Mijn maaltijd op Goede Vrijdag heeft aardig wat teweeg gebracht. Oké ik geef toe dat de halve koe op mijn bord nou ook weer niet de bedoeling was, maar hé, een gegeven paard…. Net op het moment dat ik lekker wil beginnen, zegt mijn atheïstische vegetarische wederhelft mét precies de verkeerde ondertoon: “Wat een enorme lap“.

Gevolg: gesteggel met een atheïst van Protestantse origine en een verlichte Roomse moeder van 84 en degene met het stuk vlees. Nu heeft mijn moeder haar hele jeugd op kostschool bij de nonnen doorgebracht en voor we het weten citeert ze het antwoord op de eerste vraag van de katholieke catechismus: “Waartoe zijn wij op aarde?”. Nou, “Wij zijn op aarde om God te dienen en daardoor hier en hiernamaals gelukkig te zijn“. Ik heb het later opgezocht en constateer dat het woordje ‘hier’ er pas in 1948 aan is toegevoegd. Tot die datum was je namelijk alleen op aarde om God te dienen en was de hemel de plek om gelukkig te zijn. Ai….

In de vastentijd is het niet eten van vlees bovendien een eeuwenoude traditie die diep geworteld is in het christelijke geloof. Jezus werd op een vrijdag gekruisigd, waardoor vrijdag een dag van rouw en boetedoening is. Vroeger aten we thuis inderdaad altijd vis op de vrijdagen tijdens de vastentijd. Het niet eten van vlees wordt in het katholieke geloof gezien als een training in het beheersen van lichamelijke verlangens en het ontwikkelen van een geest van matigheid en nederigheid. Door bewust af te zien van vlees, kunnen gelovigen zich meer richten op spirituele groei en verbondenheid met God. Waarvan akte. Daarnaast, wordt vleesconsumptie geassocieerd met dierenleed en is minder vlees eten goed voor het milieu. Ik verzeker je, met dat tastbare schuldgevoel aan tafel heb je écht minder zin in je stuk vlees en verwens je het moment dat je niet ook voor de moot zalm hebt gekozen…

Voor wie zich afvraagt wat Portugezen met Pasen eten: Cabrito no Forno (lam uit de oven). Vandaag heb ik bij de slager in Caldas een enorme rij gezien. Bij ons gaat er op Paaszondag een dorade (vis) de oven in. Ik heb mijn lesje geleerd!

Boetedoening in Óbidos

Misschien had ik inderdaad het lot op Goede Vrijdag niet moeten tarten, want de dag eindigt in het donker, de elektriciteit blijkt uitgevallen als we in de avond weer thuis arriveren. Maar van de andere kant: we waren juist niet thuis op het moment dat de bliksem insloeg. Dat is dan wel weer mazzel.

Het meest bizarre is: ik heb de wolken gefotografeerd waaruit de klap kwam. Eigenlijk was het plan om ’s avonds naar de Enterro do Senhor (De Begrafenis van de Heer) te gaan, maar we besluiten om ’s middags al even langs de kerken in Óbidos te lopen, zodat ik met daglicht de nissen bij de kerken kan fotograferen.

We lopen net Óbidos in als we een donkere wolk zien waaruit gerommel klinkt. Twee flinke klappen volgen (de bliksem daarvan is dus bij ons ingeslagen, maar ja, dát weten we dan nog niet…). Daarna klaart het even op en wandelen we als toeristen door de straten van dit middeleeuwse vestingstadje. Mijn man ontdekt zelfs een uitzichtpunt waar we nog nooit zijn geweest. Hoe leuk is dat?

Ik fotografeer er lustig op los en merk dat ik de laatste dagen bij iedere Blauwe Regen (Wisteria) verrukt roep: Kijk eens wat mooi. Kortom, ik sta nu bekend als de Wisteria Histerica. Maar zeg nou zelf: ze zijn toch práchtig?

Omdat we nu toch in Óbidos zijn besluiten we om te wachten tot vijf uur, het uur waarop de ceremonie van de Auto do Descimento da Cruz gepland staat. Dus uiteindelijk staan we in de stromende regen bij het centrale plein te wachten op het moment waarop de regen stopt en de Romeinse soldaten richting de drie kruisen zullen marcheren, om eerst te dobbelen om de bezittingen van Onze Lieve Heer om Hem daarna van het kruis te halen. Ik vind doorweekt op een processie wachten wel een mooie boetedoening voor mijn zonde om op Goede Vrijdag vlees te bestellen.

Maar mijn wederhelft, toch al geen held in wachten, denkt daar anders over en vindt dat we in een kerk moeten schuilen. “Daar zijn kerken uitermate geschikt voor“, meent hij. Dus we belanden in de hoofdkerk van Óbidos waar tot onze verrassing het middenpad is een tapijt vol symboliek. IJverige zielen hebben met zand en zout de vloer omgetoverd. Wat een monnikenwerk!

Sinds kort heb ik ook een YouTube Shorts kanaal. Shorts betekent dus echt kort: in maximaal zestig seconden laat je dus iets zien. Ik sta er soms van versteld wat allemaal in een minuut past ;-).

Fábrica da Páscoa in Caldas da Rainha

Op zaterdagochtend moet ik al vroeg in Caldas da Rainha zijn en de zon vergezelt me op mijn gebruikelijke wandeling door het park. Tot mijn verrassing zie ik paashazen en stalletjes bij het gedeelte vlakbij de tennisbaan bij het café Smash. Wat leuk: hier worden voor kinderen allerlei activiteiten georganiseerd. Enthousiast app ik mijn moeder: vanmiddag gaan we deze vrolijke paashazen, eieren en versieringen eens goed bekijken. Zo gezegd, zo gedaan! Dus mocht je in de buurt zijn, deze “Fábrica da Páscoa” (Paasfabriek) in het Parque Dom Carlos van Caldas da Rainha is er nog tot 2 april.

En om even terug te komen op waar dit verhaaltje mee begon: “Waartoe zijn wij op aarde? ” Daarvan heb ik onthouden ‘om gelukkig te zijn’. Dát lukt mij altijd goed in zo’n kinderlijke fantasiewereld, want die nodigt uit tot mallotigheid (die vervolgens – niet zonder enige gêne – door mijn favoriete cameraman a.k.a echtgenoot op bewegend beeld wordt gezet).

Feliz Páscoa para todos!

Geen beeldverhaaltje van Zin in Portugal meer missen? Tik je e-mailadres in bij de abonneerknop. Een volgend verhaal ontvang je dan meteen in je inbox.

Voor informatie over de activiteiten in Óbidos en/of Caldas da Rainha verwijs ik je naar dit deel op Zin in Portugal: Caldas da Rainha: uitjes en uit eten

Até breve!