig (vanaf minuut 2.33!).

Ik zal eerlijk bekennen dat ik ten aanzien van deze Wereldjongerendagen begin augustus behoorlijk sceptisch ben geweest en veel beren op de weg zag. Een evenement waar van tevoren al bekend is dat er honderdduizenden aanwezig zijn, is natuurlijk bij uitstek aantrekkelijk voor een aanslag. En dan heb ik het nog niet eens over de beveiliging van de Paus. Maar echt: wát ben ik trots op Portugal, ook al heeft het podium dat speciaal voor dit bezoek is gemaakt 5 miljoen euro gekost aan een land dat zijn centen ook anders kan besteden.

In de ban van de Paus

In de week van de Wereldjongerendagen raken we gaandeweg zelf ook bevangen door het Pausvirus. Op donderdag 3 augustus krijgen we door dat men de route aan het voorbereiden is die de Paus op zaterdag 5 augustus per helikopter van Lissabon naar Fátima gaat afleggen. De ene militaire helikopter na de andere vliegt over. We leiden hieruit af dat de Paus over ons vliegt. Wat leuk!

Op het Nederlandse nieuws hebben we nul aandacht voor de Wereldjongerendagen geconstateerd. Ergens in Europa slapen aan de Taag anderhalf miljoen mensen en het haalt het Nederlandse journaal niet. Vreemd. Onze Hollandse inborst schaamt zich een beetje voor de ondervertegenwoordigde Nederlandse belangstelling, dus we vinden dat ook Holanda een steentje hoort bij te dragen. En wat een kans: als de Paus op weg naar Fátima overvliegt, dan zullen we hem groeten! Zo gezegd, zo gedaan: tien meter tafelzeil gekocht, een paar van die graffitispuitbussen gehaald, gestemd welke tekst er op het doek zou komen en vervolgens – niet gehinderd door enige ervaring met graffititeksten – aan de slag gegaan. Binnen een uur hebben we het volgende op ons spandoek: één hart bestaande uit de Hollandse vlag, de naam van de Paus “FRANCISCO” in koeienletters en één groot rood hart. Zelfs onze eigen huisatheïst was niet te beroerd om een steentje bij te dragen.

Alleen: de Paus heeft ons wel voor nop zaterdagmorgen op een onchristelijk tijdstip ons bed uit doen komen om ons spandoek strak klaar te leggen. Bleek hij om 8 uur ’s morgens een andere route naar Fátima te hebben genomen. “Ach, we hebben ten minste ons best gedaan”, zijn de troostende woorden van mijn moeder, de enige nog kerkgaande katholiek. En zo is het, ma!

God heeft mij deze stem gegeven

Toevalligerwijs hoor ik op de zaterdagavond van de Wereldjongerendagen een countertenor die een intiem concert geeft bijna exact dezelfde woorden als die van Mariza zeggen: God heeft mij deze stem gegeven. Hij legt uit dat een countertenor in vorige eeuwen bijna altijd een “castrato” was. Castraten waren volwassen mannelijke zangers die in hun jeugd gecastreerd werden om hun hoge stem te kunnen behouden. Paulo Ferreira vertelt voor aanvang van het dinerconcert in Alcobaça dat hij ook zo’n stem heeft en dat hij daarom vaak aan het zingen van barokke muziek gebonden is. Samen met zijn man, Luis Peças, runt hij het Opera Café Arco de Cister. Deze Luís Peças is ook een voortreffelijk zanger. Ooit hebben we hem horen zingen in het klooster van Alcobaça. We liepen door de gangen en we hoorden muziek. Ik dacht dat het gezang uit een geluidsinstallatie kwam. Maar tot onze verrassing stond daar Luís Peças te zingen in een van de zalen. Het klonk magnifiek. En ook zo wonderlijk: er waren geen andere bezoekers. Dus we hebben ademloos geluisterd en flink geapplaudisseerd. We raken aan de praat en een van ons vertelt dat ze graag zingt. Gevolg: ook weer zo’n herinnering die ik nooit meer vergeet: vriendin Judith komt over en die staat dan geheel onverwachts in Alcobaça met een operazanger het Ave Maria te zingen.

Voor wie wat vaker in Alcobaça komt: die kent Paulo Ferreira vast. Hij staat geregeld voor zijn Opera Café onder de boog- in een straat parallel aan het grote klooster – buiten te zingen. En wie Portugese televisie kijkt, kent hem al helemaal: hij heeft in 2017 met de voorrondes van het nationale songfestival meegedaan. Salvador Sobral won deze (en uiteindelijk ook het Eurovisie Songfestival), maar Paulo Ferreira had de publieksstem en was tweede.

Meer informatie en reserveringen bij Luís Peças en Paula Ferreira zelf: Opera Café Arco de Cister – Praça da República Alcobaça

Madonna

Als afsluiting eindig ik vandaag met Madonna, niet de Heilige Maagd, zoals de katholieken Haar kennen, maar de zangeres van Like a Virgin (en nog een sliert hits). Madonna is 65 geworden. En voor wie het niet heeft meegekregen, want het Nederlandse nieuws meldt niet alles, zoals we al eerder hebben geconstateerd ;-); ze heeft het groots in Lissabon gevierd. Niet zo gek, want Madonna heeft enkele jaren in Lissabon gewoond (haar zoontje trainde bij de jeugd van Benfica). Toen ik de beelden zag en hoorde waar ze logeerde moest ik wel even lachen. Madonna en haar gevolg zijn neergestreken in Pestana Palace. Dik een jaar geleden hadden we daar een bruiloft (wil je erover lezen, ga dan naar Lissabon: trouwen in Downton Abbey-sfeer) .

Op dit moment hebben we grote zorgen om de gezondheid van mijn tante Tia, die in menig stukje terugkomt. Van veel voor Zin in Portugal schrijven is van de zomer weinig gekomen.

Over haar lezen? Ga dan naar bijvoorbeeld het beeldverhaal: Vier jaar lagere school en heel slim.

Geen blogpost van Zin in Portugal meer missen? Tik je e-mailadres bij de volgknop, dan ontvang je een volgend beeldverhaal meteen in je inbox!

Até breve!