Op 27 december zijn we 17 jaar getrouwd en dan gaan we er traditiegetrouw op uit. We willen weer eens richting Sintra en zoeken op bookings een overnachtingsplek. Al snel komen we uit op een hotel in een stadspaleis. De prijs van de overnachting verbaast ons: 99 euro, inclusief ontbijt. In Sintra? Zelfs vóór de pandemie hebben we meer betaald voor een overnachting in dit pittoreske stadje.

Ik check de recensies bij een andere site en bekijk googlemaps. Oké, het Hotel Sintra Jardim heeft ‘maar’ 2 sterren, maar wel een vijfsterrengeschiedenis! Boeken maar, dus.

Visconde Tojal

Waar nu gasten verblijven, was ooit het zomeroptrekje van een rijke visconde. In de 19e eeuw was Lissabon een grote, mondaine stad, waar de rijken in de zomer niet graag verbleven. Door de trek van veel plattelandsbewoners naar de hoofdstad ontstonden er wijken waar mensen onder erbarmelijke omstandigheden moesten samenwonen. Tuberculose tierde destijds welig in de stad, waar het in de zomer tot op de dag van vandaag broeierig warm kan worden.. Veel rijkere inwoners van Lissabon zochten daarom van maart tot oktober andere oorden op. Zo raakte de kuststreek met plaatsen als Caldas da Rainha, São Martinho do Porto, Monte Real en São Pedro de Moel in trek, maar ook Sintra, dat tenslotte vlakbij Lissabon ligt. Prachtige stadspaleizen verrezen. Veel daarvan hebben het tot 2024 gered en op 27 december mogen wij ook eens slapen als een visconde in zo’n oud stadspaleis in de heuvels van Sintra (oude spelling trouwens: Cintra).

Ik ben niet zo thuis in adellijke titels, dus heb ik even moeten opzoeken wat een ‘visconde‘ eigenlijk voor titel is. Een korte zoektocht levert op dat het een rang is die boven de baron en onder de graaf staat, maar weer boven de jonkheer of ridder. In Portugal was het in vervlogen tijden de manier van de koning om een landheer of belangrijke figuur te eren voor zijn verdiensten. Was je van betekenis voor de koning, dan kon je als rijke burger visconde of burggraaf worden. Het dragen van deze erfelijke titel gaf in de Portugese samenleving van weleer veel prestige. Geen wonder dus dat de vermogende Visconde de Tojal in de 2e helft van de negentiende eeuw verlangde naar een zomerresidentie in het koele Sintra, om zijn relaties de ogen uit te steken. Noblesse oblige, tenslotte.

De werkelijke naam van de Visconde de Tojal was José da Silva Pinto (1807–1864). Hij was een belangrijk landeigenaar en politicus. Over zijn zomerresidentie in de heuvels van Sintra vind ik op internet dat het gebouw wordt ‘gekarakteriseerd door architectonische elementen die typerend zijn voor de periode, zoals elegante gevels, uitgestrekte tuinen en rijk gedecoreerde interieurs’. Van de rijk gedecoreerde interieurs zien we her en der nog iets terug. Om een beeld te krijgen van de dagelijkse beslommeringen van de Portugese welgestelden van weleer, raad ik de boeken van de Portugese Flaubert aan (Eça de Queiroz). Een van zijn meesterwerken, Os Maias, is in de Nederlandse vertaling verkrijgbaar als De Maia’s.

Voor wie ook aan de Zilverkust woont of tijdelijk vertoeft: wij zijn via Praia da Areia Branca bij Lourinhã en het pittoreske Azenhas do Mar naar Sintra gereden. We zijn rond lunchtijd bij het strand en hebben tot onze vreugde plek bij Pizzaria da Praia. Meestal kun je hier zonder reservering een plekje op je buik schrijven, maar vandaag is het niet druk en krijgen we zelfs een prachtplek bij het raam.

Het is een zonovergoten dag, zoals er zo velen zijn in de winter, en we lopen nog een halfuurtje over de boulevard, pal aan zee.

Hieronder een aantal filmpjes (voor abonnees: de filmpjes verschijnen niet altijd automatisch in de mailversie. Het is handiger om het beeldverhaal in de webversie te lezen, dan krijg je de juiste lay-out en kun je alle foto’s en filmpjes goed bekijken).

Van Praia da Areia Branca is het een klein uurtje rijden naar Azenhas do Mar. We komen door dorpjes en vaak spotten we de zee, rechts van ons. Bij Azenhas do Mar heb je een uitkijkpunt met een parkeerplaats voor een auto of tien. Ik kan me zo voorstellen dat het in de zomer ondoenlijk is om hier te parkeren, maar voor ons is er eind december gewoon plek. Ik geniet altijd erg van het uitzicht hier en neem me voor dat ik ook nog eens op deze plek wil overnachten.

Tegen het vallen van de avond komen we in Sintra aan. Zelfs als de meeste toeristen weg zijn, is het nog een gekrioel van auto’s. Gelukkig vinden we snel het hotel en mogen we op de parkeerplaats ervoor staan. Wát een zegen!

Na een kleine ronde door de tuin besluiten we om niet naar beneden te lopen naar het stadscentrum van Sintra, maar de heuvel op, naar het gehucht een paar honderd meter verderop. Bij A Mourisca eten we tosti’s en vinden we het tijd om te relaxen. Voor de grote open haard die lekker brandt, waan je je zelf de visconde en viscondessa die daar zijn neergestreken om te knussen.

Voor de historische context zou een borduurwerkje in mijn handen mooi geweest zijn, maar wij zitten anno 2024 met een tablet (mijn wederhelft) en ik zit behaaglijk bij deze open haard met een boek waar ik net in ben begonnen op schoot en constateer dat de verhaallijn gaat over een man die met een veel jongere vrouw getrouwd is. Joh, dat is nou toevallig 😉.

Het sterrensysteem

In Portugal, net als in veel andere landen, worden hotels en andere vormen van accommodatie beoordeeld met een systeem van sterren (van één ster tot vijf sterren). Deze sterren geven de kwaliteit, faciliteiten en service van het hotel aan. Ik heb me er nooit zo in verdiept, maar het leek me nu tijd worden om dat eens uit te zoeken. Heeft een hotel één ster, dan zijn de kamers eenvoudig ingericht en is de service minimaal. De prijs is dan navenant. Een twee-sterrenhotel biedt eenvoudige kamers met een badkamer. Je kunt er vaak een ontbijt bij krijgen. Bij een drie-sterrenhotel komen er voorzieningen zoals roomservice, Wi-Fi en een restaurant bij. Een vier-sterrenhotel heeft doorgaans grotere kamers, wellnessfaciliteiten (zwembad en soms een spa). Een vijfsterrenhotel heeft dit ook, maar dan uitgebreider. Vaak zijn de kamers ook groter, naarmate er meer sterren op de gevel prijken. Lijkt me allemaal logisch. Al heb ik wel eens in een vijfsterrenhotel geslapen waarvan de kamer beslist kleiner was dan die van het Hotel Sintra Jardim met zijn twee sterretjes.

Overnachten in Portugal

Naast hotels zijn er in Portugal verschillende andere vormen van accommodatie, die vaak een meer specifieke ervaring of prijsstelling bieden. Zo kun je in Portugal in een Pousada overnachten (in Spanje Paradores geheten).

Pousadas zijn historische hotels die vaak gevestigd zijn in kastelen, kloosters of andere historische gebouwen. Wil je eens in een historisch gebouw slapen, klik dan op https://www.pousadas.pt/pt. Leuk weetje: sommige van deze pousadas worden als franchise uitgebuit door de Pestana Group, die grotendeels in handen is van Portugals beroemdste voetballer: Cristiano Ronaldo. Wil je lezen over onze overnachting in de pousada van het dorpje waar Gerrit Komrij heeft gewoond, lees dan dit beeldverhaal: Gerrit Komrij: een echt huis staat altijd in de bergen.

Naast de Pousadas bestaat er een systeem van overnachtingen in herenhuizen, op bijvoorbeeld quintas (boerderijen) of op charmante historische plekken, waar je kunt slapen op een oud landgoed, een solar, bijvoorbeeld. Deze vorm heet hier Turismo de Habitação. Ook hier verschillen natuurlijk. Deze overnachtingsplekken kunnen zowel luxe als eenvoudig zijn. Ze bieden vaak een traditionele sfeer op het Portugese platteland, met wijngaarden, olijfbomen en landelijke omgeving. Wil je zo’n overnachting boeken, dan kun je hier – in het Nederlands- meer informatie én overnachtingsadressen vinden op de officiële site van Turismo de Portugal: www.visitportugal.com. Je kunt ook kijken op www.solaresdeportugal.com om een overnachting op een landgoed te boeken. Op dit moment hebben ze een campagne dat wie tussen januari en eind maart 2 overnachtingen boekt 10 procent korting krijgt.

En misschien handig om te weten: veel particulieren weten inmiddels de weg naar de verhuur van kamers, vakantiehuizen en tenten (glamping!) ook te vinden. Maak je gebruik van zo’n accommodatie, die je rechtstreeks bij de eigenaar boekt of via platforms als booking of airBnB, zorg dan dat je controleert of ze een AL- vergunning hebben. AL staat voor Alojamento Local (lokale overnachting). Deze particulieren zijn een bedrijfje begonnen en hebben een Registo Nacional de Alojamento Local, kortom een vergunning. Wil je checken of je bij een officiële AL slaapt, dan kun je op deze site terecht: https://rnt.turismodeportugal.pt/RNT/Pesquisa_AL.aspx

Doordat Portugal de laatste jaren erg populair is geworden, zijn veel huurhuizen nu slaapplekken voor toeristen geworden en niet meer beschikbaar voor de lokale huurmarkt. Hierdoor hebben gemeentes zich genoodzaakt gezien, om het aantal vergunningen te beperken om zo de stadscentra of mondainere strandoorden nog leefbaar voor de gewone Portugees met een gemiddeld inkomen van rond de 1200 euro netto te houden. Veel Portugezen krijgen een minimum salaris, waar ze rond de 700 euro aan overhouden. In Sintra zag ik op ruiten van panden posters hangen die er niet om liegen als het gaat om hoe steeds meer Portugezen tegenwoordig tegen het (massa)toerisme aankijken. De gemiddelde huurprijs in Lissabon voor een T1 (1 slaapkamer) ligt rond de 1600 euro…

Sintra opnieuw bezocht

We zijn al vaker in Sintra geweest en we merken dat het er met het verstrijken van de jaren knetterdruk is geworden. Ik kan me de tijd nog heugen dat ik een verre voorganger van mijn Fiat Punto voor de deur van het Palácio da Pena heb geparkeerd. Weliswaar moest ik onderweg enkele keren stoppen, omdat bij de klim de motor oververhit dreigde te raken, maar hé, de Punto heeft de top uiteindelijk bereikt en naar beneden ging prima.

Nu is het werkelijk geen doen om met de auto door het stadje richting het paleis te gaan. We zijn daarom héél blij dat we bij Hotel Sintra Jardim mogen parkeren op hun eigen parkeerplaats. Geen idee of dit in het hoogseizoen ook kan, maar 27 december is het geen probleem. We zijn er reuze blij mee, want nu lopen we gewoon naar Sintra en daar kunnen we op de bus naar het Palácio da Pena stappen. Alleen… we schrikken zó van de mensenmassa als we naar een van de attracties in Sintra lopen (Palácio da Rejoeira) dat we elkaar aankijken en denken ‘waar zijn we aan begonnen?’. Onderweg komen we langs een bord met daarop groot ‘Palácio Biester’. Er staat niemand voor. We zeggen gelijktijdig: ‘Wat als we nou eens hier heen gaan? Het lijkt hier uitgestorven.’ En of het er uitgestorven was? Nou, dát lees je in mijn volgende beeldverhaal!

Até à próxima.

Geen beeldverhaal van Zin in Portugal meer missen? Tik je e-mailadres bij de volgknop in. Een volgend beeldverhaal ontvang je dan net als ruim 800 anderen meteen in je inbox!