Drie jaar alweer. Wat vliegt de tijd. Nog elke dag poppen nieuwe beeldverhalen in me op. Gelukkig maar, ik ben nog lang niet uitgeschreven over het prachtige Portugal!

Neem nou zo’n dag als gisteren. Weer twee nieuwe aanbevelingswaardige eetgelegenheden ontdekt.

We zijn gaan lunchen bij Afinidades, op de top van het marktplein in Caldas da Rainha. Er was wat overredingskracht voor nodig, want voor de ‘sjiekere tenten’ is niet iedereen hier thuis te porren. “Veel poeha, weinig op het bord en je betaalt de hoofdprijs,” hoor ik van mijn beoogde tafelgenoten. Tegenwoordig helpt het enorm als ik mijn website als excuus gebruik: “Kom, laten we gaan, dan kan ik erover schrijven“.  Dus, bij deze, trouwe lezers! Muito, muito obrigado!

Verder ’s avonds met mijn moeder bij Casa do Bingre een ambachtelijke hamburger gegeten. We hebben proefondervindelijk vastgesteld dat de tonijnhamburger op het johannesbroodboommeelbroodje uitmuntend is en dan heb ik het nog niet eens gehad over mijn hamburger met geitenkaas, noten en vijgenjam. Wij snappen werkelijk niet waarom er in dit land nog mensen naar de McDonald’s gaan als je voor 5,10 euro een ‘prego de atum’ met huisgemaakte friet kunt krijgen!

Inmiddels ontvangen 200 lezers deze beeldverhalen rechtstreeks in hun e-mailinbox en volgen 870 mensen de Facebook-pagina. Joepie! Dat doet me deugd. Met elk beeldverhaal ben ik zo’n twee tot vier uur bezig. Ik doe dit naast mijn volledige baan, dus het is bijzonder bevredigend als mijn stukjes in ieder geval gelezen worden én mij het gevoel geven mee te helpen Portugal op de (toeristische) kaart te zetten.

Afgelopen jaar

Wat mij het meest verdriet heeft gedaan is de dood van Douro, de mensenschuwe goudkleurige hond die we uit het asiel hebben gehaald. Hij heeft maar drie weken bij ons mogen zijn. Zijn ongeremde ziel is uiteindelijk getemd door een voertuig. Ik hoop dat hij op de eeuwige jachtvelden geniet van al het moois. Zo’n beetje in dezelfde week als de komst van Douro hebben we een zwerfkat geadopteerd. Frans Jozef struint hier nog steeds dagelijks de velden af op zoek naar vertier. Op hoogtijdagen maait hij per etmaal vier vogels uit de bomen en plant hij de ene na de andere veldmuis naast mijn voeten. Toch blijft hij altijd even hongerig. Kilo’s droogvoer schrokt hij weg. Ten minste, als ik erbij blijf staan. Meneer wil het liefst eten in nabijheid van een tweevoeter.

De oude Perdida is ook nog onder ons. Tot voor kort trok de hond mijn moeder door de straten, maar tegenwoordig is het omgekeerd. Van de week heeft mijn moeder Perdida met mand en al het huis uit moeten sleuren. Ze wilde met geen mogelijkheid even een luchtje scheppen op het terras.

Meer lezen over Douro, Frans Jozef en Perdida? Klik dan op een beeldverhaal hieronder!

Perdida, de verloren hond

Over Douro:  Aan de wandel

Frans Jozef Maria Henrique, de grijze panter

Turismo de Portugal

In mei en juni 2017 heb ik drie keer op uitnodiging van Turismo de Portugal delen van Portugal bezocht. Zo heb ik het noorden en de Algarve ontdekt. En daarnaast in Lissabon, dat ik dacht goed te kennen, veel nieuwe spots gezien. Dus mijn familieleden en vrienden kunnen hun borst natmaken als ze weer eens opperen ‘Zullen we een dagje Lissabon doen?”. Zo wist ik niet dat je op de Praça de Comércio een verrukkelijke pastel de bacalhau kunt eten (gevuld met heerlijke kaas – en bacalhau – natuurlijk).

Met nog een stuk of zeven ingevlogen bloggers, fotografen en journalisten, heeft Maria do Carmo, de vertegenwoordigster van Turismo de Lisboa, ons eind mei 2017 laten zien wat je in de stad, maar ook daarbuiten kunt doen. Hierdoor heb ik flamingo’s met een vogelaar gezien, dolfijnen in de Rio Sado gefotografeerd en in voetsporen van dinosaurussen gestaan.

Meer lezen over deze reizen? Ga dan naar de onderstaande beeldverhalen!

Noord-Portugal: wandelen in de bergen en fietsen langs rivieroevers

Romantisch overnachten in Gemieira

Graftombes? Welnee!

Vogels en vissoep in de buurt van Lissabon

In het voetspoor van een paar dinosaurussen

Algarve Albufeira: op zoek naar dolfijnen, verlaten stranden en grotten

Lissabon: negen tips voor fenomenaal uitzicht

Sintra: vier paleizen!

Algarve: eco-hotel in verlaten tonijnvissersdorp

Naar aanleiding van deze reizen, ben ik terug naar Lissabon, Sintra en het noorden gegaan. Nu samen met mijn man. Zo’n persreis is leuk, maar ik ben toch liever met mijn wederhelft. Dus hebben we gewandeld in de Serra de Arga, gefietst langs de oevers van de Lima (was geen succes, maar dat lág helemaal aan mij! ) en genoten van het historische stadje Ponte de Lima.

En tijdens ons laatste bezoek aan Lissabon hebben we heerlijk langs de Taag gefietst! Tot groot genoegen van mijn man, die eigenlijk meteen bij aankomst in Lissabon weer naar huis wilde. Bij het zien van de astronomische hoeveelheid toeristen verlangde hij hevig naar de serene rust van zijn kluizenaarsbestaan boven op een berg. Ik heb hem kunnen overhalen om langs de Taag te gaan fietsen en we hebben een geweldige dag gehad, al fietsend van de Cais de Sodré naar Belém (en terug, natuurlijk!)

In de kerstvakantie zijn we samen nog in Sintra geweest. Mijn man wilde de paleistuin van het Palácio de Monserrate met eigen ogen zien.

Meer lezen over onze eigen tochtjes? Klik dan hieronder!

Lissabon: fietstochtje langs de Taag

16 kilometer fietsen = 16 kilometer afzien

Sintra: romantiek in de mist

Palácio da Brejoeira: imposant paleis en uitstekende wijn

Romeinen in Ponte de Lima

Illustraties van Esther Lankhaar

Sinds kort zijn bij sommige beeldverhalen illustraties van Esther Lankhaar te vinden. Ze vrolijken de site nóg meer op. Ik ben daarom bijzonder blij (en vereerd) met haar bijdrage!

Tempus fugit

De tijd vliegt. Mijn moeder is in januari 78 geworden en vandaag heeft mijn tante Tia deze respectabele leeftijd bereikt. Ter ere van dit heuglijke feit zijn we gaan lunchen bij Maria Adega, de favoriete eettent van Tia in Imaginário, een gehucht vlakbij Caldas da Rainha. Gezien de enorme hoeveelheid auto’s die hier elke dag voor de deur staan, is deze tent bij meer mensen populair. En inderdaad, de gegrilde dorade  en jardineira (stoofpot) zijn top! En jawel, tante Tia ook blij, want ‘Het kostte bijna niets!’ bekende ze na afloop.

Zelf ben ik afgelopen zomer vijftig geworden. Tot mijn verbazing word ik nu steeds vaker ‘dona’ genoemd. Ergens na de dood van mijn vader is dit erin geslopen. Dona. Het klinkt leuk, bijna voornaam, maar het is gewoon een teken dat ik inmiddels tot de oudere generatie word gerekend…

Maar hé, ik mag niet mopperen. Vanmiddag bekeek de tandarts van mijn moeder mijn gebit en sprak vol ontzag de volgende woorden: “U bent een rariteit! Ik kom zelden mensen van uw leeftijd tegen met een mond vol tanden. Alle 32 nog.  En zo gaaf!” Het is dat je met je mond open in zo’n stoel ligt, want ik wilde in schaterlachen uitbarsten. “Mijn dag met 32 tandjes kan niet meer stuk!”, dacht ik.

Meer lezen over ouder wordende dames in Portugal? Klik dan op deze beeldverhalen!

Gezellig graven poetsen

Op naar het rusthuis!

Fado, Fátima, Futebol en…Feyenoord?

Een Jacaranda koop je gewoon op de boerenmarkt van Santana

Oma zingt Fado!

Fátima: wees gegroet Maria en Paus Franciscus natuurlijk!

Naar restaurant WOK ONE met een jarige van 77

Waar is de dode?

Steken en streken: de jurk van de juf

Binnenkort verschijnen in ieder geval de volgende beeldverhalen:

Een veld vol lupineboontjes (tremoços).

De trappen van Bom Jesus de Braga

Natuurpark Peneda Gerês

Eten en drinken in Caldas da Rainha (deel III)

Maar de leukste stukjes zijn de beeldverhalen die onverwachts in me opkomen. Zo moest ik vandaag ineens denken aan een ‘dure’ paraplu die we ooit van tante Tia hebben geleend (en vervolgens kwijt zijn geraakt). Dat verhaaltje ga ik eerdaags maar eens uitwerken!

Geen beeldverhaal meer missen? Vul dan je e-mailadres in bij de volgknop (rechtsonder)!