Het is ontstellend jammer dat ze van mij geen echte boerin hebben willen maken. Nee, mijn generatie móest zo nodig studeren. Ik werd als kind ’s zomers met een hoedje op onder een boom geplant. Niet mee bemoeien, zorg jij maar dat je je best doet op school! Nu zitten we met de gebakken peren. Wat heb je aan een studie in de letteren als je geen appelboom van een perenboom kunt onderscheiden? Laat staan dat ik kaas heb gegeten van het telen van druiven. Toch een enigszins complicerende factor in een uitstervende familie van druivenboeren…

Plukkie al?

Toch verheug ik me elk jaar weer als een dolle op de druivenpluk. Plukken kan iedereen, nietwaar? Alhoewel: als je iets te enthousiast een tros alleen bij de steel pakt, wil het nog wel eens misgaan. Voor je het weet, knip je in je vingers, zo hebben veel Hollandse vrienden inmiddels proefondervindelijk vastgesteld. Nee, een druiventros pak je van onderen en knip je voorzichtig bij de steel. Op die manier houd je je handen heel.

Wel een gezonde dosis boerengenen, maar geen boerenervaring. Dan kun je beter uit de schuur waar het hele proces plaatsvindt wegblijven. Ik beschik gelukkig wél over andere kwaliteiten, die rond twaalf uur, als de zon hoog aan de hemel staat, hogelijk gewaardeerd worden. Al die hardwerkende plukkers moeten ten slotte voorzien worden van een copieus middagmaal.  En hoewel een afwas van dertig man niet een highlight uit mijn bestaan is, kwijt ik me doorgaans tijdens de druivenpluk zonder morren van deze uiterst nobele taak.

Zonder ook maar één manager!

Waar ik me elk jaar weer over verbaas, is hoe harmonieus alles verloopt. Zonder ook maar één managementboek gelezen te hebben, stuurt iemand, die vier jaar lagere school heeft gevolgd, de hele pluk aan. Bewonderend zie ik hoe iedereen zich over zijn taak ontfermt. Een platte organisatiestructuur met één duidelijke baas. Niks geen delegerende managers! En toch weet een team zo groot als een schoolklas precies wat het moet doen. Geweldig! Hier voelt iedereen zich belangrijk, hier ziet men samen een product ontstaan, hier plukt, eet, drinkt en lacht men samen. Want dat is de druivenpluk elk jaar: een vermoeiende, maar oh zo vreugdevolle bezigheid! En ik, afstammelingetje van de eigenaren van deze quinta? Ik schik me in mijn rol van onbeduidende radar en zorg voor het eten. Het is hier niet anders dan elders: als je geen verstand van zaken hebt, kun je je er maar beter niet mee bemoeien…

Of de wijn gelukt is? Tja, dat weten we met Sint Maarten! Maar als het aan de Heilige Antonius en Maria ligt (we zijn totaal niet bijgelovig, welnee…), dan gaat het vast lukken!

Geen beeldverhaal van Zin in Portugal meer missen? Vul dan je e-mailadres bij de volgknop in. En, no worries, ik heb net zo’n hekel aan spam als jij!
Of doe net als ruim 1000 andere volgers:
like de Facebookpagina van Zin in Portugal.

Meer lezen over een Portugese boerenfamilie? Klik dan op een van onderstaande beeldverhalen:

Hoe zat het ook alweer met Pedro en Inês de Castro?

Vier jaar lagere school en heel slim

Perdida, de verloren hond

Boter en bacalhau in de oorlog