Vandaag, 20 januari, ben je eenentachtig jaar geleden in Rotterdam geboren. Een paar maanden voordat de Duitsers Nederland binnenvielen. De oorlog heb je met je Duitse moeder in Bolnes doorgebracht, terwijl je Nederlandse vader als binnenvaartschipper is blijven varen. En nu, een mensenleven verder, geniet je van Portugal, het land dat je geadopteerd hebt en dat ook jou geadopteerd heeft, omdat je je zo aandoenlijk hebt aangepast (hele dag de Portugese televisie in de keuken aan, kennis van elke voetbalwedstrijd tot in de onderste regionen, trouw fan van Benfica, standaard een warme lunch, opgenomen in de buurt, dol op dansen, trouw bezoeker van de kerk, en daar menig vriendin aan overgehouden).

Je tachtigste verjaardag hebben we vorig jaar groots met familie en vrienden gevierd. Wie had kunnen bevroeden dat je een jaar later je verjaardag alleen, maar wel samen met je trouwe viervoeter, en inmiddels ook hoogbejaarde dame, Perdida, zou doorbrengen? Het is even niet anders. En je hebt er vrede mee, want je kijkt alweer uit naar je 82e verjaardag volgend jaar. That’s the spirit!

Het gaat Covidtechnisch niet goed in Portugal en dat haalt zelfs het Nederlandse nieuws, weten we inmiddels. Ik heb geen zin om in Covidmineur te geraken, dus ik som hier niet op wat Covid allemaal teweeg brengt. Nee, we kijken vooruit. Er komen betere tijden voor iedereen! Echt! Alleen nu nog even door de zure appel heen bijten, alsjeblieft! Gisteren grapte je dat de wandeling naar de vuilnisbak tegenwoordig echt een uitje is. Je trekt er zelfs je mooiste schoenen voor aan!

Gelukkig ben je goed met je tijd en zit je de hele dag op WhatsApp. Bij elke foto van je gezonde, warme lunch word ik groen van jaloezie. Lunchen schiet er bij mij nog al eens bij in. Zo’n bord met een stuk zalm, wat aardappels en groente is vast het recept voor als je gezond oud wilt worden. Grappig eigenlijk, want je hebt het niet van jouw moeder, mijn oma. Zij at liever dozen bonbons leeg, een eigenschap die ik maar al te goed herken… Alhoewel: papa zei altijd dat je net een vuilnisbak was en kon eten als een bootwerker zonder aan te komen. En hij, arme ziel, als hij al naar een gebakje keek, kwam hij al aan.

En wat moet ik vaak op je wachten omdat je nog bezig bent met je gymnastiekoefeningen. Zo trouw als jij aan Olga Commandeur en Nederland in Beweging blijft! Ongelooflijk! Elke dag zoek je ze op je tablet op en doe je trouw mee. Olga zou eens moeten weten dat ze in het verre Portugal zo’n trouwe fan heeft! Daarnaast kun je zwemmen als de beste, maar helaas zit dat er al een poos niet in. Daarom wat het natuurlijk hilarisch toen we van de zomer op het rustige water van de lagune van Óbidos gingen varen en jij van de gids een reddingsvest aan moest.

En wat ik allemaal op minha cara (mijn gezicht) smeer: dure onzin, volgens een 81jarige met een prima huidje! Jij zweert gewoon bij water plus zeep en Nivea. Tja…ik vrees dat je nog wel eens gelijk zou kunnen hebben…

In tegenstelling tot je schoonzus heb je dit digitale tijdperk omarmt. Je appt, mailt, skypet als een puber. Je horizon is niet je huiskamer maar de wereld. Zelfs vanuit de tijd dat je als klein meisje van acht in Duitsland op kostschool hebt gezeten, heb je nog vriendinnen. Meisjes die het lot naar alle hoeken van de wereld heeft gebracht, houden elkaar nu vanuit Amerika en Australië op de hoogte via het internet. Lang leve de digitale revolutie. En wat jammer dat je schoonzus, mijn tante Tia, niet heeft begrepen hoe veel vreugde social media kan brengen.

Want dat is het: de hele dag krijgt je familie in Engeland en Nederland appjes met foto’s van je plantjes, memes, youtubefilmpjes, standen van voetbalwedstrijden (mijn moeder weet álles van Portugese voetballers!) en de wetenswaardigheden uit de buurt.

Gisteren vertelde je me tijdens het videobellen verheugd dat ze in de stad de stoep aan het leggen waren: “Er komen grote tegels! GROTE tegels”. Ik trok wit weg. Wat nou, grote tegels ?! Nee, toch zeker?

Ik wil gewoon een calçada portuguesa, een Portugese stoep, met prachtige steentjes en een mooi patroon. En ja, ik weet dat er wel eens een steentje ontbreekt en jij nog niet eens zo lang geleden negen hechtingen boven je wenkbrauw aan zo’n stoep hebt overgehouden! En ja, ik weet dat ik nooit meer op naaldhakken hoef te paraderen, sinds ik een hak finaal kwijt ben geraakt tussen een spleet van het trottoir en weer eens flink voor mijn ijdelheid gestraft werd. Maar mam, dat hebben we er toch voor over?

Vanaf maart 2020 is het leven van iedereen veranderd. Het is niet anders. We maken er maar het beste van en dat lukt aardig. Ik heb net de foto’s van vorig jaar Carnaval (in de stromende regen!) zitten bekijken. Toen hadden we nog geen idee hoe drastisch alles zou veranderen. Maar we houden ons aan de maatregelen, we zijn voorlopig nog allemaal gezond, we blijven vooral lachen en volgend jaar vieren we je aniversário (verjaardag) weer samen, beloofd, corona volente natuurlijk!

Veel liefs, mama, ook muitos beijinhos namens je schoonzoon,

Je dochter!

P.S. Bedankt weer voor een jaar goede zorgen, het nodige verstelwerk en de was. We rekenen erop dat we er dit jaar opnieuw op kunnen vertrouwen, haha. Zo opportunistisch zijn we natuurlijk ook wel weer ;-).

Geen beeldverhaal van Zin in Portugal meer missen? Tik bij de volgknop je e-mailadres in, dan ontvang je de volgende beeldverhalen meteen in je inbox!