Terwijl de bomen in het park prachtig kleuren, wordt in de stad de kerstverlichting opgehangen. Ik zie mannen druk in de weer met een reusachtige kerstbal op de oude vismarkt. Zodra ik mijn mobiel pak om een foto van hun werkzaamheden te maken, grappen ze ” Leuk we komen op Facebook “.

Op het moment dat ik me sta te verbazen over de constructie, maakt een caloiro (eerstejaars van de faculteit) van de gelegenheid gebruik om me heel verlegen te vragen of ik een krantje wil kopen.

In deze periode zie je overal hogerejaars trots met een zwarte cape om hun schouders lopen en eerstejaars drentelen erachter aan. Het ziet er gezellig uit en een initiatief waarbij studenten ter ontgroening lokale kranten voor 1 euro verkopen voor het goede doel in het kader van “solidaridade social“, zoals deze caloira benadrukt, kan op mijn steun rekenen. Kijk, dát zijn de betere ontgroeningsrituelen. De verlegen kunstenaar in spe van de ESAD (Escola Superior de Artes e Design) is erg gelukkig met mijn aankoop.

“U bent de eerste die er een koopt, mevrouw”, spontaan koop ik er nog een en Rita Manique, de jonge kunstenares, die naast me loopt ook een. We hebben nét samen bij Quadrolar een paar ingelijste aquarellen van haar hand opgehaald. Rita Manique (neem eens een kijkje op haar Instapagina!) is bezig met een Mestrado (Master) Industrial Design hier in Caldas da Rainha en in opdracht aquarelleert ze huizen en mensen. Soms zie je haar in de straten als urban sketcher dan schetst ze de mooie panden uit de glorietijd van deze stad.

Caldas da Rainha: Koningin van Kerst

Ik kan niet wachten tot de lichtjes aangaan en Caldas da Rainha (vertaald : Heetwaterbronnen van de Koningin) weer omgetoverd wordt tot de “Koningin van Kerst” . Ja, ja, we doen het hier niet voor minder 😁. Alleen jammer dat mijn moedertje het iets anders ziet en moppert – je blijft ten slotte Hollands hè : ‘Half oktober beginnen met de kerstverlichting, dát kunnen ze hier goed! Maar inplannen dat mijn straat weer eens definitief toegankelijk wordt, ho maar’.

Een beetje gelijk heeft ze wel. Tot onze verbazing zijn ze al een jaar bezig met opengooien, bestraten en weer opengooien. Is de straat klaar en mogen de auto’s er weer doorheen, dan duurt deze pret maar even, want er arriveert al gauw een andere aannemer die nog wat leidingen moet leggen. Hop, asfalt weer open en straat ontoegankelijk. Kwestie van afstemming lijkt me. Maar misschien is dat iets te simpel gedacht. Wel ligt het roodwitte zebrapad van ver te prijken in de warme oktoberzon. Já, roodwit. Schijnt iets met Europa te maken te hebben. Ben ik nu erg ouderwets als ik opmerk dat een zebra toch zwart wit hoort te zijn? Ik heb nog nooit een roodwitte zebra door een savanne zien lopen.

Zo’n beetje elke straat in het centrum versieren met kerstverlichting gaat gelukkig reuze op tijd! Dit omdat de plaatselijke winkeliersvereniging haar klanten liever niet voor de kerstinkopen richting winkelcentra of Lissabon ziet vertrekken. Vlakbij het busstation hangt het zelfs in kerstverlichting, zodat er geen misverstand over bestaat ‘Caldas, Koningin van Kerst’. Steden wedijveren hier elk jaar wie de mooiste kerstverlichting heeft. En wie de hoogste kerstboom. Dus ik ben benieuwd welk flikkerend gevaarte dit jaar op het plein voor de kerk, het gemeentehuis en het tribunaal verschijnt!

Oogsttijd: alweer geen olijven…

In de oude agenda’s van mijn opa kan ik zien dat de olijven geplukt worden. Jaar na jaar is dat deze week echt de hoofdmoot. Olijven! Ik kan er alleen maar van dromen. Al jaren geen eetbare olijf van eigen bodem meer gegeten. Jammer, maar ik denk dat ik wel weet waarom…

• 

• 

• 

In september zijn de druiven geoogst en iets daarvoor, maar wel later dan vorig jaar, in augustus de peren en appels. Op dit moment wordt in de buurt alles vol geplant met appels en peren. De Betuwe is er niets bij 😉. Eucalyptus is in de ban, dus de bossen worden overal gekapt en enorme appel- en perengaarden verschijnen (deels met subsidie vanuit Brussel). Ik vind het jammer. Ik houd van de geur van eucalyptus, de ranke boomstammen en het groene aangezicht dat zo’n bos oplevert. Prettige bijkomstigheid: daar hoeft geen landbouwgif op gespoten te worden. Wel op al die appels en peren. Overigens: het is hier allemaal zwaar gereguleerd. Ik vind het een goede zaak: iedereen is nog niet zo lang geleden op cursus geweest, pas als je geslaagd bent mag je landbouwbestrijdingsmiddelen kopen. En wat er gespoten mag worden is veel minder schadelijk dan in het tijdperk van mijn grootouders. Heel goed! Ik ben geen wetenschapper maar een leek kan bedenken dat er een relatie moet zijn tussen al het gif dat vroeger werd gespoten en de dood van sommige mannen hier. Mijn vader, mijn oom en nog enkele mannen van die generatie zijn allemaal vrij jong (eind zestig, begin zeventig) overleden aan kanker aan hun lever of alvleesklier. De vrouwen niet. Dát kan geen toeval zijn, toch? Dus héél fijn dat er controle is. Nog mooier zou zijn als alles meer biologisch zou gaan (ook al houd je geen olijf over als je niet spuit als een of andere vlieg zich in je olijfjes nestelt….).

• 

• 

Ons herfstkindje : Lara van Restaurante Lareira

Volkomen onverwacht, maar heel welkom is deze herfst op de boerderij een klein wit poesje met de liefste blauwe ogen van de hele poezenwereld beland. We hebben haar Lara gedoopt, naar restaurant Lareira, waar ik haar zo ruimhartig na de lunch mee heb gekregen.

Lara is een van mijn meest aaibare impulsbeslissingen. Afgelopen zondag zijn we bij Restaurante Lareira gaan lunchen. Tot onze vreugde gaat het zo goed met deze horecagelegenheid in Alto do Nobre, tussen Caldas da Rainha en Foz do Arelho dat we buiten moeten wachten (ondanks het feit dat ik keurig heb gereserveerd, dat wel). De Hollander in ons midden moppert, want gereserveerd is gereserveerd: ‘Je gaat toch niet om 12 uur een tafel weggeven als je weet dat er mensen om kwart over een komen?’ Maar dit is Portugal en gelukkig gaan we hier mindful met de tijd om. De rekbare tijd is zelfs een suikerzakjeswijsheid, zag ik gisteren op het schoteltje bij mijn meia de leite direta com muita espuma – Portugees voor perfecte cappuccino : se nós vivessemos mais devagar?’ als we nou eens langzamer zouden leven?. Geweldig toch? Hier heb je geen mindfulnescoach nodig, je wordt er zelfs bij de koffie op gewezen 💪.

Het wachten voor de deur bij restaurant Lareira wordt een stuk aangenamer als een rode kater verschijnt. Wat een knappe kerel. Oh en die zwart met witte is ook een lieverd. Maar wie miauwt hier het hardst om aandacht? Een wit rank poesje met hier en daar wat vlekjes. Ze heeft zulke vriendelijke blauwe oogjes dat je ze wel op móet pakken. Vertederd sta ik met dit kleine wezen in mijn armen. Liefdevol kijkt ze naar me op, ze kirt en laat zich aaien.

Restaurantmedewerkers die het terras bedienen lopen met schalen vol lekker eten af en aan. Eén van hen zegt in het voorbijgaan: ‘Ze is hier onlangs achtergelaten. Gewoon gedumpt. Ze mist haar baasjes denken we, daarom miauwt ze zo. Wat is ze lief, hè?’.

Net op dat moment dat ik sta te mijmeren over een beter leven voor dit poesje, is onze tafel klaar en mogen we naar binnen. Het momentum is voorbij. Dag poes!

Jaren geleden ben ik wel eens meegegaan met iemand die in de zomer voor de katten van buren zorgde. Ik mag mee, want op deze quinta zijn schattige kleintjes. ‘Als ze ze zat zijn, brengen ze ze naar een restaurant, daar hebben ze altijd wat te eten’, zegt de tijdelijke verzorgster als ik vraag of de poezen na deze leg gesteriliseerd worden. Ik kan mijn oren niet geloven!

Inderdaad, het is me al vaker opgevallen dat er op de parkeerplaats van dit ietwat afgelegen restaurant Lareira katten rondstruinen. Katten die liefdevol bejegend worden en voor wie de eigenaar en medewerkers brokjes neerzetten. Alleen al daarom verdient Restaurante Lareira, een van de sjiekere etablissementen hier, het om elke dag vol te zitten! Dan kunnen ze genoeg brokjes voor het door nare mensen gedropte poezenvolk kopen.

Maandag willen we bij Restaurante Lisboa lunchen, maar daar zijn ze tegenwoordig dicht op maandag. Dan maar weer Restaurante Lareira. Geen straf, trouwens. Je eet hier voor 11 euro door de week (13,50 euro in het weekend) een uitstekend driegangenmaal mét een goed gevuld glas wijn én koffie toe. En het is niet zo dat er maar 1 daghap is, nee, je kunt meestal kiezen uit twee voorgerechten, vijf hoofdgerechten en vier toetjes. Kortom, we komen hier graag!

Na afloop van weer een lunch zie ik de witte poes met blauwe ogen op een stoel liggen zonnen. Ik aai haar even en ze draait haar buikje naar me toe. Of ik daar ook even overheen wil strijken, lijkt mevrouw te zeggen. Nou, dan ben ik al halverwege het toch al in mijn hoofd opgestarte adoptieproces.

Een van de restaurantmedewerkers grapt terwijl ze een tafel op het terras aan het afruimen is: ‘ je krijgt hier een kat bij een maaltijd cadeau hoor!’

Als ze ziet dat ik aarzel, zegt ze ‘alsjeblieft, neem haar mee. Het wordt winter en het is echt een huispoes. Ze is zó ontzettend lief’.

Ik kijk naar mijn man die al wijselijk naar zijn scooter loopt en me naroept ‘niet doen hoor’.

Maar het besluit is al genomen. Ik til haar op, loop naar de auto, zet haar bij mijn verbaasde moedertje op schoot en roep de restaurantmedewerkers na ‘we zien het wel’. Als ik wegrijd, zie ik ze juichend op de trappen staan.

Op weg naar huis rijden we langs de dierenarts. Even checken of ze gechipt is. Niet dus. Ik bespreek meteen wanneer ze gesteriliseerd wordt en rijd door naar huis. Mevrouw laat het zich allemaal welgevallen, stapt bij ons uit en hangt tot afgrijzen van het zittende poezenvolk meteen de diva uit. De eerste avond laten ze zelfs de sappige veldmuis schieten die dapper zijn lot tart door demonstratief langs de schuifpui te lopen. Maar de grote grijze panter, Frans, geeft zijn aversie tegen de nieuwe aanwinst een dag later al op. Ik denk dat de onvoorstelbare hoeveelheid natvoer die hij tot zijn vreugde ineens voorgeschoteld krijgt het inburgeringsproces danig versneld heeft. Mooie Maria laat zich minder makkelijk lijmen, helaas. Die beseft dat ze er in bevalligheid een geduchte concurrente bij heeft en gromt al vier dagen de longen uit haar lijfje.

Maar mijn betere impulsbeslissing kan het weinig schelen. Lieve Lara van Restaurante Lareira claimt mijn schoot en denkt ‘grom jij maar lekker’.

Meer informatie:

De lokale dierenverenigingen Crapaa en Leonardo doen ontzettend hun best om honden en katten die ergens worden gedropt op te vangen en daar een nieuw huis voor te zoeken. Mocht je ze willen steunen: ze staan geregeld bij winkelcentra en vragen mensen om voer te kopen. Doneren kan natuurlijk ook altijd en een vondeling adopteren zou helemaal geweldig zijn!

Crapaa: Caldas da Rainha Associação de Animais Abandonados Ik zie net op hun site dat je ook een dier op afstand kunt sponsoren. Genoeg mogelijkheden dus om dieren te helpen die het even wat minder fortuinlijk met ons mensen hebben getroffen.

Nog een opvangcentrum voor katten en honden: Rede Leonardo.

En verder:

Link naar Rita Manique, jonge kunstenares van de kunstacadamie ESAD (ze geeft er inmiddels ook les). M: (00 351) 926813894 Insta: ritamanik_sketchbook

Bij Restaurante Lareira, in Nadadouro/Alto do Nobre tussen Caldas da Rainha en Foz do Arelho, lopen nog een aantal lieverds rond. Die willen ook wel een fijn huisje. Dus mocht je plek in je hart of je huis hebben… Oh, en je kunt er natuurlijk ook gaan eten. Kunnen zij weer brokjes voor het achtergelaten poezenvolk kopen!

Geen blogpost van Zin in Portugal meer missen? Tik je e-mailadres bij de volgknop in. Een volgend beeldverhaal verschijnt dan meteen in je inbox.